Дзяўчынка, у якой не было нічога

У дзяўчынкі не было нічога, акрамя невялічкай хатцы на лясной паляне і прыгожай блакітнай сукенкі. Дзяўчынка наогул не ведала, ці існуюць хоць дзесьці яшчэ такія ж самыя хаткі, такія ж людзі ў прыгожых сукенках, не важна нават, якога колеру, але менавіта гэтае пытанне часам не давала ёй спаць, непакоіла і турбавала. Ёй было дзесьці каля дзесяці гадоў з роду. Можа і крыху больш, дзяўчынка не помніла дакладна, калі пачала лічыць іх, гэтыя гады. Не помніла дзяўчынка і як з’явілася ў яе гэтае ўменне – лічыць. Яна проста ставіла зарубінку на вушку ля дзвярэй сваёй хаты кожны раз, калі сыходзіў зімовы снег і калі пачынала блішчаць і ільсніцца пад цягам халоднай вады зямля. Вясна надыходзіць усяго адзін раз у год – яна гэта добра ведала і менавіта пачатак вясны прывыкла ўпэўнена лічыць сваім днём народзінаў.

Сваё жыццё яна ніколі не ўспрымала як штосьці цяжкае. Якія ж тут складанасці, калі ты жывеш адна і ніхто не дурыць табе галаву сваімі няпрошанымі парадамі? Якія складанасці, калі лес цябе корміць і поіць, бы родную дачку, разам з табой разважае пра вялікае і маленькае, укалыхвае ціхім голасам дрэў і травы… Але дзяўчынка ўсё часцей думала: чаму лес адзіны яе суразмоўца? Чаму ніхто не можа завітаць да яе ў госці, акрамя мышкі, якая палохаецца і забіваецца ў кут, або хмары камароў, якія ўлетку нават перашкаджаюць спаць?

Часам дзяўчынка, у якой не было нічога, акрамя гэтай старой драўлянай хаты і гэтай прыгожай блакітнай сукенкі – у колер яе вочак – стаяла ля люстэрка і думала: вось існуе ж такая істота, як чалавек. Як мінімум адзін чалавек у свеце – яна. З дзвюма рукамі і дзвюма нагамі, з кудлатай светлай галавой і бруднымі пасля збору ягад маленькімі пальцамі. Дзяўчынка ведала: у мышкі дзесьці пад падлогай хаваюцца дзеткі, такія ж як тая мышка, шэрыя, толькі малюпаценькія. У камароў наогул падобных да іх істот шмат. Ці азначае гэта, што дзесьці павінны існаваць такія ж дзяўчынкі, у якіх таксама няма нічога і нікога?

І аднойчы яна вырашыла: трэба абавязкова знайсці гэтых адзінокіх сумных дзяўчынак і паказаць ім, што на самой справе яны не адні, а бы тыя мышкі, толькі чамусьці схаваныя адна ад адной пад рознымі падлогамі. А можа існуе нават і мама-мышка ў чалавечым абліччы? Можа ёсць у дзяўчынкі мама ці тата? Але ў каго пра гэта спытацца? Рашэнне было такім простым і зразумелым: палажыць некалькі яблыкаў, сабраных ёй не так даўно, у хусцінку, завязаць вузел, пакінуць старую драўляную хатку не зачыняючы дзвярэй – усё роўна ніхто не прыйдзе – і пайсці хоць куды-небудзь, куды раней дзяўчынка яшчэ не хадзіла.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «Литрес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.