RAUF VE 2125’LILER KULÜBÜ-GELECEGIN ANAHTARLARI

Yazar Hakkında

1970 yılında İstanbul’da doğdu. Daha okumayı öğrenmeden kitapları eline aldı ve o zamandan beri bırakmadı. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümünden mezun oldu. 1992 ve 1996 yıllarında iki kez Amerika’da bulundu ve bu sırada California Üniversitesi’nde İngilizce öğrenimi gördü. Yazmayı hep istedi, ama doğru zamanın gelmesini bekledi. Doğru zaman ise İtalya’ya yerleşmesini bekledi! 1997 yılından beri İtalya’da yaşıyor. İlk kitabını 2003 yılında yazdı.

İtalyancadan dilimize kitap çevirileri de bulunuyor.

Yazara almilaaydin14@gmail.com adresinden ulaşabilirsiniz.

GEZGİN DEDEKTİFLER DİZİSİ (5 kitap)

• Eski Evin Kiracıları • Palmiye Sokak No. 5 • Macera Peşinde

• Safir Taşlı Maske • Tapınaktaki Sır

HUYSUZ, SAKAR VE YALNIZ BAY KUŞ’UN ANILARI (4 kitap)

• Pigretto’daki Anıları • Letargo’daki Anıları

• Monelo İlkokulundaki Anıları • Isola’daki Anıları

Tüm bayıltma girişimlerimi dimdik ayakta atlatan, sınırsız coşkumu sükûnetle paylaşan ve benden desteğini hiç esirgemeyen sevgili editörüm Hülya Şat başta olmak üzere, kitaplarımda emeği geçenlere teşekkürlerimi sunarım.

Eğer onlar olmasaydı, yazdıklarım kitaplara dönüşemezdi…

OKURA NOT

Bu kitaptaki olaylar gelecek bir zamanda geçtiği için henüz gerçekleşmedi. Ama Rauf adında bir çocuk gerçekten var ve İstanbul’da yaşıyor. Üstelik hayatım boyunca, ondan daha çok kitap okuyan bir çocuğa rastlamadım. İşte tam da bu yüzden serinin adı “Rauf ve 2125’liler Kulübü.”

1. BÖLÜM

GÜMÜŞ HALKA SOKAĞI’NDAKİ EV

Gümüş Halka Sokağı’na kıvrılan araç, yerden iki karış yükseklikte kayarcasına, sessizce yol alıyordu.

Sabahın ilk ışıkları yol kenarındaki birbirinden değerli yağlı boya tabloları aydınlatırken, etrafta çıt çıkmıyordu.

Tablolar ısı geçirmeyen camla korunuyordu. Son yirmi beş senedir çoğu müzeler, sanat eserlerini yüzlerce yıllık binaların duvarları arasından çıkarıp gün ışığı altında sergilemeye başlamıştı. Yalnızca tablolar değil, heykeller, hatta ünlü kişilere ait antika değeri olan mobilyalar bile özenle korunarak sokaklarda sergileniyordu. Yol boyunca, havada asılıymış gibi duran tahta bir sandalye, bronz çerçeveli bir boy aynası, eski başkanlardan birine ait bir heykel göze çarpıyordu.

Özel bir taşımacılık şirketine ait kurye, köpeğiyle koşmakta olan bir çocuğun resmedildiği tabloya bakarken, 2135 model tek kişilik arabasını durdurdu. Zarfın üstünde yazan adrese varmıştı.

Arabanın kapısı sokağın sessizliğiyle uyum sağlarmışçasına açıldı. Taşıt, camdan yapılmış büyük bir tekerleğe benziyordu. Her iki yanını doksan derecelik açıyla saran mavi bir ışıkla renklenmişti.

Kurye araçtan inerken, hiç böylesine küçük bir posta teslim etmediğini düşündü. Genellikle büyük boydaki ev eşyalarının teslimatını yapardı. Bir süre elindeki zarfı nereye bırakacağını bilemeden evin önünde bekledi. O sırada, yer yer paslanmış, yeşil renkli metal posta kutusu gözüne ilişti. Genç kurye buna benzer eski bir kutuyu, önceki yüzyılda çekilmiş filmlerden birinde görmüştü. Kutunun ne işe yaradığını biliyordu. Eski bir depoda beklemekten iyice yıpranmış ve yer yer sarı lekelerle kaplı zarfı, kapının yanındaki bu kutunun içine bıraktı. Böylesine erken bir saat olmasa kapıyı çalar ve zarfın alıcısıyla tanışmak isterdi. Tuhaf ve yaşlı bir insan olduğu kesindi. “Hangi çağda yaşadığını sanıyor?” diye kendi kendine söylenerek geri döndü.

Arabasına bindiği sırada, içeride hava durumundaki son değişikliği bildiren bir anons duyuldu. Yedi şiddetindeki sağanak yağışın başlamasına tam olarak on iki dakika yirmi dört saniye kalmıştı. Kurye, merkez ofise dönene dek anons defalarca tekrarlandı. Oysa genç kurye anonslara dikkat bile etmedi. Yol boyu, bu tuhaf teslimatı arkadaşlarına nasıl abartarak anlatacağını düşündü. Yağmurun başlamasına sadece on saniye kala ofisten içeri girmişti.

Zarfın üstünde el yazısıyla “Rauf” yazıyordu, bir de sokağın ismiyle evin numarası. Gönderene ait hiçbir bilgi yoktu, ne bir isim ne de bir adres. Rauf ise kuryenin sandığı gibi yaşlı biri değildi, sadece on iki yaşındaydı. Ama tuhaf bir çocuk olduğu söylenebilirdi. Anne ve babasıyla birlikte Gümüş Halka Sokağı’nda oldukça eski bir evde yaşıyordu.

Nesillerdir Rauf’un ailesine ait olan ev, sokaktaki diğer evlerden, hatta şehirdeki diğer evlerden çok farklıydı. 1878 yılında inşa edilmişti ve bazı ülkelerin tarihinden bile daha eskiydi.

Ev dört katlıydı, ancak dışarıdan yalnızca üç katı görünüyordu. Yer altına yapılmış ve artık mahzen olarak kullanılan kat, eve gizemli bir hava veriyordu. Aslında savaş zamanında sığınak görevi görerek pek çok kişinin hayatını kurtarmıştı. Çatı katı ise küçük, yuvarlak penceresinden sızan ışıkla aydınlanıyordu. Pencerelerini örten yeşil tahta kepenkler evin eskiliğini daha çok vurguluyordu.

Evin ön ve yan cepheleri taştandı. Arka cepheyse beyaza boyanmış betonarmeydi ama asi sarmaşıklarla kaplı olduğundan duvarın rengi anlaşılmıyordu. Bahçenin çevresini saran neredeyse dört metre yüksekliğindeki ağaçlar, yoldan geçenlerin meraklı bakışlarını engellemeye yetmiyordu. Dalları aralamaya çalışıp eve göz atmayı deneyenler bile oluyordu. Çünkü bu tür yapılar çok uzun zamandır inşa edilmiyordu. Hatta yüzyıllara meydan okuyup ayakta kalmayı başaranların pek çoğu ya restore edilerek modern çağa uyum sağlamış ya da tarihî eser olarak koruma altına alınmıştı. Artık betonarme ve taş evler yerlerini, ısı ayarlı camdan yapılma çok katlı binalara bırakmıştı.

Rauf güneş ışığının yer yer çatlamış kepenklerden içeri sızmasıyla gözlerini açtı. Yataktan kalkmaya hiç niyeti yoktu. Örtüyü alnına kadar çekti. Siyah saçları iyice dağılmıştı. Ağzını sonuna kadar açarak esnedi. Yaşadıkları evi inşa eden nesiller önceki büyükbabası Rauf’la aynı adı taşıyordu. Ancak babasının sık sık söylediği gibi siyah saçları ve yeşil gözleri dışında benzer hiçbir yanları yoktu.

Büyükbaba, zamanında ülkenin en köklü üniversitelerinden birinde fizik profesörlüğü yapmıştı. Disiplinli ve çok çalışkan olmasıyla tanınmıştı. Bu evde oturuyor olmalarını bile ona borçluydular. Daha geçen gün babasının annesine nasıl yakındığını duymuştu.

“Böylesine bir insanla aynı adı taşımak büyük bir onur, ama ne yazık ki Rauf bunun farkında değilmiş gibi davranıyor. Zeki olduğu çok açık, ama nedense zekâsını gereksiz şeylere harcıyor. Arkadaşları da onun gibi. Zamanlarını boşa geçiren bir grup çocuk!”

Üstelik babasının son zamanlarda işleri de yolunda gitmiyordu. Sahibi olduğu seyahat firması gün geçtikçe değer kaybediyordu. Gelişmiş haberleşme araçları yüzünden artık çok az insan uçakla yolculuk ediyordu. Bu yüzden uçaklarının bir kısmını elden çıkarmak zorunda kalmıştı. Bir de yeni türeyen şu rakip şirket vardı. Yolcu taşımacılığında çağ atlatacağı söyleniyordu. Yalnızca söylentiler bile işlerin azalmasına yol açmıştı. Sonrasını düşünmek bile istemiyordu.

Aslında Rauf, babasının sözlerini umursamıyor gibi görünse de içten içe üzülüyordu. Doğrusu, zamanının çoğunu arkadaşlarıyla geçiriyor olsa da görevlerini aksatmıyordu. Okuldaki durumu da hiç fena değildi. En azından Rauf böyle olduğunu düşünüyordu, ama babasının kendisiyle aynı fikirde olmadığı kesindi.

Yataktan kalkması biraz zaman aldı. Uykusu bölünmüştü. Şu herkeste olan uyku ölçen bilekliklerden almayı çok istiyordu. Sabahları dinç olarak güne başlamanın en kolay yoluydu. Herkesin uyanmaya en uygun olduğu anı belirleyip sinyaller gönderiyordu. Uyku mahmurluğuna son vermişti; kullananlar öyle söylüyordu. Ancak Rauf’un bu sıralar böyle teknolojik bir ürüne ayıracak parası yoktu. Babasının işleri bozulduğundan beri her zamankinden daha da tutumlu davranmaya başlamışlardı. Üstelik enerji tasarrufu da yapmak zorundaydılar. Son günlerde en ucuz enerji türünü kullanıyorlardı: insan enerjisi. Hatta bunun için tek kuruş bile ödemiyorlardı. Bu eski bir sistemdi ve oldukça yorucuydu, ama Rauf’un ailesinin içinde bulunduğu duruma en uygun enerji sağlama yöntemiydi.

Rauf’un masasının üstündeki saatin odayı dolduran ışığı sarıydı, yani saat sekiz olmuştu bile. Arkadaşlarıyla buluşmak istiyorsa yataktan hemen kalkması gerekiyordu. Daha yapacağı çok iş vardı. Bisikletine enerji yüklemek istiyorsa hareket etmek zorundaydı. Üstelik çok da hızlı davranmalıydı. Bir kapsül gün boyu idare eder herhâlde, diye düşündü. Gecikmemek için kahvaltı faslını sonraya bıraktı.

İnsan enerjisini kapsüle doldurmak kolay gibi görünse de aslında dakikalarca aynı tempoda hareket ederek nabız atışını aynı seviyede tutmak göründüğü kadar kolay değildi.

Rauf nabzını ölçen aletin vericisini bisikletinin kapsülüne yöneltti ve hareket etmeye başladı. Bir yandan da kapsüldeki enerji seviyesini kontrol ediyordu. Umduğundan daha hızlı dolduğunu görünce memnun oldu. İşi bitince mutfağa yöneldi. Karnı gurulduyordu. Annesi evde olsa ona taze meyve ve o hiç sevmediği tatsız yulaf ezmesinden oluşan doyurucu bir kahvaltı hazırlardı. Gerçi Rauf o anda tatsız yulaf ezmesine bile razıydı ama annesi evde değildi. Onun ne zaman eve döneceğini de bilmiyordu. Yıllar önce şehir yaşamını terk edip dağda yaşamaya başlayan ablasını ziyarete gitmişti. Rauf’un Delturude teyzesini…

Delturude, eşini kaybettikten sonra neredeyse hayata küsmüş ve ona eşini hatırlatan her şeyden uzaklaşmaya karar vermişti. Aslında hafif kaçık olduğu bile söylenebilirdi. En az kendisi kadar kaçık olan kızı İrene ile birlikte dağ başında, sık ağaçlarla kaplı bir ormandaki eski bir eve yerleşmişti. Belki de kulübe demek daha doğru olurdu. Annesi senede birkaç kez, modern yaşamı reddeden kardeşini ve yeğenini görmeyi alışkanlık hâline getirmişti.

Rauf, Delturude teyzesiyle ilgili anılarını aklından geçirdi. Anıların hepsi çocukluğuna dayanıyordu. Küçük bir çocukken teyzesini ziyaret etmeyi ne de çok severdi. Mis gibi portakallı turta kokan bir mutfak ve bembeyaz örtüler gözünün önüne geldi. Turtanın düşüncesi bile karnının yeniden guruldamasına yetmişti.

Sonra birden tüylerinin diken diken olduğunu hissetti. İrene’nin çığlıkları bir anda kulaklarında çınladı. Kuzini, hayatında tanıdığı en haylaz çocuktu. Kısacık siyah saçları ve kocaman kara gözleriyle her an bir yaramazlık planlardı. Rauf, İrene’nin yapıştırdığı sakız yüzünden saçından koca bir tutamın kesildiği anı hâlâ hatırlıyordu. Bahçeden topladığı solucanları bisküvi kutusuna doldurduğunu da unutmamıştı. Hem de Rauf’un en sevdiği bisküvilerle dolu olan kutuya… Dağdaki yaşam onu daha da vahşileştirmiştir, diye geçirdi aklından. Neyse ki çok uzun zamandır görüşmemişlerdi ve uzun bir süre daha görüşmeyecekleri de kesindi.

İrene’yle ilgili tatsız anıları kafasından uzaklaştırdı. Ancak teyzesinin turtası aklından çıkmıyordu. Gerçi mutfakta onu bekleyen bir portakallı turta yoktu ama yine de bir şeyler atıştırsa iyi olacaktı.

Evin arka tarafını mutfağa bağlayan koridor boylu boyunca kitaplıkla kaplıydı. Tavana kadar ulaşan raflar tıklım tıklım kitap doluydu. Çoğu eski dilde yazılmıştı. Hatta bazıları antikaydı ve çok değerliydi.

Kitaplığa göz gezdirirken, alfabetik sırayla dizilmiş kitaplar arasındaki boşluklar dikkatini çekti. O anda aklına arkadaşı Kayla’ya yaz başında ödünç verdiği kitaplar geldi. Babası duysa küplere binerdi. O fark etmeden hepsini arkadaşından geri istese iyi olacaktı. Bir anlığına ürperdi. Babası sanki bir yerlerden fırlayıp aklından geçenleri okuyacakmış gibi geldi ona.

Bayatlamaya yüz tutmuş çöreği yedikten sonra üstünü değiştirip evin garajına girdi. Doldurduğu kapsülü bisikletine yerleştirdi. Hemen yola koyulmalıydı. Diğerleri çoktan gitmiş, beni bekliyorlardır, diye düşündü. Evin bahçe kapısından çıkarken annesinin diktiği güllerin mis gibi kokusunu içine çekti. Ardından Gümüş Halka Sokağı boyunca yol almaya başladı. Posta kutusuna bakmak aklına bile gelmemişti.

Zaten Rauf kutunun içine baksa da bir şey göremezdi. Çünkü zarf, posta kutusunu eve bağlayan kalın bakır borudan geçip, evin mahzenindeki ıvır zıvır arasında yerini almıştı bile. Büyükbabanın evi inşa ettirirken kurduğu bir sistemdi bu. Zarflar duvarın içindeki eğimli borudan geçip, profesörün o zamanlar çalışmalarını yürüttüğü yer altındaki kata ulaşıyorlardı. Böylece gelen her posta, profesörün uzun süren seyahatleri boyunca posta kutusu yerine çalışma masasında birikmişti. Masa hâlâ aynı yerdeydi ama mahzendeki diğer eşyalarla birlikte çok uzun zaman önce tozlara ve örümceklere terk edilmişti.

2. BÖLÜM

BARAKA

Rauf arkadaşlarıyla toplandıkları binaya yaklaşınca dışarıda dizili bisikletleri gördü. Evet, diğerleri gelmişlerdi bile. Onu bekliyor olmalıydılar. Ne de olsa başkandı ve onsuz toplantının başlaması imkânsızdı. Aracını öbürlerinin yanına bıraktı.

Çocuklar buraya kendi aralarında “Toplantı Binası” demeye bayılıyorlardı. Ancak burası eski bir barakadan başka bir şey değildi. Kayla’nın ailesine ait korunun gözlerden uzak bir köşesine yapılmıştı. Çok eskiden korunun bekçisi burada konaklıyordu. Ama uzun yıllardan beri boştu. Koru ise bakımlı bir park olmaktan çıkmıştı. Asırlık ağaçların ve her yanı sarmış büyük yapraklı sarmaşıkların istilasına uğramıştı. Koruda rengârenk çiçeklere pek yer yoktu. Yalnızca minicik mavi mine çiçekleri ve papatyalar yabani otların arasından kendilerine yer açmaya çabalıyorlardı.

Kayla’nın ailesi, çocukların koruda oynadıklarını ve çok eğlendiklerini düşünüyordu. Birilerinin bu unutulmuş güzelliği değerlendirmesine seviniyorlardı. Ancak çocukların düzenli aralıklarla barakada toplandıklarından haberleri yoktu. Olsa da buna karşı çıkmazlardı.

Rauf kapıyı açtı ve içeri daldı. Diğerleri kalın kütüklerden yapılma uzun bir masanın çevresinde oturuyorlardı. Korudaki devrilen ağaç gövdelerini birleştirerek yapmışlardı masayı. Üstünde yazı yazmak mümkün değildi; çünkü ağaçların kalın kabukları, kütükleri boylu boyunca kaplıyordu. Masanın yüzeyi eğik olduğundan üzerinde yemek yemek de olanaksızdı. Üstelik kabukların arasından sık sık solucanlar ya da ısırgan böcekleri çıkabiliyordu. Masayı yalnızca çevresinde toplanmak için kullanıyorlardı. Toplantılarına daha ciddi bir hava verdiğini düşünüyorlardı.

Kayla arkadaşını görünce ayağa fırladı. “Sonunda gelebildin. Biz de bisikletinin bozulduğunu düşünmeye başlamıştık.” dedi. Bütün yüzler Rauf’a çevrilmişti.

Rauf bir an için bisikletinin eski olduğunun herkesçe fark edildiğini düşündü. “Doğrusu bu sabah uyanıp yataktan kalkmak biraz zor geldi.” demekle yetindi. Nedense aracına enerji yüklemek için ter dökerek zaman kaybettiğini söylemeye utanmıştı. Yine de konuşurken yüzü kızardı. Çünkü arkadaşları için toplantıya gelmek yerine uyumayı düşünmek, kabul edilir bir durum değildi.

Diğerlerinin keskin bakışları altında masanın başına yürüdü. Kütükten yapılma başkan koltuğuna yerleşti. O sırada birkaç karınca ezilmemek için telaşla kütüğün içinde kendilerine yer bulmaya çalıştılar.

Rauf’un oturduğu yerin tam üstünde, duvara tutturulmuş dikdörtgen şeklinde teneke bir levha göze çarpıyordu. Üzerinde eğri büğrü harflerle “2125’liler Kulübü” yazıyordu.

Aslında bu işi başlatan Kayla olmuştu. Eski dildeki kitaplardan birinde, çocukların bir araya gelerek kulüp kurduklarını ve çok iyi vakit geçirdiklerini okumuştu. Hemen Rauf’a bundan söz etmişti. Rauf ise Kayla’nın anlattıklarından etkilenerek, kendilerinin de bir kulüp kurup belli aralıklarla toplanmalarını önermişti. Böylece gözlerden uzak bu barakada buluşmayı ve toplantılara da “Baraka Toplantıları” demeyi uygun görmüşlerdi. Rauf, Kayla’nın ve kulübün kurucuları sayılan diğer iki arkadaşı Eris’le Çağla’nın oy birliğiyle başkan seçilmişti.

Aslında Kayla, Rauf’a, okuduğu kitaptaki çocuklar gibi tehlikeli maceralar yaşayabileceklerini ve hatta karanlıkta kalmış sırları aydınlatabileceklerini söylemişti. Ne de olsa terk edilmiş korunun gizemli bir havası vardı. Oysa Rauf’un atlattığı en büyük tehlike koruda yürürken bir dala takılıp düşmesi olmuştu. Macera yaşamak için barakada toplanmak ya da yürüyüşe çıkmak yeterli değildi!

Kayla da sonunda bütün sırların önceki yüzyılda açığa çıkarılmış olduğunu düşünmeye başlamıştı. Böylece maceralara atılmak yerine, aralarına yeni çocuklar katmaya karar vermişlerdi.

Baraka Toplantıları’na katılacak çocukları seçmek çok eğlenceliydi. Kabul edilmek için en önemli koşul 2125 yılında doğmuş olmaktı. Çünkü Rauf, Kayla ve diğer iki kurucu üye 2125’te doğmuşlardı. Bu koşula uygun olanlar, daha önceden toplantılara katılmaya hak kazanmış çocukların anlamsız sorularını cevaplamak zorunda kalıyorlardı. Kabul edilenler niye kabul edildiklerini, reddedilenler ise niye reddedildiklerini anlayamıyorlardı. Çocuklar bekledikleri türde maceralar yaşayamıyor olsalar da, seçmeler sırasında epeyce eğleniyorlardı.

Seçmeler, korunun sık ağaçlarla kaplı, en ürkütücü görünen yerinde yapılıyor; aday, ancak kabul edildiğinde barakayı görebiliyordu.

Her ne kadar çocuklar buraya Toplantı Binası diyerek hava vermeye çalışsalar da aslında baraka üflesen yıkılacakmış gibi görünüyordu. Dört bir yanında birbiriyle aynı büyüklükte pencereler vardı. Artık üretilmeyen türden eski camlardan yapılmışlardı. Güneş ışınlarının kuvvetine göre renk değiştirmeyen ve kırılan cinsten… Camlardan biri kırılabileceğini kanıtlamak istermiş gibi bir köşesinden çatlamıştı. Barakanın içi, dış dünyadan oldukça farklı görünüyordu; ilkel bir havası vardı. Ama yine de kulüp üyeleri burada toplanmaktan ve saatlerce konuşmaktan, hatta kimi zaman tartışmaktan çok zevk alıyorlardı.

Hepsinin gözü hâlâ Rauf’un üstündeydi. Sanki oraya zorla getirilmiş gibi görünüyordu.

Kayla’nın yanında oturan, kısa boylu ve zayıf bir çocuk olan Eris, Rauf’a, “İyi misin?” diye sordu. Aralarında en küçük görünen, ama zekâ düzeyi en yüksek olan oydu. “Beyin Geliştirme” dersi öğretmeni hepsinin ortasında bunu defalarca tekrarlamıştı. Beyni, çalışma kapasitesini diğerlerine oranla milyonda iki kez daha fazla arttırıyordu ve bu da az rastlanır bir durumdu. Bu yüzden daha şimdiden ülkenin en iyi üniversitelerinden çağrı almaya başlamıştı. Oysa Eris’in zekâsıyla övündüğünü duyan hiç olmamıştı. Hatta sorusuna cevap beklerken bir dâhiden çok, çaresiz bir çocuğa benziyordu. Rauf’un babasının şirketinde işlerin kötüye gittiğini duymuştu. Arkadaşına yardım edememek onu üzüyordu. Ancak bu iş enerji problemi çözmeye benzemiyordu, çok daha karmaşıktı. Rauf başıyla “iyiyim” dercesine bir işaret yapınca başka bir şey sormadı.

Rauf bütün dikkatlerin üzerine çevrilmesinden rahatsız olmuştu. Elinde tuttuğu tokmağı masaya vurarak, “3 Eylül 2137 tarihli Baraka Toplantısı’nı açıyorum.” dedi.

Diğerleri sonunda toplantının başlamasına sevinirken, kütükten fırlayan kıymık parçası Rauf’un dağınık saçlarına takılmıştı. Bunu Kayla dışında fark eden olmadı. Ama o da geç başlayan toplantının akışını bozmamak için sustu.

“Toplantının gündemindeki konuları hatırlatması için sözü Kayla’ya veriyorum.” Konuşması biten Rauf yerine oturdu. Artık kendi de dâhil hepsi Kayla’ya bakıyordu. Rauf rahatlamıştı.

Kayla siyah, uzun, dalgalı saçlarını gözleriyle aynı renkteki mavi tokalarla toplamıştı. Böylece iri gözleri daha çok ortaya çıkıyordu. Her zaman kendinden emin, ne istediğini bilen bir hâli vardı. Aslında başkanlık görevini Rauf’tan daha iyi yürütebilecek biri gibi görünüyordu. Ama nedense uygun kişinin Rauf olduğunu düşünüyordu.

Rauf’u başıyla selamladıktan sonra sözü aldı. “Bildiğiniz gibi tatilin bitmesine ve yeni okul döneminin başlamasına yalnızca birkaç gün kaldı.”

Masanın çevresini saran çocukların “okul” sözünü duymalarıyla barakanın dışına taşan kuvvetli bir uğultunun yükselmesi bir olmuştu. Rahat yaz günlerini geride bırakmaktan hiçbiri hoşnut görünmüyordu.

Kayla, sesini duyurmak için bağırarak konuşmak zorunda kaldı. “Birlikte eğlenceli bir yaz geçirdik. Toplantılara eksiksiz katıldık. Okul dönemi başladıktan sonra da katılımın sürmesini diliyorum. Sizlerle önem taşıyan bir konuyu da paylaşmak istiyorum. Yaz tatili boyunca başkanımızın ödünç verdiği kitapları inceleme fırsatım oldu. Edindiğim bilgilerin ışığında, geçen dönemlerde okulda 20. yüzyıl tarihiyle ilgili verilen kısıtlı bilginin, aslında gerçeğe çok da yakın olmadığını anladım.” Kayla konuşurken yaprakları sararmış kitapları herkesin göreceği şekilde havaya kaldırmıştı.

“Konuyla ilgili olarak tarih öğretmenini uyarmamız gerektiğini düşünüyorum. ‘Geleceğin Olası Tarihi’ derslerine başlamadan önce konuya açıklık getirmemiz gerekiyor. Geçmişte olanları öğrenmeden geleceğin tarihini yazmayı hiç doğru bulmuyorum. Benimle aynı fikirde olanlar lütfen elini kaldırsın!”

Kayla’nın ciddi hâlini gören biri, o anda aslında dünyayı etkileyecek bir kararın alındığını sanabilirdi. Çocukların hemen hemen hepsi, Rauf da dâhil olmak üzere elini kaldırdı. Rauf, Kayla’nın kararlarını gözü kapalı bile kabul edecek kadar arkadaşına güvenirdi. Yalnızca masanın köşesine sinmiş bir çocukta hareket yoktu.

Kayla, ona doğru döndü. “Şimdi lütfen benimle aynı fikirde olmayanlar elini kaldırsın!” dedi. Oysa çocukta hâlâ hareket yoktu. Kayla sabırsızca soruyu tekrarladı. Gözlerini Milo’ya dikmişti. Kayla’nın bakışlarından rahatsız olan Milo umursamaz bir tavırla, “Ben yalnızca elinde tuttuğun kitaplardaki bilgilerin doğru olduğunu nereden bildiğini merak ediyorum.” dedi. “Kitaplardaki dili bile anladığından şüpheliyim.” Sesi ufacık barakada bile zar zor duyuluyordu.

Kayla hırsla, iyice anlaşılması için kelimeleri teker teker vurgulayarak, “Kitapların yazıldığı eski dili biliyorum…” dedi.

Milo’nun kendisinden şüphe etmesine bozulmuştu. Babası Eski Çağ dilleri uzmanıydı ve Kayla daha ana dilini öğrenmeden eski dillerin büyüsüne kapılmıştı. Babası, bu konuda kızıyla hep övünürdü. İlk okuduğu kitabın, Lupus in Fabula1 adında, eski dilde yazılmış bir kitap olduğunu yinelerdi.

“…ve bu kitaplardaki bilgilerin doğru olduklarına da eminim.” diye devam etti. Alındığını belli etmemeye çalışıyordu. “Çünkü bu kitaplar o zamanlar yazılmış, henüz olaylar tazeyken. Üzerinden bir yüzyıl geçtikten sonra değil. Kitapları okuduktan sonra o insanların aslında düşündüğümüz kadar ilkel olmadıklarını da gördüm. Tarih öğretmenini birilerinin uyarması gerekiyor.”

Milo, “O birileri neden biz oluyoruz?” diye karşı çıkmayı sürdürdü.

Kayla inatla, “Neden olmasın?” diye atıldı. “Yanlış bilgiler edinmek için okula gitmiyoruz değil mi?”

Milo tartışmayı sürdürmek istermiş gibi ağzını açtı, ama bir şey söylemedi. Kayla’ya laf yetiştirmek pek kolay bir iş değildi.

Kayla, “Tarih öğretmenine aldığım notları iletmeden önce, belki göz atmak isteyen olur diye düşündüm.” dedi. Bir yandan da çantasından çıkardığı anahtarları arkadaşlarına dağıtıyordu. “Kitaplardaki ilgi çekici kimi bilgileri günümüz diline çevirerek anahtarlara yükledim. Çok zamanınızı almaz… Gündemin ikinci konusu ise barakanın kırık camı. Eski tür cam bulmam ne yazık ki imkânsız. Kışa kadar bu konuya bir çözüm getirmezsek toplantıları yapacak başka bir yer aramamız gerekecek.”

Kayla’nın son cümlesi barakanın içinde yeniden bir uğultu yükselmesine neden olmuştu.

Eris, biraz da çekinerek, “Barakanın doğallığını bozmamaya karar verdiğimizi sanıyordum.” dedi.

Kayla, “Barakanın doğallığının bozulmaması konusunda fikrim değişmedi ama kışın yapacağımız toplantılarda soğuktan çenemin takırdamasını da istemiyorum.” dedi.

Upuzun kızıl saçlı, sivri burunlu Çağla ise gözleri parlayarak, “Şu ısıtıcı toplardan getirsek nasıl olur?” diye sordu. “Bizim evde kullanmadığımız bir tane var. Bırakın barakayı, ormanın yarısını bile ısıtacak güçte!”

Kayla, sabırlı bir ses tonuyla, “Son yıllarda üretilen teknolojik araçlar olmaz.” diye karşı çıktı. “O zaman camı değiştiririz olur biter.”

Rauf çaresizce, “Annem döndüğünde evin mahzeninde eski tür cam olup olmadığını sorarım.” dedi. “O mahzenden bırakın cam parçasını dinozor iskeleti bile çıkabilir!”

Diğerleri Rauf’un sözlerine gülerken, Kayla aceleci bir tavırla, “Anneni beklemek zorunda mısın?” diye sordu. Rauf, “evet” dercesine başını salladı. Babasına, mahzende cam olup olmadığını sormaya hiç niyeti yoktu. Aslında son zamanlarda babasını pek gördüğü de söylenemezdi. Kayla’nın sesiyle düşüncelerinden sıyrıldı. “Bu konuyu da şimdilik çözdüğümüze göre gündemi kapatabiliriz.” diyordu kız. “Sorusu olan ya da bir şey eklemek isteyen var mı?”

Barakaya bir an için sessizlik çöktü. Bu sessizlikten faydalanan Milo, “Aranızda yüzyılın davetine katılacak olan var mı?” diye atıldı. “Şu yolcu taşımacılığında çığır açacak olan şirketin düzenlediği davete… Geleceğin Anahtarı’na… Davetli listesinde benim adımın da olacağı kulağıma çalındı da…”