Leydi’nin Sırrı

TEŞEKKÜR

YAZAR’IN NOTU

1. ÖNSÖZ

2. BÖLÜM BİR

3. BÖLÜM İKİ

4. BÖLÜM UÇ

5. BÖLÜM DÖRT

6. BÖLÜM BEŞ

7. BÖLÜM ALTI

8. BÖLÜM YEDİ

9. BÖLÜM SEKİZ

10. SON SÖZ

YAZARIN HAKKINDA

Alıntı: Yağmur’dan Kaçarken

ÖNSÖZ

Bölüm BİR

Bu roman bir kurgu eseridir. Tüm isimler, karakterler, olaylar ve yerler yazarın hayal ürünüdür veya o amaçla kullanılmıştır. Gerçeklerle bağdaşıtırılmamalıdır. Gerçek yerlerle, işletmelerle veya yaşayan veya vefat eden insanlarla herhangi bir benzerlik sadece tesadüften ibarettir.

Bir leydi’nın Sırrı... telif hakkı 2018 © Dawn Brower

Tüm hakları saklıdır. Bu kitab ve içindekilerin hiçbir kısmı, edebiyat yazarlarının yorumlamaları ve/veya alıntı haricinde, izinsiz basılamaz veya elektronik olarak çoğaltılamaz.

Elizabeth Evans”a - Leydi H.’nin gerçek hayranı, hastayken ve Noel tatilinde etrafı çocuklarla sarılıyken bile, azimle sadık bir okuma denetimini tamamladığın için. Güvenilirlik seviyen ve hakimiyet azmin her zaman ulaşılabilecek en yüksek seviyededir. Arkadaşım olduğun için ve yazılarımı beğendiğin için sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Sen en iyilerdensin.

TEŞEKKÜR

Victoria Miller, editörüm için özel teşekkürler. Yeteneği - editör olarak beni her zaman hayran bırakmıştır. Hiçbir zaman daha iyisini tanımadım. Sıkı çalışmaların ve benim hikayelerimin daha güçlü olmasına yardım ettiğin için teşekkür ederim. Yaptıklarını, söyleyebileceğimden çok daha fazla takdir ediyorum.

YAZAR’IN NOTU

Bazen, bir sırrın açığa çıkmaması iyi birşeydir. Diğer taraftan, sırrın öğrenilmesi özgürleştirici de olabilir. Sizin için hangisinin en iyisi olduğuna siz karar verirsiniz. Bu kitap, sırrı olan ve onunla ne yapacakları konusunda kararsız kalanlar içindir. Benim yazmaktan zevk aldığım kadar, sizlerin de Helen ile Oliver’in hikayelerini zevkle okumanızı ümit ediyorum.

ÖNSÖZ

Dikkatsiz bir fısıltı, etkileyici boyutlarda bir skandala yol açabiliyor. Bu fısıltılara yardımcı olmak, benim için bir zevktir...

----Leydi X’ten fısıltılar

Sezon, 1811

Leydi Helena Carter, ayaklarını sabırsızca tıklattı. Bu katılmış olduğu üçüncü balo sezonu olmasına rağmen hiç uygun bir eş adayı yoktu. Sarı şabboylara gelince, istenmeyenler listesinin en üst sırasındaydılar. Sosyeteye yeni atılan veya yaşı gelmiş olan leydilerin çoğu böyle bir durumda çoktan alarma geçmiş olurlardı. Ancak bu konuda, Helena olağanüstü derecede sıradışıydı. Kendisine bahşedilen niğmeti güzel geleceğine katkı koymak için kullanmaya kararlıydı. Eşsiz bir gelecek, zaten bunu iki sezon önce kabullenmişti.

Bir erkeğe ihtiyacı yoktu. Peki, belki vardı – ama şimdilik. Babası, Montford’un Dükü, onu desteklerdi ve Helena kendi kendine bakabilme yolunda adımlarını atarken ona ihtiyacı vardı. Başarı kolay elde edilmiyordu sonuçta. Dünyayı şaşırtmayı planlıyordu - gizlice.

“Kafanda dönenleri öğrenmek istermiyim acaba?”

Helena, kardeşi, Darcy’nın Kontuna baktı ve gülümsedi. “Bilmiyorum ki, Lucas. Benim derin sırlarım seni korkutabilir.”

Erkek kardeşi kalbine yakındı ve her zaman öyle olacaktı, ancak, bir leydinın kendi kendine bakamayacağına inanan korkunç bir düşünceye sahipti. Belki Helena’nın azıcık modern inançları vardı; ancak modern olmaları doğru olmadıkları anlamına gelmiyordu. Bir kadın aklına koymuşsa eğer, çok şey başarabilirdi. Bir sürü kadın bunu zaten başarmıştı, farkında olmadan olsa bile. Loxton balosu büyüklüğünde bir gala’nın düzenlenme süreci tek başına büyük bir başarıydı. Çoğu erkek bunu dikkate almazdı. Kadınların balolara ihtiyaclarının sıkıcı ve saçma olduğunu düşünürlerdi. Başarılı bir sosyal etkinlik sunmak için bir çok emek gerekiyordu.

“Şimdiden dahşete düşmüşüm,” dedi Lucas. “Sen doğduğun andan beri cadalozsun.”

“Kalbimi kırdın.” Dudakları gülümsememek için çabalarken, titredi. “Oyun odasında olman gerekmiyordu?”

Lucas, kendinden beş yaş daha büyüktü. Eş arama veya aile kurma arayışında gibi gözükmüyordu. Aslında, orada bulunması da tuhaftı. Genelde, en iyi arkadaşı, Dashville’in Markisiyle şehrin en vahşi eğlencelerinde oluyordu. Onlardan biri, bir baloya katılma kararı almış ise, ikisi beraber bulunurlardı ve en müstehcen eğlencelere katılırlardı.

“Senin de dans ediyor olman gerekmiyor muydu?” Bir kaşını kaldırdı. “Yanılmış olabilirim, ama baloya katılmanın amacı bu değilmi?” Helena’nın dans kartını kaldırdı ve kaşlarını çattı. “Burada neden hiç bir isim yok? Sen bir dük’ün kızısın ve çeyizin büyük, gençler seninle evlenmek için sırada olmalılar.”

Ondan gözlerini çevirmemek için kendini tuttu. Gayet sağlam bir varsayımdı-yanlış sonuç getirse bile. Helena çirkin değildi. En azından kendi öyle düşünmüyordü. Saçları altın sarısıydı ve gözlerinin rengi çarpıcı bir menekşe mavisiydi, ancak baş döndürücü bir güzelliğe sahip değildi. Buna rağmen mirasının, toplumun erkeklerinin durup ona bakmalarına yeterli olmalıydı, soyismi korkutsa bile. Topluma takdim edilme balosundan beri, hiç birşey olması gerektiği gibi olmamıştı.

“Evde kalmak kaderimde varmış,” Helena yanıtladı omuzlarını silkerek. “Onlardan hiç biri beni farketmiyor.”

Aslında, farketmemeleri onun umurunda da değildi. Onu görmezden gelsinler ve sırlarını fısıldamaya devam etsinler. Yaptıkları hatayı pek yakında anlayacaklardı. Bu fırsatı kendi lehine kullanmaktan mutluluk duyuyordu. Toplum, Helena’yı görmezden gelebilir hatta onu yok sayabilirdi, ancak kendisi bu durumdan şikayetçi değildi. Davetiyeler her gün geliyordu, sezonun her faaliyetine girişi rahattı. Bu balolar ve gece partileri ona bir gün hepsinden uzak kalmayı sağlayacaktı. Her şey planlanmış ve yeni macarasına ilk adımlar atılmıştı bile.

“Saçmalama” Dedi Lucas. “Kızkardeşimi kimse reddedemez. Sana gerekli ilgiyi göstermelerini sağlayacağım.”

Aman Tanrım - Bundan hızlı bir şekilde vazgeçirtmesi gerekiyordu onu. “Çok Tatlısın, ama yapmamanı tercih ediyorum. Bir sorun yaratmanı istemiyorum.” Tabii yaparsa, Helena bunu avantajına kullanabilecekti... “Kaderimi kabullendim. Herhangi bir erkeği eşim olarak istemiyorum. Kalbimi çalacak olan çok özel biri olmalı. Ve beni olduğum gibi göremiyorlar ise eğer, onları ben istemiyorum.” Kabul edilmesi acı bir gerçekti; yinede artık kabul etmişti. Bir eş ve aile onun geleceğinin bir parçası değildi. Bu, mutluluğu bulamayacağı anlamına gelmiyordu. Belki bir gün kendine bir dost edinir veya bir çocuğu evlatlık olarak alırdı. Kendi hayatının dümenini eline aldığı gün ve kendi kendine bakabilecek durumda olduğu zaman, seçenekleri serilecekti önüne. Evlenecek bir adam bulmamak, hayatında olabilecek en kötü olay değildi ki. Hatta belki tam aksine, iyi birşey olduğu düşünülebilirdi... bir kadın kendi kendine bakabilmeliydi. Kadınların, ‘hayatlarını erkeklere bağlı yaşamaları’ düşüncesini her zaman saçma bulmuştu. Bazı erkekler gerçekten ahmaktılar, ve bir çoğu de aptal olmaya meyilliydiler.

“Aşık olmak mı istiyorsun?” Sesi şüphe taşıyordu. “Senin için ne kadar alışık olunmayan bir düşünce - ailemizin eş seçimi konusunda, kalbin arzularını kaale almadığını biliyorsun.”

Yanlış söylemiyordu. “Babam bu durumdan memnun değil ve hatta benim için bir eş seçeceği tehtidinde bulunmuştu.”

Gözlerinin köşeleri eğlenceli bir gülümsemeyle kırışmıştı. “Bunu bana önceden niye soylemedin, oralarda bulunup izlemem için.”

Helena içini çekti. “Babama uyacağımdan değil. Kendince planlar yapıyor. Cidden, bana ilgi gösteren ilk adamla evlenmek zorunda olmamın saçma fikrine niye öfkelensin ki?”

Lucas pes ederek güldü. “Canım, birçok kadın evlenmek istiyor. Senin gerçekten istediğini sanmıyorum. Ancak, en azından arar gibi görünmeye çalış.”

Bunu yapıp yapamayacağından emin değildi. Tabii ki, ilk başlarda eş aramıştı. Onun ilk sosyeteye katılım balosunda eş arayan Lordlar - yetersizdi. Gelenlerden hiç biri ilgisini çekmemişti veya kalp atışlarını artıramamıştı. Onlardan birisini tekrar görmek için can atmamıştı. Destek için onlara ihtiyacı yoktu. Yeteri kadar dayanırsa, rahat bir hayat sürdürebilecek serveti olacaktı. Ne yazık ki, misasını kendi kontrolüne alması için on yıl beklemesi gerekiyordu. Evlenmemesi halinde, mirası otuzuncu yaşına kadar bankada duracaktı.

“Neden?” Burnunu büzüştürdü. “Sıkıcıdırlar.”

“Mutlaka çekici bulduğun birisi vardır.”

“Aslında, yok...”

Aniden salonun içinde fısıltı yayıldı, ve Helena diğer misafirlerin ilgilerini çeken olayı görme çabasıyla etrafa bakmaya çalıştı. Dikkate değer ne olursa olsun, bir yerde muhafaza edilip gelecekte kullanılmak üzere saklanmalıydı. Babası onu cezaya koyunca, toplumun dedikoduları ekmeğine bal sürecekti. Er yada geç olacaktı. Babasıyla biraz önce tartışırken, tehditlerinde bir o eksikti. Eğer ciddi bir şekilde eş aramaz ise, harçlık parasını kesecekti; yani yeni elbiseleri ve süs eşyalarını unutabilirdi.

Aha... konuştukları kişi Lord Oliver Hunt idi, Dashville’in Markisi gelmişti. Orada bulunan kadınların çıkarttıkları cılız bağırışmaların ima ettiği kadar yakışıklıydı. Herhangi bir leydi için mükkemmel bir adaydı, sadece ünvanı veya servetinden dolayı değil. Dashville’in fiziği Helena’nın gözünden kaçmamıştı. Uzun boyu, geniş omuzları, koyu kahverengi saçları ve buz mavisi gözleri vardı - her genç kızın hayallerini süsleyen yakışıklı prensti. Ta ki ağzını açıp konuşana kadar, herneyse.

Onlara doğru yönelmişti. Gelişine, dik ve azimli bir şekilde kendini hazırladı. Tamam, Lucas’ı görmeye geliyordu, ama yinede kendini hazırlaması gerekiyordu. Az önce yalan söylemişti. Onu karmakarışık bir sinir topu haline çeviren bir adam vardı aslında. Dashville daha önce hiçbir erkeğin yapamadığı kadar onu etkilerdi, ve herkesten fazla onu görmezden gelirdi. Hayır, Görmezden gelmek doğru tabir değildi. Ona bakardı, tanırdı, ancak onu hissetmezdi. Arkadaşının küçük kardeşini görmezden gelmesi kaba oluyordu.

“Darcy,” Başıyla Lucası selamladı. “Leydi Helena,” Önünde eğilerek selam verdi.

“Daha önce burada olmalıydın,” Lucas ona sitem etmişti. “Epey beklettin. Nerelerdeydin?”

“Ne yazık ki geciktirildim.”

Erkekler sohbete dalmışken, Helena yeniden görünmez oldu. Selamını verdikten sonra, Dashville O orada yokmuş gibi davranıyordu. Helena bu durumdan her seviyede rahatsız oluyordu. İçindeki kadın bunun adaletsizliğine çığlık çığlığa bağırıyordu - kendine ve etrafa bakmasına zorlayan tek adam, ona umursamaz bir şekilde davranıyordu.

“Kendini, Helena’yla dans ederek bana afettirebilirsin,” Dedi Lucas. “Duvarın yanında sarı şabboy gibi kalması hiç doğru değil.”

Dashville fark edilir bir biçimde afallamıştı. “Ben...”

“Bana dans etmeyi bilmediğini söyleme sakın. Hepimiz en iyi şekilde öğretilmiştik.”

Helena, bacakları koşmaya başlamadan, bu tartışmayı durdurmanın yolunu bulmalıydı. Dashville onunla zorla dans etmek zorunda kalır ise eğer, kendisi bu aşağılama hissi ile yaşayamayıp, utancından ölürdü. Sadaka verirmiş gibi dansa kaldırılmaya ihtiyacı yoktu. Lanet olsun; dans etmeye hiç ihtiyacı yoktu.

“Tabii ki dans etmeyi biliyorum,” Dedi Dashville alınarak. “Mesele o değil.”

Lucas gözlerini kıstı. “Lütfen bana Helena’dan korktuğunu söyleme. Seni ısırmayacak ya.”

“Belki ısırırım,” Helena dişlerini sıkarak söylendi. Dashville ona yabancı bir yaratıkmış gibi baktı.

“Efendim?” Sordu Lucas.

“Çabalarını takdir ediyorum,” dedi Helena. “Ancak, arkadaşını benimle dans etmeye zorlamana gerek yok. Başka planlarınız olduğundan eminim.”

“Gördün mü, benimle dans etmek istemiyor zaten.” Dashville Onun ifadesiyle çıkış yolu bulmuş gibiydi. Helena’nın gücenmesi gerekiyordu, ama durumunu anlıyordu.

“Umurumda değil,” Dedi Lucas. “En az bir defa dans etmesi gerekiyor. Bu babamızı mutlu edecektir, ve hayatımızı kolaylaştıracaktır. Ben dans ederdim, ancak olmaz. Kendi kızkardeşimle evlenecek halim yok ya.”

Dashville’in gözleri açıldı. “Şimdi beni iyi dinle, kızkardeşinle evlenecek değilim. Fazla ileriye gittin. Kendi eşimi seçme hakkına sahibim, ve bunu yapmaya henüz hazır değilim.”

İki adam Helena orada yokmuş gibi, hakkında konuşuyorlardı. Hayatının sonuna kadar kaderi bu muydu? Erkekler hep etrafında ve hakkında O yokmuş gibi konuşup tartışacaklar mıydı? Hayır, bu da doğru değildi. Aksi takdirde onun hakkında tartışmazlardı. Aptallar ondan daha fazla zeki olduklarını düşünüyorlardı. Esas sorun buydu.

“Merak etmeyin, Lordum,” Helena konuşmalarını bölmüş ve Dashville’e gözlerini dikmişti. “Siz, benim evlenmeye tenezzül edeceğim son adamsınız. Ördüğüm evlilik ağlarımda, emniyettesiniz.”

“O değil...” Dashville açıklamaya başlamıştı. “Yani, sevimlisiniz eminim,” Kekeledi. “Ahh bahanelerin canı cehenneme, Leydi Helena sizinle dans etmenin onurunu bana bahşeder misiniz?”

Köşeye sıkışmıştı ve dans etmek tek çıkış yoluydu, çok kötü. Helena’nın ona kolay bir kaçış yolu sağlamaya niyeti yoktu. Marki, bir gün neler kaçırdığını anlayacaktı, şansına küssün. Helena iyi bir adaydı.

“Zahmet etmeyin,” Yanıtladı Helena. “Değmez. Gidin kardeşimle kağıt oynayın. Onun için burdasınız, değilmi?”

‘lanet olsun, gitmeden bir kere dans edebilirim,.”

Mükemmel, şimdi de bırakmayacak. Sonra, Lucas’a bu işe karıştığı için bağıracaktı. “Sorun değil, gerçekten.”

Çalan şarkının son melodileri sona ermişti. Dashville, Helena’ya tekrardan reddetme fırsatını vermeden elini tuttu ve dans pistine yürüdü. Omuzlarının arkasından baktı ve Lucas’ı kendini beğenmiş beğenmiş sırıtırken gördü.

Vals müziğinin ilk notasıyla dans başladı. Kahretsin...illede bu dans mı olmalıydı! Çok cüretkar bir danstı. Sonuna gelene kadar aptallar gibi görünecekti. Dashville Helena’nın elini tuttu ve diğer elini beline yerleştirdi. Daha önce hissetmediği karıncalanmalar onu ele geçirdi. Helena yukarıya baktı Dashville’le göz göze geldiler. Dashville’in buz mavisi gözleri, renkler kadar soğuktu. İçlerinde hiç duygu yoktu, ve özellikle, onun kim olduğunu bile farkettiğine dair hiç bir ip ucu yoktu. Çok moral bozucuydu.

Dans pistinin etrafında Helena’yı var olduğunu bilmediği bir ustalıkla döndürdü. Mühteşem ve aynı zamanda soğuktu. Az biraz deneseydi, ellerinde mum gibi Helena’yı oynatabilecekti. Onu daha önce istemediği kadar arzuluyordu.

“Tanrım, çok konuşkansınız,” Helena alaylı bir şekilde kışkırttı. “Lütfen, daha fazla konuşmayın, kaldıramayacağım.”

‘Konuşmak abartılıyor,” Diye yanıtladı. “Neden o zahmete girilsin ki, söylenecek birşeyler yokken?”

Bu iyi gitmedi. “Sanırım söyledikleriniz doğru, ancak normalde insanların dans ederken sohbet etmeleri bekleniyor. Aksi halde, kaçınılması gereken dedikodular yaratılır.”

“Toplumun benim hakkımda ne düşündükleri umurumda değil.”

“Kaybedilmiş bir ün’ün felaketinin boyutlarını anlamayan biri gibi konuştunuz. En kötü skandalların ortasında olsanız aynı şeyi söyleyecek misiniz diye merak ediyorum.”

Kaşlarını çattı. “böyle bir felaketın içinde olmaya niyetim olmadığından, ne demek istediğinizi anlayamıyorum.”

“Hiç kimse isteyerek, toplumun dedikodu konusu olmuyor. Skandalın esası budur. İnsanlar, en ummadıkları zamanda sorun bulurlar. Hiç kimse isteyerek lekelenmeyi seçmiyor ki.”

“Öyle olabilir,” kendini beğenmişcesine yanıtladı. “Bu zavallı ahmaklardan biri olmayacağım asla. İşlerimin gizliliğinde iyi kontrolüm vardır.”

Bu sözcüklerle, kaderini mühürledi. Bir gün gelecek, Helena ona bu kelimeleri yutturacaktı. Gerçekleşmesi için yeterince sabırlıydı. Kiminle dans ettiğinden hiç haberi yoktu-hiç kimse gerçekten bilmiyordu. Ateşli bir gülümsemeyle dudaklarını kaldırdı. “Lordum. Umarım öyledir. Asla skandal sayfalarında seni okumak istemem. Özellikle kardeşimin arkadaşı olmaya devam edersen.”

“Neyi ima ediyorsun burda?”

“Hiçbirşey,” endişe etmemesini sağlamaya çalıştı. “Size en iyi dileklerimi ve onlara eşlik eden her ne varsa sunuyorum. Lucas’ın en iyi arkadaşının sarsılmasından nefret ederdim - o kadar.”

Lanet olsun ona ve onun yakışıklı yüzüne. Bu iğrenç tavra sahip olmasaydı, yüzüne yakışan bir huyu olsaydı keşke. Memnuniyetle, dans sona erdi ve erkek kardeşinin yanına geri döndüler.

“Haydi, şimdi o kart oyunu bulalım,” Dedi Lucas. “Ama burda değil, Külüp daha eğlenceli olur.”

Dashville başıyla onayladı. “Katılıyorum.”

“İzninizle” demeden ikisi de Helena’nın yanından ve balodan ayrıldı. “Burdan hızlıca kaç, beyefendi. Bekçi veya öyle birşeye ihtiyacım olduğundan değil.” Helena içini çekti. Yarın daha güzel ve aydın bir gün olacaktı, ve onun projesi için yeni malzemesi vardı. Dashville’i fırtınalı bir uyanış bekliyordu.

BÖLÜM BİR

Herkesin tek konuştuğu olay, Leydi Helena’nın bir markiyi nasıl terslediği idi. Evde kalmış bir Leydi aday taliplerine gelince bu kadar mızır ve seçici olmamalıydı. Bu gibi zamanlarda, Lord Dashville gibileri bile işe yarayabilir, diye düşünüyor insan...

-Leydi X ten bir fısıltı

Sezon, 1816

Helena, Loxton balosuna girerken başıyla tanıdıklarını selamladı. Beş yılda birçok şey değişmişti. Yine de, o kadar değişmemişti... Hala yapım aşamasında evde kalmış bulunuyordu- böyle görülüyorsa eğer. Sadece şimdi, kendi seçiminden dolayı böyleydi. Kabul etmek hoşuna gitmezse bile, Dashville ile olan dans etmesi bazı şeyleri değiştirmişti. Onun sosyal durumundan dolayı başka erkeklerin Helena’yı fark etmelerini sağlamıştı. Ne yazık ki, olay balo sezonu sonuna doğru olmuş ve onlardan hiç biri Helena’nın ilgisini tetikleyememişti.

Bir şekilde, herkesin favorisi olmuştu. Yeteri kadar uygun talibi vardi ve Helena’nın onlardan birini eş adayı olarak seçmesi gerekiyordu. Saygılı bir kız evladının yapacağı buydu. Evlenip, aile evinden ayrılıp, yeni hayatlarını kurarlardı. Annelik dönemi ve balo düzenleme... - ve bunların hepsi Helena’ya çok sıkıcı geliyordu. Aradığı macera çok daha heyecan vericiydi, ve biraz tehlikeli yaşamayı arzu ediyordu. Topluma yüksekten bakabilirdi, ama neden öyle yapsındı ki?

Helena için önemli olan şeyler için mükemmel yemdiler. Birden fazla şekilde eğlence sağlıyorlardı. Balolarda kimsenin göremediği bir çok olay gerçekleşiyordu. Ama Helena her şeyi görebiliyordu. Gözlemleme yeteneğinin yanı sıra, genişlemede olan sosyal statüsü, duvarın yanında kalan sarı şabboy görüntüsü ile amaçlarına ulaşması açısından çok fazla yardımcı oluyordu. Odada güzel bir kelebek gibi dolaşıp flört etmek ve popüler olmak, yazılarını yayınlamak için ihtiyacı olan meyveyi toplamak aklına gelmezdi.

Yinede, Helena aptal değildi. Dashville’in ona takdim ettiği hediyeyi sonuna kadar kendi avantajına kullanmıştı, ve sadece kendi yapabileceği yöntemle Dashville geri ödemişti. Resmen evde kalmış olması ve kendisine talip olan uygun eş adaylarının azalmaları hiç önemli değildi. Yakında, baba evinden ayrılmasına yardımcı olacak ve kendi istediği hayatı sürdürmesine yeterince katkı sağlayacak servet sahibi olacaktı. Otuzuncu yaşına gelene kadar ve mirasının kontrolünü eline alana kadar biriktirdiği bir miktar para onun rahat bir yaşam sürdürmesini sağlıyordu. En azından, mirası konusunda neticede, babasıının hiç bir söz hakkı veya kontrolü yoktu. Bu vakıf, büyükbabası tarafından kurulmuştu ve şimdiki Montford’un dükü, yani onun sevgili yaşlı babası, bu vakfın şartlarında hiç bir hakimiyeti yoktur. Aksi takdirde, babasının o vakıftan Helena’nın bir kuruş bile almaması için uğraşacağından korkuyordu.

“Leydi Helena,” Bir erkek adını seslenmişti.

Ona kimin çağırdığını öğrenmek için arkasına döndü ve yüzüne bir tebessüm takındı. Nazik ve sevecen olması herkesin beklentisiydi, ve onların istediklerini Helena’da bulmalarına dikkat ediyordu. Sonradan, evine geri dönünce, kendini rahat bırakır, gerçek Helena yeniden olurdu. “Lord Norflok,” Dedi narince. “Sizi görmek çok güzeldir. Athena nasıl? Yavru Köpekler doğmuş mu?”

Norfolk, kendi av köpeklerinden başka bir konu konuşmuyordu. Son karşılaştıklarında, yeni damızlık sürüsünden ve doğan yavruların diğer Golden köpeklerinden üstün olduklarından övünerek bahsediyordu. Köpekler ve yavruları Helena’nın umurunda değildi, ancak anlatılan her detayı aklında tutuyordu. Lord Norfolk, dinleyen herkese köpeklerini anlatıyordu, ve hiç bir zaman Leydi X’in bu hobisi hakkında nasıl bilgi sahibi olduğunu çıkaramamıştı. Bu adamla kim evlenirse, onu köpekleriyle paylaşmalıydı. Helena, olacak olan Leydi Norfolk’a emrenmiyordu, hatta kendi olmayacağından dolayı müteşekkirdi.

“Evet,” Heyecanlı bir şekilde yanıtladı. “Dört yavru doğurmuştu, üç erkek bir dişi. Bir tanesini istermisin?”

Dükün evine bir yavru köpek getirince, babasının yüzündeki ifadeyi görmek isterdi. Sadece bu sebepten dolayı, bir anlığına evet deyecekti, ama reddetti. Yavru köpeklerden alırsa, Lord Norfolk cesaret bulacaktı. “Korkarımki hayır,” üzgün bir ses tonuyla söyledi. “Babam hayatta izin vermez.”

Bu, en azından, gerçekti... Dük hayvanlardan nefret ediyordu ve onların kendilerine ait yerleri olduğuna inanırdı, ve yerleri evin içinde değildi. Bir at, hizmet veren bir hayvandı ve onlara gayet iyi bakılıyordu. Onlar evcil hayvan değillerdi, ve küçük kızına hayatta lanet olası bir midilli almazdı. Helena kendisine midilli almadığından dolayı babasına kızgınlık duyuyordu.

“Çok yazık,” karşılık verdi. “Belki fikrini değiştirebilir.”

“İhtimali yok.” Helena başını salladı. “Önerin nazikçeydi yinede.”

“Lord Norfolk,” Arkasından bir adam seslendi. Güçlü ve otoriter bir sesti, etraftaki insanların dikkat etmelerini sağlıyordu. “Heyecan dolu sohbetinizi böldüğüm için kusura bakmayın. Leydi Helena ile dans etmek için yazılmıştım.”

Yaaa, yazılmışmış. Kartına henüz isimler kabul etmemişti bile, ve genelde ne olursa olsun sadece bir yada iki defa dans ederdi akşam boyunca. Partnerlerini dikkatle seçerdi, ve dans etmekten ziyade sohbet etmeyi tercih ettiğini herkes biliyordu. O beş sene önceki kader değiştirici balodan beri, onunla arkadaş olmaya çalışıyordu. Çok yazık. Kin tutmak Helena’nın işine gelmezdi. Yapabileceği bir tek şey vardı- onu görmemezlikten gelmek ve onlara katılmamış gibi davranmak.

“Lord Dashville,” Norfolk, markiyi selmaladı. “Sizinle konuşmaya niyetliydim. Leydi Helena ile dansınızdan sonra, sohbet edebiliriz?”

“Korkarım ki burada fazla kalmayacağım,” Dashville yanıtladı. “Belki külübte.”

“Evet, evet,” Onayladı Norfolk. “Mühteşem.”

Büyük ihtimal Norfolk, köpekleri hakkında konuşmak istiyordu. Helena zar zor gözlerini çevirmekten kendini tutmuştu. Aslında, köpekleriyle olan takıntısını kendi avantajına kullanabilirdi. Mükemmel kaçıç yolu olurdu ve diğer tarafta Dashville’i zor duruma sokardı. “Aah, Lord Dashville’e Athena’nın yavru köpeklerini anlatmana mani olmayim. Zaten kendimi iyi hissetmiyorum ve bayanlar odasında uzanacağım.”

“Eminmisin?” Norfolk sordu. Bir Dashville’e bir Helena’ya bakıyordu. Zavallı adamcağız ne yapacağı konusunda hiçbir fikri yoktu. Helana neredeyse ona acımıştı - hayır, aslında acımıştı. Ara sıra becerememesine rağmen, iyi bir adamdı özünde. Toplumun ona davrandığı şekli hakketmiyordu. “Sana eşlik etmemi ister misin?”

“Ben götürürüm,” Dashville araya girdi.

“Yapmamanı tercih ediyorum,” Helena soğuk bir tavırla yanıtladı. Arkasını döndü ve iki adamın yanından ayrılırken dönüp yüzlerine bakmadı bile. Ne cesaretle ona emirler yağdırır böyle! Nasıl curet eder de Helena’nın onunla dans etmek isteyeceğini düşünebilir? Leydi X terbiye eksikliğinden dolayı onu defalarca azarladığı için haklı çıkıyor şimdi. Gerçeklere gelince, skandal sayfalarında popüler bir üne sahipti. Dashville’in adının o sayfalarda sıkca basılmasından zevk alıyordu.

Köşeyi döndü ve dinlenme odasına yöneldi. Böyle akşamlarda, Helena’nın mutlaka uğradığı yerlerden biriydi. burası. Genelde, bayanlar en iyi dedikodulara sahiptiler, ve Leydi Helena’yla paylaşmaktan çekinmezlerdi-bazen ne paylaştıklarını farketmeseler bile. Sonrasında, evine gidip öğrendiği dedikoduları makalesinin son müsveddesine eklerdi. Yarın, yeni baskı günüydü, ve açılış fısıltısının tam olarak ne olacağını planlamıştı...