Надлом

МЫ

Мы акунёмся ў ноч

Вуаль дакрананняў

Ахінутых цяплом

Усё узгараць агнём

Палаючы без рэшткі

Але адраджаючыся зноў

Бурліць ужо кроў

Зліваючыся блытае па венах

Ізноў і зноў

Абдымкаў патаемных

Вільготна думка

Жадае абвалачы

Трываць не мае моцы

МЫ

Мы окунёмся в ночь

Вуаль прикосновений

Окутанных теплом

Всё возгорит огнём

Пылая без остатка

Но возрождаясь вновь

Бурлит уж кровь

Сливаясь путает по венам

Вновь и вновь

Объятий сокровенных

Влажна мысль

Желает обволочь

Терпеть не в мочь

ВОЛЯ

Хочацца волі мне

Знікнуць у далёкай пустэчы

Развеецца па ветры пылам

Бязгучна адысці ў палынцы

Сціскае шыю ланцуг на мне

Нібы я не ў сабе

Здзіўчэлай звярынай

Заслужыў толькі быць

Таму і цяпер

Толькі волі хачу

Грудзьмі поўнымі удыхнуць

Не чапляючы кідаў

Таму здзічэў

СВОБОДА

Хочется свободы мне

Исчезнуть в дальней пустоте

Развеется по ветру пылью

Беззвучно кануть в полынью

Сжимает шею цепь на мне

Словно я не в себе

Одичалым зверьем

Заслужил лишь я быть

Потому и сейчас

Лишь свободы хочу

Грудью полной вдохнуть

Не цепляя метал

Потому одичал

КРЫШТАЛЬ

Шар жыцця абрынуўся

І упаў ў нябыт

Паўсюль расколіны

Крышталь не прадказваны

Мэтал трывалей

Разбурае ён усё звонку

І святла прамень

Апошняе імгненне

Загас

ХРУСТАЛЬ

Шар жизни рухнул

И пал в небытие

Повсюду трещины

Хрусталь не прочен

Металл прочнее

Крушит он всё извне

И света луч

Последний миг

Погас

МІНУЎШЧЫНА

Заглушаны позірк

Загас і крык

Утрапёнасць крыецца

Пад скарынкай

Збярэ ў імгненне

Аскепкі фраз

Лепячы снегавіка

І неба грозна

Гром абрыне

Расколваючы кволы чэрап

Але ўсё ж цепляцца ў розуме

Аскепкі хвалебных былых дзён

БЫЛОЕ

Заглушен взор

Погас и крик

Безумие кроется

Под коркой

Соберет в миг

Осколки фраз

Лепя снеговика

И небо грозно

Гром обрушит

Раскалывая хрупкий череп

Но все же теплятся в рассудке

Осколки славных былых дней

МОЗГ

Адкрый мой чэрап

І зірні

Там расцякаюцца мазгі

Смярдзючай жыжай робячыся

Розум мой трошкі нахіляючыся

Ў балота гразкае ідзе

Разадзьмутых думак смурод наводзе

МОЗГ

Открой мой череп

И взгляни

Там растекаются мозги

Вонючей жижей становясь

Рассудок мой чутка кренясь

В болото топкое уходит

Раздутых мыслей смрад наводит

ХЛАПЧУК

Ён малы гуляў

Сябе губляў

Ці зусім не шукаў

Дурнем быў да

Навошта тады

Шукаў ён праўды

Галасіў крычучы

Навошта тут я

Адказу не пачуўшы

Ўнурыўся хлапчук

Яго раздзіраў

Свету вышчар

МАЛЬЧИК

Он мал гулял

Себя терял

Иль вовсе не искал

Глупцом был да

Зачем тогда

Искал он правды

Рыдал крича

Зачем тут я

Ответа не услышав

Поник мальчишка

Его терзал

Мира оскал

ЗАБОЙЦА

Не варта крычаць

І ўсё адмаўляць

Бо бачыў ужо кожны

Ўсё гэта

Аль толькі сябе

Ўжо пачым дарма

Адмазаць спрабуеш

Ты

Вось толькі ад бруду

І трупнага смуроду

Змываць бескарысна

Павер

Сёлета ужо

Кожная псіна брэша

Хто забойца цяпер

УБИЙЦА

Не стоит кричать

И всё отрицать

Ведь видел уж каждый

Всё это

Лишь только себя

Уже почём зря

Отмазать пытаешься

Ты

Вот только от грязи

И трупного смрада

Смывать бесполезно

Поверь

Ныне уже

Каждая псина лает

Кто убийца теперь

АКІЯН

Акіян выдатны

Хваля шуміць

Экранам перашкод

Няўжо напраўду гэта

Не веру

І праўда

Звініць будзільнік

Адкрываю вочы

Нада мною толькі

Шэрае неба столі

Зноў павекі закрыў

Спрабую ўбачыць хвалі

Але няма іх

Удыхаю толькі пыл

Ён лунае па ўсім пакоі

Навошта тады ўставаць

Марскога брызу не

І шуму чаек таксама

Акно адкрыта

Адтуль толькі сьмех машын

У душы смутак

Здаецца

Ніколі не ўбачыць

Акіян

ОКЕАН

Океан прекрасен

Волна шумит

Экраном помех

Неужели взаправду это

Не верю

И правда

Звенит будильник

Открываю глаза

Надо мной только

Серое небо потолка

Вновь веки закрыл

Пытаюсь увидеть волны

Но нет их

Вдыхаю только пыль

Она витает по всей комнате

Зачем тогда вставать

Морского бриза нет

И шума чаек тоже

Окно открыто

Оттуда только смех машин

В душе печаль

Кажется

Никогда не увидеть

Океан

УЦЁКІ

Холад па лёгкіх

Цягнуся праз лес

Бегу ад сябе

І ад людскіх усцех

У глейкай зямлі

Патанае бот

Але я іду

Не шкадуючы ног

Усё далей і ўглыб

Іду я ў лясы

Каб не змог адшукаць

Сябе праз гады

БЕГСТВО

Холод по лёгким

Бреду я сквозь лес

Бегу от себя

И от людских утех

В вязкой земле

Утопает сапог

Но я иду

Не жалея ног

Всё дальше и вглубь

Ухожу я в леса

Чтобы не смог отыскать

Себя сквозь года

ШЭРЫ

На сябе ў люстэрка гляджу

Перакручаныя расколіны маўчаць мне

Шэрае цела застыгла ў ванне

Запытваючы чаму не ў нірване

СЕРЫЙ

На себя в зеркало смотрю

Искажённые трещины молчат мне

Серое тело застыло в ванне

Вопрошая почему не в нирване

СВАРКА

Рэжучы душу на кавалкі

Словы свае ты забяры

Перастань вырыгваць іх краса

Адвернуцца ж нябёсы

Але ўсё далей гаворкай сваёй

Раздзіраеш тканіны плоці маёй

Я гляджу запытваючы ў вачыма

Чым заслужыў гэта я

І не сканчаецца струмень зла

Патанаю ў ім нема я

Нямогла рукі злажыўшы

Позірк у табе свой патапіўшы

Але зрываецца рука

Нажом працінаеш ты мяне

Сыходзіць злосць з твайго аблічча

Прыходзячы страху крывая

Дрыготкай уваходзіць уся ў цябе

Не трэба хвалявацца бо

Цябе не патурбую ўжо

ССОРА

Режа душу на куски

Слова свои ты забери

Перестань изрыгать их краса

Отвернутся ведь небеса

Но всё дальше речью своей

Терзаешь ткани плоти моей

Я смотрю вопрошая в глаза

Чем заслужил это я

И не кончается поток зла

Утопаю в нём безмолвно я

Бессильно руки опустив

Взор в тебе свой утопив

Но срывается рука

Ножом пронзаешь ты меня

Уходит злоба с твоего лица

Кривая страха приходя

Дрожью входит вся в тебя

Не стоит волноваться ведь

Тебя не потревожу впредь

ПРАДВЯШЧАННЕ

Мора

Бурае мора

Ідзе ў далеч за гарызонт

Хавае іголкі рыфаў

Яно маўчыць

Хвалі нямыя

Ім што і казаць

Усё кажа за іх іхны выгляд

Ідуць пад ваду яны

Загінулыя ад бясконцай вайны

ПРЕДВЕЩАНИЕ

Море

Бурое море

Уходит в даль за горизонт

Прячет иглы рифов

Оно молчит

Волны безмолвны

Им нечего сказать

Всё говорит за них их вид

Уходят под воду они

Павшие от бесконечной войны

КРЫВАСМОКІ

Рой камароў у пустое цела ўвап’ецца

Гудзенне іх іскрыста зліецца

Са спевам птушак адлятаючых у далеч

У іншы выдатны край

Светлае неба цямнее ад рою

Ні жаху выпрабаваць ні спачыну

Нячула іголкі ўтыкаюцца ў цела

Вакуум пасудзін высмоктваючы нема

Раздзіраць яшчэ доўга будуць яны

Астылую тушу леглую ў цені

КРОВОПИЙЦЫ

Рой комаров в пустое тело вопьется

Жужжание их искрометно сольётся

С пением птиц улетающих в даль

В другой прекрасный край

Светлое небо темнеет от роя

Ни ужаса испытать ни упокоя

Бесчувственно иглы вонзаются в плоть

Вакуум сосудов высасывая прочь

Терзать ещё долго будут они

Остывшую тушу лежащую в тени

НЯВЕРА

Падробнены чэрап

Храбусцяць костцы

Пад вагой туш

Дробняцца моцы

Гэты прагны град

Абрынуты быў

На сетку магіл

Праху насціл

Уздымецца на дыбкі пыл

Зацягне смог

Небесну цвержу

Пакрые роўнядзь

Нябожчыкаў

НЕВЕРИЕ

Раздроблен череп

Хрустят кости

Под весом туш

Дробятся мощи

Сей алчный град

Обрушен был

На сеть могил

Праха настил

Вздыбится пыль

Затянет смог

Небесну твердь

Покроет гладь

Усопших

МАЎЧАННЕ

Цяпер табе лепш маўчаць

Потым табе лепш затыкнуцца

А пасля толькі стагнаць

І канчаткова ж гэта бязгучна

Ціхай мышшу ты пасядзі

Не высоўвайся з травы

Роўна з ёй ты моўчкі ляжы

І пажадана дыхай у душы

МОЛЧАНИЕ

Сейчас тебе лучше молчать

Потом тебе лучше заткнуться

А после только стонать

И конечно же это беззвучно

Тихой мышью ты посиди

Не высовывайся из травы

Ровно с ней ты молча лежи

И желательно не дыши

РЫНАК

Удыхаю рэзкае паветра

Яно поўнае спецый

Шматстатнасць траў

Гэты рынак выдатны

Выбару не злічыць

Але ў галаву б’е дур

Пахаў шмат

Нават занадта

Ўжо не адрозніваю

Не памятаю што шукаў

Губляюся ў лабірынце

Слязяцца вочы

Занадта вострыя спецыі

Нічога не бачу

Ўсё размыта

Чхаю

Арганізм б’ецца ў ліхаманцы

Ён адрынае гэтыя скокі

А я патанаю ў водарах

РЫНОК

Вдыхаю пряный воздух

Он полон специй

Многообразие трав

Этот рынок прекрасен

Выбора не счесть

Но в голову бьёт дурь

Запахов много

Даже слишком

Уже не различаю

Не помню что искал

Теряюсь в лабиринте

Слезятся глаза

Слишком острые специи

Ничего не вижу

Всё размыто

Чихаю

Организм бьётся в лихорадке

Он отторгает эту пляску

А я утопаю в ароматах

ЛЁС

Кім быў народжаны

Ўсім адрачоны

Бязмэтны вандроўнік

Сіратліва ідзе

Сярод густых брам

Зачыняюцца яны перад ім

І сябе на знойдучы

І ў прытулак не ўвойдучы

Знікае ў злосці крычучы

СУДЬБА

Кем был рождён

Всем отречён

Бесцельный странник

Сиротливо идёт

Средь густых ворот

Закрываются они перед ним

И себя на найдя

И в приют не войдя

Исчезает во злобе крича

КАХАННЕ

Я табе прынёс сваё сэрца

Паглядзі на рукі мае

Ўсе ў крыві ты глядзі яно б’ецца

І хутчэй яго зберажы

Я ўбяру ў сябе выпарэнні

Халодны дым стылых мук

І раздзіраючыя душу звёны

Прыму нібы сурдут

Вось я бачу ззяе прамяніста

Распускаецца пунсовы цюльпан

Але навошта ж ты гэта сэрца

Аддаеш на падкорм колерам

ЛЮБОВЬ

Я тебе принёс своё сердце

Посмотри на руки мои

Все в крови ты смотри оно бьётся

И скорее его сбереги

Я впитаю в себя испарения

Хладный дым остывающих мук

И терзающие душу звенья

Приму словно сюртук

Вот я вижу сияет лучисто

Распускается алый тюльпан

Но зачем же ты это сердце

Отдаёшь на подкормку цветам

МАРЫ

Заплюшчы вочы

Адкрыеш свет

Незлічоных фантазій

Застацца ў ім

Не бойся ты

Тут поўна цяплыні

Хопіць на ўсе мары

Толькі дзверы назад

Не зачыняй

Вярнуцца давядзецца табе

Не пайсці ад жаху звонку

Фантазіяй яго не прычыніш

Але калі іх ты зачыніш

Вырашыўшы застацца назаўжды

Магчыма аднак толькі тады

Калі адмовіўшыся ад улады

Аддасі сваё жыццё ў пашчы

Сабакаў звар’яцелых мрояў

Развітаўшыся з целаваю сілай

Якая дае волю сноў

МЕЧТЫ

Закрой глаза

Откроешь мир

Бесчисленных фантазий

Остаться в нём

Не бойся ты

Здесь полно теплоты

Хватит на все мечты

Только дверь обратно

Не закрывай

Вернуться придётся тебе

Не уйти от ужаса извне

Фантазией его не прикроешь

Но если их ты закроешь

Решив остаться навсегда

Возможно только лишь тогда

Когда отказавшись от власти

Отдашь свою жизнь в пасти

Псов обезумевших грёз

Распрощавшись с телесною силой

Дающей волю снов

ЗОНА

У кутаватым сваім саркафагу

Я бязвольна сябе заключыў

Змешчаны ён быў у піраміду

Ўдалечыні пакідаючы Ніл

Нібы Бог замураваны стаў я

Забываючы ўдалечыні людскасць

Мегалітамі адгарадзіўшыся ад смяротных

Адпраўляю сябе ў бессмяротнасць

ЗОНА

В угловатом своём саркофаге

Я безвольно себя заключил

Помещён он был в пирамиду

Вдалеке оставляя Нил

Словно Бог замурован стал я

Забывая вдали человечность

Мегалитами отгородившись от смертных

Отправляю себя в вечность

ПЕРЫПЕТЫІ

Балоты гразкія

Бязмежныя абшары

Падарожнік валачэцца ў лёску

Пэўна ён не ведае

Як небяспечныя гэтыя месцы

Ён здаецца бесклапотным

Адважна крочыць па гразкай зямлі

Спяшаецца насустрач невядомаму

Але варта быць асцярожней

Бестурботнасць пакарана будзе

Яму гэтага не бачна

Невядомы страх і боль

Адважна крочыць у багну

А ўсмешка не сходзіць з твару

ПЕРИПЕТИИ

Болота топкие

Бескрайние просторы

Путник бредёт в лесу

Наверно он не знает

Как опасны эти места

Он кажется беззаботным

Смело шагает по топкой земле

Спешит навстречу неведомому

Но стоит быть осторожнее

Беспечность наказана будет

Ему этого не видно

Неведом страх и боль

Смело шагает в трясину

А улыбка не сходит с лица

ТРЫЗНЕННЕ

Ціха скавыча кацяня

Вые на неба ліса

Сабака варкоча ад страху

Воўк унікае ляса

Рыкае страчаны лебедзь

Плыве па рацэ цяля

Кракае ў небе крумкача

Крумкаюць малыя уця

Паляціць курыца да поўдня

Чайкі зерне падзюбаюць

Бабру ў бярлозе ўтульна

Мядзведзь прагрызае кару

Хаваецца каня ў поле

Мыш засядлалі ўжо

Малпа паляцела ў космас

Чалавек калупае зямлё

БРЕД

Тихо скулит котёнок

Воет на небо лиса

Собака мурлычет от страха

Волк избегает леса

Мычит потерянный лебедь

Плывёт по реке теля

Крякает в небе ворона

Каркают малые утя

Улетит курица к югу

Чайки зерно поклюют

Бобру в берлоге уютно

Медведь прогрызает кору

Прячется лошадь в поле

Мышь оседлали уже

Обезьяна улетела в космос

Человек ковыряет в земле

ЗАМЯШАННЕ

Не варта выракаць свет нудою

Ісці ў яго чарадою

Ненаедных прагных думак

Тапельцаў у нішто

Казаць пра лёзаў маршы

Мімаходных міма вежы

Назіраючых за існым

Узвышаючыся над плато

СМЯТЕНИЕ

Не стоит обрекать мир тоскою

Уходить в него гурьбою

Ненасытных алчных мыслей

Утопающих в ничто

Говорить о лезвий марше

Проходящих мимо башни

Наблюдающей за сущим

Возвышаясь над плато

КОЛЕР

Белы

Заплюшчваю вочы

Чорны

Адкрываю іх ізноў

Неба

На ім воблака

Цвержа

Тут бачна кроў

Дрэва

Шолах лісця

Дошкі

Ляжаць у падгалоў

Сэрца

Б’ецца ў грудзях

Камень

Ідзе ў ятоў

Чорны

Застыглі вочы

Белы

Зачыняю іх ізноў

ЦВЕТ

Белый

Закрываю глаза

Чёрный

Открываю их вновь

Небо

На нём облака

Твердь

Здесь видна кровь

Древо

Шелест листвы

Доски

Лежат в изголовь

Сердце

Бьётся в груди

Камень

Уходит в ятовь

Чёрный

Застыли глаза

Белый

Закрываю их вновь

ПАЛЯЦЕЦЬ

Навальніцаю нямою я з неба спушчуся

Неўпрыкмет сярод людзей прамчуся

Палячу ў далёкія краі

Дзе растрапанай не будзе зямлі

УЛЕТЕТЬ

Грозою немою я с неба спущусь

Незаметно средь людей промчусь

Улечу в дальние края

Где растрёпана не будет земля

РАНЫ

Кроў па целе

Адкрыліся раны

Новы пугі ўзмах

Не ўцяку ў сваіх я снах

Яны будуць раздзіраць мяне

Пакуль мяса трымаецца на костках

І кроў мая ў чужых горлах

Цячэ адкрытым жарам

Робячы мацней жах

РАНЫ

Кровь по телу

Открылись раны

Новый плети взмах

Не убегу в своих я снах

Они будут терзать меня

Пока мясо держится на кости

И кровь моя в чужих горлах

Течёт открытым жаром

Делая сильнее страх

ШЛЯХ

Арктычны мароз

Буяніць віхура

Снег змяце

Заблукаўшых у краіну Оз

Спытаць няможна

Дарога да поўдня

Небяспечны шлях

Поўны пагроз

Не варта ісці

Ў глыб астрога

Дзе палонным

Навекі станеш ты

Бо ідучы

Ў вар’яцкія маразы

Там назаўжды

Застыгнеш ты

ПУТЬ

Арктический мороз

Бушует вьюга

Снега сметут

Забредших в страну Оз

Спросить нельзя

Дорога к югу

Опасен путь

Полон угроз

Не стоит уходить

Во глубь острога

Где пленником

Навеки станешь ты

Ведь уходя

В безумные морозы

Там навсегда

Застынешь ты

КАНФЛІКТ

Яна крычыць

Змоўкнуць усё не можа

Ды колькі ж можна!?

Зрываюся ў адказ я

Нагой пад дых

Стукну і быць можа

Свой рот зачыніць хоць на імгненне яна

Аль не

Сваю тыраду працягвае

Лямантуючы і звязкі свае рвучы

Паскудна думка мяне ўсё грызе

На частцы яна рве

КОНФЛИКТ

Она кричит

Умолкнуть всё не может

Да сколько ж можно!?

Срываюсь в ответ я

Ногой под дых

Ударю и быть может

Свой рот закроет хоть на миг она

Но нет

Свою тираду продолжает

Вопя и связки свои рвя

Паскудна мысль меня всё гложет

На части рвёт она

БЫЦЦЁ

Лёгкія зусім прагнілі

Ўдыхаю я ледзь ледзь

У хрыплым удыху толькі ад часткі

Чутная жывая музыка

Дранцвее цела па секундах

Халоднай плоццю ўніз слізгнуўшы

Вачыма скрозь аправу гнуўшы

Іскравых туш у нябёсах

Ні гуку выдрацца з глоткі

Што знямела за гады

Не зрушыць мне старыя косткі

Гнілыя і тады

Апошні раз я ўжо ўдыхаю

Скон здаецца мне блізка

Аднак не ўсёж працягваю

Пакутлівасць пустога быцця

БЫТИЕ

Лёгкие совсем прогнили

Вдыхаю я едва едва

Во хриплом вдохе лишь от части

Слышная живая музыка

Немеет тело по секундам

Холодной плотью вниз скользнувши

Глазами сквозь оправшу гнувши

Искрящих туш на небеах

Ни звуку вырваться из глотки

Что онемела за года

Не двинуть мне старые кости

Гниющие день ото дня

Последний раз я уж вдыхаю

Кончина кажется близка

Однако нет я продолжаю

Мучительность пустого бытия

КАЗКА

Блукаючы сярод пустэчы застыглых вуліц

Тану я між людскіх мораў

Шумаў іскравых вакуум грузна

На вушы цісне усё мацней

Так цяжка ўдыхнуць белага смогу

Бо лёгкія запоўнены смалой

Шлунак увесь спешчаны язвай

Язык адарваны – я нямы

Ну што засталося ад пакатага цела

Душа якога забілася ў вугалок

Не смеючы выйсці за яго межы

Разбурыўшы ўласны куток

Што ж

Застаецца жыць няспешна

Блукаць у струмені каменных агнёў

Якія зараз так любоўна

Нашэптваюць казку дзён

СКАЗКА

Блуждающий средь пустоты застывших улиц

Тонущий меж людских морей

Шумов искрящих вакуум грузно

На уши давит всё сильней

Так тяжело вдохнуть белого смога

Ведь лёгкие заполнены смолой

Желудок весь изнежен язвой

Язык оторван – я немой

Ну что осталось от полого тела

Душа которого забилась в уголок

Не смея выйти за его пределы

Разрушив собственный мирок

Что ж

Остаётся жить неспешно

Блуждать в потоке каменных огней

Которые теперь так нежно

Нашёптывают сказку дней

ПАЧАКАЙ

Не не пара

Пастой

Ужо не важны

Гэты прастой

Я хачу яшчэ падыхаць

Лёгкія свае адчуваць

Крыві рух у жылах

Біцця сэрца ў грудзях

Цела маё не астыла

Я прашу патрывай

Бо калі яшчэ я змагу

Адчуць гэта ўсё на сабе

Страх зімны як лёд

Гнеў бурлівы ўва мне

Яшчэ песня адна і бывай

Не гатоў я буду пайсці

Але такі парадак рэчаў

Знікаюць пад канец шляхі

ПОСТОЙ

Нет не пора

Постой

Уже не важен

Этот простой

Я хочу ещё подышать

Лёгкие свои ощущать

Крови движение в жилах

Биения сердца в груди

Тело моё не остыло

Я прошу потерпи

Ведь когда ещё я смогу

Ощутить это всё на себе

Страх холодный как лёд

Гнев бурлящий во мне

Ещё песня одна и прощай

Не готов я буду уйти

Но таков порядок вещей

Исчезают в конце пути