- -
- 100%
- +
»Hier horschema, geht's eischendlisch noch oddäer wass? Du kanns' misch doch vor deem Mann un sei bildhübsch Dochder net so zesammescheiße! Wie oft habb isch däer dann gesacht, däss de dir so'n'so [sowieso] ma'n annäern Doon [Ton] aagewäehne solls'?! Nuär weil de maans', däss de hier de Könisch bist, musstde noch lang net de King raushänge losse!«
»Ei du narrisch Dibbe, ISCH bin halt ebbe aachema de Könisch!!! Un es wäerd däs gemäscht, wåss de Könisch säscht! Ferddisch! Aus! Äbbelwoi!«
»Däs maanstde abbäer aach nuär«, säscht die Könischin mit beebendäer Stimm. »Mach nuär so weiddäer. Du wärrst disch aach noch umgugge! Sei froh, däss de net midde Grimmhild oddäer midde Margredt verheiraat' bist! Die hädde dir schonn lang in de Aarsch getreede un disch zum Deuwel gejaacht. Un glaab ja net, däss isch däer nochema de Rigge massier mit all'm drum un draa un pi pa Po. Waaßtde wåss isch maan, gell. De grooße allmäschdische Alleinherrschäer kann mer nämlischema mäschdisch de Buggel nunnäerruddsche; un wenn de unne aagekomme bis' gell, dann kannstde misch grad aach noch am Bobbes legge!«
»Ei mei Honischschnäuzelsche«, säscht de reumüdische Könisch beschwischdischend [beschwichtigend], »isch habb däs doch net soo gemaant! Es duud mer jo aach leid. Wer reschentd dann aach dodemitd, däss de Kööööönisch bangkrott gehe duud un däs Schiggsall vom gesammde Könischreisch uff einmol in de Händ von soo ne primmidieef' Mülläerstdochdäer [primitive Müllerstochter] liescht?!«
»Hier Köööniiisch! Uffbasse gell!«, isses aus'm Mülläersmann rausgeplatztd. »Isch bin viellaascht nuär en armme Schluggäer, abbäer desweesche muss isch misch noch lang net beleidische låsse hier! Un wenn se nochema ärschendebbes [irgend etwas] geesche mei lieb Mariesche saache hier, dann treet isch ihne mit meine börggerlische Schlabbe dermaaße in ihr'n königlische Aarsch-enei, däss es kracht in Darmstadt!«
Do war de Könisch abbäer baff geweese un hot geguggt wie e Piekksibbe [Pieksieben] du.
Un dann konnstde rischdisch sehe, wie beim Könisch die Zornnesröde unne vom Kinn, biss nuff in de Stirnnlabbe uffgestiesche un de Kwalm wie bei de Dampfloggomodief [Dampflokomotive] aus'm Kobb rausgekomme is. De Könisch wolltd grad zum Wörschegriff aasetdze [zum Würgegriff ansetzen] un deem Mülläer an die Gorggel [Gurgel] gehe, do säscht die Könischin uff eima: »Ei, däs fällt mer jo ebbe erstd ei – Mir habbe doch noch so e aal Ding unne im Kelläer stehe.«
Däs aal Ding von deem hier die Räedd [die Rede] is un däs wo se dann in de Kaddakombe ausgegraabe habbe, war so e aalmoodisch, klabbrisch Maschiennsche mim Eischeholzrädsche draa, wo wahrschaanlisch nach de grooße Sintfluut an Land gespült worre is un däs sisch de Könisch annodutzemal [anno dazumal] unnäer de Naachel [Nagel] gerisse gehabbtd hot.
Wo se däs Rädsche dann rangekarrt hadde, hodde Könisch de Mülläer haam geschiggt, un deem Mariesche e klaa Kämmersche gezeischt [gezeigt], däs wo gerammeltd voll, bis obbe hie an die Deck mit Stroh war. Dann hoddäer de Mülläersdochdäer däs Rädsche g'ebbe un gesäscht: »Jetzz husch husch, ab an die Arbbeitt, Mädsche! Abbäer aans kann isch däer flüsdere. Wenn dein Babba misch fobbe [an der Nase herumführen] will gell, un du bis morsche frieh däs Stroh net ze Gold versponne host, seh isch misch dodezu gezwunge en Bembel ze stadduiere… «
»En Exsembel, du Simbel«, korrigiert die Könischin de Könisch.
»Wie aach immäer«, säscht de Könisch. »Wenn de däs net hiebekommst Mülläersdochder, dann muss isch disch leidäer Goddes en Kobb kärzzäer mache un uff'm Scheitdäerhaafe [Scheiterhaufen] verbrenne låsse. Es wär wärkklisch e Schand fäer so e schee Mädsche. Also gebb däer gefällischst bissi Mieh!«
Dodedruff hodde Könisch nix mehr gesäscht, hot von auße en Holzkeil unnäer die Dier [Tür] geklobbt un däs arme Mariesche ganz elaans [ganz alleine] in de Strohkammäer eigesperrt.
Däs is jetzz abbäer aach net die feine hessische Artt un e bissi unsensibbel vom Könisch geweese, gell. Däs muss mär sischema vorstelle. Do kimmt schonnema aanäer rein zufällisch uff de Könisch zu un wille'm aus'm Schlamassel helwfe gell, un dann dreht de Kronkorgge [Kronkorken] erst am Rädsche un dann en Strick drauß, un droht mit de Enthauptdung von de lieblische Mülläersdochder. Fäer wåss hältd'n de Kerll sisch iwwerhaabt – fäer die King oddäer wåss?
Dodedraa [Daran] siehstde abbäer aach, dässe'm Könisch de Äbbelwoi bis zum Hals gestanne hot.
Oddäer solle mer sei leischt uffbrausende Üwwerreaktzjoon eifach uff de Restalgohol [Restalkohol] vom verfluchde Wieschefest [Wiegenfest/Geburtstagsfeier] schiebe?
Jeedefalls hot däs arm' Dinggelsche doodsterbensungligglisch un ganz elaans in dem klaa Kabeusje [enger Raum] drin gesesse un hot ka Ahnung dodevon gehabbt, wie mär aus Stroh Gold mäscht. Ei, wåss hodd'n de Herr Mülläer sisch iwwerhaabt dodebei gedengkt? Däs grenzt jo fast schonn an grobb fahrlässische Verantworddungslosischkeit oddäer wåss waaß isch, wemmäer däs Leebe saanäer unschuldisch' Dochder so leischtferddisch uffs Spiel setdze duud.
Un weil's Mariesche Ängst um ihr jung Leebe gehabbt hot, hot se sisch in ihräer Verzweifflung draa gegebbe un gemacht un gedaan un zum Herrgott im Himmel gebeet'.
Abbäer so viel se sisch aach bemieht hot, se konnt's halt beim besde Wille net.
Un de Herrgott konnt ihr aach net helwfe.
Do hot däs klaa Sensiebelsche [das kleine Sensibelchen] uff einmol biddäerlisch aagefange ze flenne un ze kreische – ei jei jei-jeijeijei. Un die Träänschäer sinnäer übbäer ihrn rosaroode Bäggelsche gelaawfe, bis dief enunnäer in de Ausschnitt nei. Däs armme, armme Mädsche war doch so lieb un konnt ei'm rischdisch leid due.
Wo die Triebsinnischkeit ihrn absoluude Diefpunkt erreischt gehabbt hot, kimmt uff aamol so e klaa babbisch Hutzelmännsche mit korrze Baa, riesische Gehäermuschele [Gehörmuscheln], em unwahrscheinlisch große Zingke [große Nase] in de Wiesaasch un schuldäerlange feuäerroode Borschde [Haare], die unnäer'm große Huut nebbe nausgeguggt habbe, in die Stubb neigedabbt un säscht: »Hieääär Fräulein Mülläer, wåss gibbt'n däs wenn's ferddisch is?«
»Huch!« Die Müllersdochder is ganz erschrogge zesammegezuggt un guggt däs klaa Wischdelmännesje, däs wo plötzlisch do gestanne hot, verwunnäert [verwundert] aa un säscht dann: »Ach, isch bin fix un ferddisch midde Nerffe. Isch soll Stroh ze Gold spinne. Abbäer däs muss mer erstdema aanäer verkliggere, wie däs gehe soll. Däs is doch uuuunmöööschlisch.«
»Abbäer do muss mär doch net rummheule, wie e Mimösje«, säscht de runzelische Zwoggel [Knirps].
»De Könisch hot gesäscht, wenn isch däs net uff die Reih bekomm, dässäer mir wie'n zerrobbde Giggel de Kobb abhagge un misch wie e dreggisch Hex verbrenne will.«
»Da hodde Vaddäer disch abbäer ganzs schee in de Puddelkaut [Jauchegrube] nei geridde«, säschtde Kobbold.
»Däs kannstde laut saache du. Abbäer woher waaßst'n du däs alles? Wer bist'n du übberhaabt? Un wie bistd'n du aschentdlisch hier neigekomme?«
»Isch waaß so Einisches. Abbäer däs duud jetzz nix zur Sach. Mach däer ma net glei ins Hemd. Dir wäerd schonn kaanäer de Kobb abrobbe. Geh ma beiseit un låss misch dässe ma mache!«
»Un du kanns' däs aach wärkklisch?«, frääscht die Mülläersdochder skebbdisch, die sisch net vorstelle konnt, däss en klaane Zwoggel mit so digge Worschtgriwffel derarddische Feinarbbeide verrischde kann [derartige Feinarbeiten verrichten kann].
»Ei wåss dengkst'n du? Hähähä. Däs is aanäer maanäer [einer meiner] leischdesde Übbunge«, säscht de klaane Kobbold. »Zugegebbe: Gold ze Stroh spinne isse bissi problemaddisch gell. Abbäer umgekehrt ka Probleem. Awwer fäer umsonst is de Dood, gell. Also wåss hostde mer dann als Geescheleisdung aazebiede?«
» Ei wåss soll isch däer dann gebbe? Isch hab doch nix. Isch bin doch nuär e armm, unschuldisch Mülläersdochder.«
»Hmm… Abbäer e Hübbsche bisde. Wie wär's dann mit dei'm Hemdsche, Böbbsche [Püppchen]?«
»Mei Hemdsche? Wåss willstde dann dodemit? Däs kann isch dir uff gar kaan Fall gebbe!«
»Ei werumm dann net?«, frääscht däs gruuselische Männesje un guggt dodebei [dabei] fast e bissi dämoonisch aus der Fratz.
»Ei, isch habb doch nix unnedrunnäer!«, jammert es Mariesche.
»Ei, däs is abbäer net mei Probleemsche, gell«, säscht de Kobbold.
»Ei, bis' du narrisch? Isch mach misch doch hier net naggisch! Isch habb grad ganz annäern Sorsche. Wåss bist'n du übberhaabt fäer'n klaane pärwärsse Siddestrolsch? Un aaßerdeem is däs Hemdsche doch sowwiesso ganzs feuscht von de ganzse Flennerei.«
»Trääne troggne aach wieddäer. Du kanns' däer's aassuche. Entwäeddäer Hemdsche aus oddäer Kobb ab. Es wär doch wärkklisch schaad wenn dei hübbsch Gesischtsche korrz nach Sonneuffgang ins Galgekörbbbsche [Galgenkorb] neiporzzele [hineinpurzeln] wördd.«
»Ei guud, däs isse Arggument. Dann gebb isch dir halt ebbe nachhäer mei Hemdsche, wenn de ferddisch bist midde Rumspinnerei.«
»Naa, naa, nix da! So habbe mer net geweddet, Fräuleinsche. Erst es Hemdsche un dann däs Gold!«
»Isch dacht immäer erst die Arbbeitt un dann däs Vergniesche?«, entgeeschend Mariesche. »Abbäer wåss blaabt mer aach sonst annäeres üwwerisch, als misch ze beusche.«
»Eeeebe host es! Klewwäer Mädsche. So is braav«, säscht däs Männesje.
»Abbäer gaff mer net alls uff mei Marmelle [weibl. Brustwarzen], gell! Un behalt schee dei babbisch' Worschtgriwffel [Wurstgriffel] bei dir, häerstde [Hörst du]? Isch bin nämlisch e aaständisch Mädsche, wo sisch net von jeedem zwoggelische Spinnäer im Nachthemd begrabbsche låsse duud.«
De klaane Wischt hot däs dorschnässde Hemdsche von de verheulde Mülläersdochder mit so'm rischdisch fiese un dreggische Grinse entgeeschegenomme un sisch dann abbäer aach, wie versproche, emmsisch an die Arbbeitt gemacht un am Rädsche gedreht: Schnurr, schnurr, schnurr. Dreima draa gezooche, un ratzifatzi war die Spuul [Spule] voll.
Do hot däs Mariesche abbäer net schlescht gestaunt un gesäscht: »Saachema, worher kannst'n du däs so guud?«
Säscht de Kobbolld: »Ei gelerrntd is halt gelerrntd. Un jetzz mach die Fladdäer un zieh Leine, un loss misch in Ruh mei Arbbeitt mache!«
Schnurr, schnurr, schnurr. Dreima draa gezooche, war die zwaade Spuul voll. Schnurr, schnurr, schnurr. Dreima draa gezooche, war aach die dridde Spuul voll.
Un so is däs die ganzse Nacht lang so weiddäer g'ange, bis die Mülläersdochder ärschendwann eigeschlåafe is. Un bei Sonneuffgang war de klaane Kobbold verschwunne, un däs ganze Stroh, wo in de Kammäer drin war, hot sisch übbäer Nacht in Gold ve'wandeltd.
In alläer Hergottsfrieh kaam aach schonn de Könisch mit saane schweere Kwadraatschlabbe [große, schwere Schuhe] ins Kämmersche neigepoltdäert un hot net schlescht gestaunt, wo er die halbnaggisch Mülläersdochder in Gold gebeddet in de Stubb hot liesche sehe.
Däs war fäer de Könisch so, als wie wenn Osdäern un Weihnachde uff ein Daach gefalle wäre – so wie, als wördd e schneeweiß' Osdäerhäässche unnäer'm goldene Tannebäumsche liesche. Do hoddäer sisch gefreut wie e Schneekönisch, bei dem wo die Karoddenaas unnäer de Görddel gerutdscht is.
Wo es Mariesche dann uffgewacht is un deen Könisch gesehe hot, isse im erstde Momentd ganz erschrogge uffgesprunge, hot geschrie'e un gekwiekt wie so e klaa Spaanferggelfrischling un hot vergeeblisch versucht ihr'n naggische Obbäerkörbbäer ze bedegge – ei womit dann aach?
De Könisch hot die peinlische Sidduatzjoon ausnahmsweis ma blitdzschnell erfasstd un is geisdesgeeschewärddisch [geistesgegenwärtig] losgerennt, fäer de Mülläersdochder e frisch Hemdsche aus de Könischin ihr'm Kleidäerschrangk ze hole.
Dann is de Könisch mit geschlossene Aache wieddäer in die Kammäer nei un hodde Marie däs Hemdsche gegebbe.
»Isch hoff Se sin mer net bääs un låsse mer de Kobb draa, Herr Könisch. Isch wolltd Sie net unnödisch ereesche [unnötig erregen]. Abbäer mei Hemdsche war ganz nassgeschwitztd geweese, weil mer so haaß von de Spinnerei worre is. Un do habb isch däs aasgezooche un ärschendwo zum Troggne uffgehongge. Un jetzz waaß isch Schussel nämmäer wo isch's hiegehonge [hingehängt] habb. Es is eifach verschwunne däs Hemdsche.«
»Ach mei lieb Goldmariesche«, säscht de Könisch fröhlisch, »du braachst [brauchst] disch doch net schääme. Däs is doch alles ganz nadierlisch. Isch un de Herrgott habbe schonn soooo viell Naggedeie g'sehe, däs kannstde däer gar net vorstelle. Als Könisch is mär sowwåss doch gewäehnt. Viellaascht hot sisch dei Hemdsche jo en klaane Kobbold eigesäggelt, hahaha«, scherzt de Könisch un füüscht hinzu: »Hier horschema Mädsche, ma e annäer Fraach. Wie alt bistde dann iwwerhaabt, wenn ischema fraache därff?«
»Isch bin neunzeh', Herr Könisch.«
»Aha. Ei, isch wunnäer misch nuär. Weil isch maan allsemol, fäer dei Altdäer bistde ganz schee gewalldisch obberum, wenn isch dässema so saache därff.«
»Isch waaß, Herr Könisch. Mei digge Eumele [dicke Dinger/große Brüste] sin aach net ze iwwersehe. Däs kimmt dodeher, weil wo isch noch klaa war, habb isch alleweil [immer] ganz viell Milsch getrungke, wisse Se?«
»Soso, ohoo. Die Milsch mäscht's, gelle. Hahahaaa... Wo isch en klaane Bubb war hier, hot ma Muddäer immäer gesäscht, isch soll net so viell Eiäer fresse, äh esse. Do wördd mär blääd von werre in de Bäernn. Is nadierlisch alles Kabbes [Unsinn], gell. Do bin isch alleweil haamlisch ins Hingkelställsche neigekrabbelt un habb die diggstde un größtde Eier mitgehe låsse, wo se gehabbt hadde. Un aach von deene schääne, lange, digge Knaggwärscht habb isch mer alleridd [ständig] en ganzse Aarsch voll in de Schlund neigehaache – Frankfoddäer, waaßtde. Die habb isch dammåls killoweise vertilschtd [vertilgt], kann isch däer saache.«
Dann habbe se sisch noch e Weilsche übbäer dies un däs un jeenes unnäerhalde, un de Könisch, grooßzüschisch wie er ebbe ma war, hodde Mülläersdochder zur Belohnung e Frankfoddäer Knaggworscht un zwaa Eier spendiertd.
»Hier, willstde viellaascht aach noch en grooße Beschäer Milsch dodezu habbe?«, frääscht de Könisch.
»Naa Dangke.«
»Braachst disch net schääme. Mer habbe mehr als genuuch dodevon. Ganz frisch aus'm Eutdäer gezabbt. Kannstde habbe hier. Ka Probleem.«
»Däs is wärkklisch lieb gemaant un zuu güüdisch von ihne, Herr Könisch. Abbäer isch bekomm von de Milsch immäer so Riggeschmerzze, wenn isch ze viell dodevon tringke tu.«
»Ach wåss! Hier wardd, isch gebb dir ma e bissi wåss von de guude Vollmilsch mit uff de Weesch.«
Dann is de Könisch höschstpersönlisch in de Kuhstall nei un hot zwaa grooße Beudel randvoll mit frischäer Milsch von de Kuh Elsa uffgefüllt un deem Mariesche mit uff de Weesch gegebbe – de Dreggsagg gell.
Korzz denaach war aach schonn de Herr Mülläer do, fäer sei Dochder abzehoole.
»Isch muss saache Herr Mülläer, du host dei Schlabbmaul net ze voll genomme. Dei Dochder hot wärkklisch aaßerorddentdlische Kwallidääde un – un aaständische Arbbeitt abgelieffert. Isch komm gernnema wieddäer uff dei Mariesche zerigg bei Geschleschtskrangkheit – äh, bei Geleescheheit wollt isch saache. Gehabbt eusch wohl ihr guude, arme Mülläersleutd.«
Un dodemitd war de Könisch wieddäer reisch, däs Könischreisch vorerst vorm Unnäergang un kuldurelle Verfall gereddet un erstrahlde in neuem Glanz.
Drei Daach war de Könisch krank.
Jetzz säuftd er wieddäer, Gott sei Dank!
Un weil die Goldkammäer vom Könisch un de Könischin so prall gefüllt war, wie die Milschbeudel von de Mülläersdochder, un weil die junge Eldäern sisch so gefreut habbe, habbe se fäer ihr klaa Dornrösjche e goldene Spielkuuchel vom Goldschmied aaferddische [anfertigen] låsse, die wo die Prinzessin späder zu ihr'm achtzehnde Geborttsdaach als Gliggsbrinngäer geschengkt bekomme solltd; um se ebbe aach vor beese Zaubäerflüüsch un annäer Unheil ze beschütze.
Ebbisode I: Kabiddel 4
Sibbe Jahrn ware seit de Gebortt vom Dornrösjche vergange, wo die Könischin uff die glorreische Idee gekomme is, däss wenn se jetzz noch e Kindsche hädde un se die dreizehnde von de aale Jungfäern diessma uff de Geborttsdaachsfeiäer eilaade wördde, däss die Hex dann mild gestimmtd wär, un deen bääse Fluuch geesche ihr klaa Prinzessje wieddäer rickgängisch mache wördd.
Aanes scheene Windäerdaaches – ei drauße war's kalt wie Sau geweese, gell – hot sisch's zugetraache, däss die aal Fraa Holle, wie alle Jahre immäer wieddäer, däs Himmelsfenstdäersche uffgemacht un von obbe ihrn Kisse ausgeschiddelt hot un leise de Schnee uff die Erdd niederriesele hot låsse.
Un in der Zeit – wie's de Zufall ebbe ma so will – hot die Könischin grad rein zufällisch in de Stubb gesesse un so bissi rumgesponne un Klamodde gestriggt un dodebei gesunge: »Schneeflöggsche, Weißröggsche, wann kimmstde geschneit…«, un so weidäer.
Nach em Weilsche hot se dann däs Fenstdäer (däss wo se grad frisch mit einäer wärkklisch wundäerschääne schwarzze Holzfarbb gestrische gehabbt hadde) uffgemacht, um haldema e bissi frische Luft ze inhaliere. Weil's war wärkklisch e abarddische Affehitz vorm brennend heiße Kaamien geweese, däss mär fast verreggtd is in de Buud.
Un wie die Könischin so am Strigge is un de Schneeflogge so bissi verträumt beim Nunnäerfalle zugugge duud, stischt se sisch, wie's de Zufall ebbe ma so will, aach prombt midde spitze Striggnaddel in de Finggäer nei.
Däs hot gebluud' wie Sau hier, kann isch däer saache du.
Jeedefalls sin drei Drobbe uff die zugeschneide Fenstdäerbank gedröbbelt. Un weil däs Bluud im Schnee so schee zwische deem Fenstdäerrahme – der wärkklisch e wundäerbaar Farbb gehabbt hot – also, weil däs halt ebbe so schee ausgesehe un de Könischin däs so guud gefalle hot, hot se uff eima so ze sisch selwer [zu sich selbst] gesäscht: »Ach wemmäer doch e Kind hädde… Ach wemmäer doch e Kind hädde, so waaß wie Schnee, so rood wie Bluud un so schwarzz wie die Farbb vom Fenstdäerrahme.«
Un de Hammäer is, de Könisch hot im selbe Momment (viellaascht zwaa, draa Sekunde zeitverzöschäert) de gleische Gedangkegang gehabbt hier; nämlisch wo er sisch unne in de Kisch zufällischäerweise e Tass Kaffee mit Milsch un Zuggkäer eigeschengkt un sisch de digge Däumling an de Pozzellaankaffeekann uffgeritztd hot – de Dabbes [der Tollpatsch].
Do frääscht mär sisch, wiesso mäscht de Könisch aach so riskande Dinggäer un lässt sisch de Mogga [Kaffee] net vom Schlossperssonal eischengke? De Simbel, gell.
Däs nennt mär dann wohl Schicksall.
Un deem Klabbäerfrosch sei Dangk, wusstde die Herrschaffde jo inzwische schonn lang, wåss mär bei de Kinnäerprodduktzjoon so alles beachde muss un wie mär die Blummewies mehr oddäer weenischäer (un)aaständisch abgraase duud.
Un dann is die Könischin uff eima ganz wuschisch worrn [Die Königin is wuschig geworden], hot däs Striggzeusch in die Kruschelschubblaad nei gepeffäertd [in die Krimskramsschublade hineingepfeffert] un is wie meschugge von ihr'm Schaukelstuhl gesprunge, nunnäergerennt gell, un hot ihr'n Könisch in de königlische Schlåfstubb mit brachjaläer [brachialer/heftiger] Urgewalt uff die Mattratz geschliffe, wo se dann ihre annimaalische Triebe (die wo jo aach nuär allzu menschlisch sin, gell) freie Lauf gelåsse habbe – die geile Wildsäu.
Bald dodedruff, wemmäer's ganzs genau nimmt, plus/minus neun Monaat späder, hot es Dornrösjche e goldisch Schwestdäersche bekomme. Un es Dornrösjche hot sisch so dodedriwwer gefreut, dässe Luftsprüng' gemacht hot un alls im Kreis gedanzt is, bissem [bis ihr] ganz tormmelisch [taumelig/schwindelig] worre is un uff de Debbisch gekotzt hot.
Un weil däs klaa Dötzje ebbe so weiße Haut wie Schnee, so roode Libbe wie Bluud un so schwarzze Borschde wie Eebeholzz (däs war die schee Fenstdäerrahmefarbb, gell) gehabbt hot, habbe se däs klaa Bobbelsche desdeweesche Schneewittsche genannt; wåss nix anneres haaßt als wie Schneeweißsche.
Abbäer mär muss aach dodezu saache, däss mär wärkklisch dangkbar sei muss un von Gligg räedde kann, däss däs Schneewittsche so schee war. Weil stell däer ma voär, de Klabbäerfrosch oddäer die Fraa Holle oddäer weeschemir aach de Mann im Moond, hädde die Farbbe aus Versehe verdauscht un dorschennannäer gebraacht. Waaßtde wåss isch maan?
Weil die Könischin hot sisch jo nuär e Bobbelsche in rood, weiß un schwarzz gewünscht, abbäer ka Wortt dodedrübbäer verloore, in welsche Reihefolg' un wo genau die Farbbe hie sollde!
Jetzz stell däer ma voär, wåss bassiert wär, wenn däs arme Mädsche mit lange schneeweiße Haarn, e Haut wie e Bluudoransch [Blutorange] un kohlraabe schwarzze Libbe uff die Welt gekomme wär.
Ei, wie hätt dann däs ausgesehe?
Guud, dann hätt mär's halt ebbe net Schneewittsche genannt, sonnäern maanetweesche [meinetwegen] Feuäerroodsche, Tomaadebrezzelsche [Tomatenköpfchen] oddäer Höllekindsche; oddäer viellaascht aach Zommbiehexelsche oddäer Hällowienschreckgespenstsche. [Halloweenschreckgespenstchen]
Oddäer stell däer ma e annäer Kombinatzjoon voär, aus roode Haarn, schwarzze Haut un weiße Libbe, hier. Ei dann hätt däs Schneewittsche viellaascht so en bescheuerde Name wie Raabeschwärzzsche oddäer Schneeweißschelippsche [Schneeweißchenlippchen] bekomme.
Jeedefalls, die Fraa Holle (oddäer weem aach immäer) sei Dangk, waare beim Schneewittsche alle Farbbe genau an de rischdische Stell geweese.
Un weil däs klaa Schneewittsche so schee ausgesehe hot un gesund un muntdäer war, hodde Könisch ma wieddäer en guude Grund gehabbt grooß ze feiäern un e Geborttsdaachsfeiäer geschmisse, die wo noch präschdischäer un pompöser ausfalle solltd, als wie bei de Gebortt vom Dornrösjche.
Jetzz hodde Könisch inzwische aach dreizehn Goldtelläern gehabbt un hot die aal Schabbragg [alte Schabracke], die wo däs Dornrösjche dammols verfluchtd gehabbt hot, unnäer de Bedinggung eigelaade, dässe deen böse Zaubäerspruch geesche ihr Dornrösjche wieddäer zeriggnimmt, däss de ganze Hokkusspokkus endlischema e End nimmt – weil so en verdammde Fluuch kann ei'm nämlisch ganz schee uff de Kroonleuschtdäer gehe, gell.
Abbäer die Hex war immäer noch stingkisch geweese un hot nix von sisch häere un sehe låsse.
Trotzdeem habbe sisch die stolze Eltdäern so gefreut, däss däs Könischreisch jetzz zwaa so goldische Prinzessinne gehabbt hot, däss die en riesische Karnewallszuch abgefaggelt habbe, wo mär im ganze Märjscheland noch net gesehe gehabbt hot.
Bei de gesammde Feiäer habbe die zwaa klaane Prinzessinne braav in ihre Bettsche geleesche un seeleruhjisch geschlåafe, weil die Könischin aach net gewollt hot, däss ihrn Kinnäer mitbekomme, wie de Vaddäer voll wie e Haubitz, sternhaachelgranaadedischt [sternhagelgranatendicht] dorsch de Saal schießt un de Bembel so lang an de Disch getdraache wäerd, bis die versoffen Äbbelwoischnuud uff de Disch brischt.
Wo die zwellf aale versoffene Jungfäern zum krönende Abschluss ihre Stripdies-Schoo [Striptease-Show] endlisch hinnäer sisch gebracht hadde, habbe se wie übblisch ihre Wunnäerdudde [Wundertüten] fäer däs Geborttsdaachskind abgegebbe, ihrn guude Wünsch nunnäergelallt [heruntergelallt] un proffezeit, dässes Schneewittsche aanes Daaches die Scheenstde im ganzse Land werre wördd.
Wo die elfde Gliggsfee grad eebe ferddisch geweese war mit ihre Wünsch', hot sisch uff einma de Himmel verfinsdert hier, un die dreizehnde aale Giftspritz im Hexekostümm is mit Blitdz, Lischt un Donnäer wie en Bersärggäer [Berserker] uff'm Feuäerbeese in de Saal nei geridde gekomme un hot mit grollendäer Reibeisestimm Gift un Galle gespuggt un Pesch un Schweefel ausgedünst', däss de ganzse Saal vor Angst un Schregge geziddäert un gebeebt hot: »Des Könischs Dochder Schneewittsche soll während de Geschleschtsreife, en vergifdedde Abbel fresse un dood umfalle!«