Синџирот На Дејзи

Љубов, интрига и подземјето на Коста дел Сол

од

Овен Џоунс

Превод:

Деиксис дооел Скопје

Авторски права © 2021 Овен Џоунс

Бангкок и Фуенхирола, Шпанија

Правото на Овен Џоунс да се идентификува како автор на книгава е

утврдено во согласност со деловите 77 и 78 од Законот за авторски права, дизајни и патенти од 1988 година. Утврдено е моралното право на авторот.

Во оваа приказна, ликовите и настаните се или плод на фантазијата на

авторот или пак се употребени на комплетно измислен начин. Некои од

местата можеби постојат, но настаните се целосно измислени.

ПОСВЕТА

Ова издание го посветувам на сопругата Праном Џоунс поради тоа што ми го

олесни животот во огромна мера - одлична е во тоа.

Му благодарам и на Вес Варинг за советите околу снајперските пушки.

Кармата на сите ќе ви врати сразмерно.

ИНСПИРАТИВНИ ЦИТАТИ

Не верувај во нешто само затоа што го имаш слушнато, Не верувај во нешто само затоа што за тоа нешто се зборува или се

шират трачови,

Не верувај во нешто само затоа што се нашло напишано во верските

писанија,

Не верувај во нешто единствено затоа што така ти кажале

наставниците и постарите,

Не верувај во традициите затоа што се пренесуваат од колено на

колено,

Ами по посматрање и анализа, ако нешто ти има смисла и е корисно за

општото добро и има полезност за сите, прифати го и живеј според тоа.

Гаутама Буда

------

Голем духу, чијшто глас е во ветрот, слушни ме. Дозволи ми да растам во

сила и знаење.

Натерај ме секогаш да го гледам црвеното и пурпурно зајдисонце. Нека

моите раце ги почитуваат нештата коишто ми ги имаш дадено.

Научи ме на тајните под секој лист и секој камен, како што ги има учено

луѓето во ерите пред мојата.

Дозволи ми да ја употребам силата не за да бидам поголем од мојот брат, туку да се изборам со најголемиот непријател – себеси.

Дозволи ми пред тебе секогаш да доаѓам со листи раце и отворено срце, та

кога јас ќе замирам од Земјата, мојот Дух да се врати кај тебе без срам.

(Според традиционална молитва на Сијуксите)

СОДРЖИНА

1 Ла Вила Бланка, Марбеља, 1995 година

2 Првите години на Дејзи

3 Учењето занает

4 Дејзи стекнува самодоверба

5 Илегалците

6 Приказната на Тереса

7 Излегувањето на Дејзи

8 Борбата за идентитетот

9 Се остварува еден план

10 Жртвеното јагне

11 Грешката на Дејзи

12 Последици

13 Цената на будалштината

14 Закрепнување

15 Крстосувањето

16 Истрагата

17 Документите на Џон

18 Се стега обрачот

19 Алката што недостасува

20 Чистењето

21 Правда, на некој начин

22 Првата алка

23 Епилог

1 ЛА ВИЉА БЛАНКА, МАРБЕЉА, 1995 ГОДИНА

Тереса лежеше на грб на креветот, дишејќи длабоко, со огромна

насмевка на лицето, веднаш до нејзиниот шеф Џон, кој на шеесет и пет

години имаше претрпено премногу казни во животот за да преземе активна

улога во страсното водење љубов. Тој сакаше таа да пцуе додека се

задоволува и себе и него, но тоа не ѝ одеше од рака, па кога ќе се

вжештеше атмосферата, таа обично забораваше. Тереса имаше четириесет

и две години и беше горда што Џон беше љубовник. Всушност, таа со

години го сакаше, и покрај големата разлика во години. Истакнатиот

Англичанец првично ја привлече кога тој доаѓаше да купува кај неа на

пазарот Фуенхирола, а во него се заљуби речиси уште првиот ден откако ја

вработи да му биде готвачка и куќна помошничка. Таа тогаш не знаеше дека

неговите чести посети на пазарот биле изговори за да дојде и да ја види.

„Одлично беше, Тери, девојко… О, да… Знаеш како да расплачеш

возрасен маж.“

Тереса се истркала кон љубовникот, над неговата десна рака којашто ја

чекаше. Таа ја стави својата рака врз неговите гради. Се бакнаа.

„Најдобра си“, ѝ рече.

„Лесно ми е да те усреќам, Џони, затоа што те сакам. Ти си мојот херој и

спасител“, одговори таа, како што често знаеше.

Однадвор се слушна експлозија како придушен тресок. Истовремено

кога Џон се посегна по телефонот, тој заѕвони. Му се јави човекот кој и тој

планираше да го побара, баш како што знаеше дека ќе му се јави.

„Што беше тоа, Тони?“ праша тој, без ниту трошка немир во гласот.

„Уште не сум сигурен, шефе, но не нѐ нападнаа нас...“ Го прекина втора

експлозија, слична на првата, а потоа и трета, но поинаква.

„Доаѓа од долу по патот, нешто подалеку е. Мислам дека е од кај О’Лири, според облаците чад. Сега ќе одам надвор да видам подобро.“ Тони беше

голем маж, колку врата, со ќелава глава. Тој беше одговорен за

обезбедувањето на Џон и кај него работеше десет години.

Џон можеше да го слушне преку телефонот како трча, без нималку да се

задише, а потоа како запира. „Сега сум на околу двесте метри од нивната

предна капија. Изгледа ја нападнале куќата и предната капија... и насекаде

има делови од мотор... Двајца се наземи... запалени... Оф! Мислам дека

сега ги докрајчија со по еден удар со бејзбол палка по тиловите. Мене ми

изгледа како напад од минување, со ракетен фрлач. Ќе се вратам. Нејќам да

ме начекаат како очевидец тука.“

„Не, секако. Врати се и прави се глуп, но потајно види што ќе дознаеш.

Подоцна ќе ме известиш.“ Тој исклучи.

По пет минути, Џон веќе спиеше, како што обично и правеше, а Тереса

тивко стана, се облече и се врати на работа – беше време да организира

вечера за работодавачот.

За време на оброкот, Тони усно го извести Џон за бомбардирањето.

„Ова не е официјално, шефе, но ми го кажа еден од луѓето на О’Лири, па

веројатно е најблиску до вистината. Навистина нападот бил од движење и

употребиле рачен ракетен фрлач на гранати. Очигледно првата ја испукале

на поминување. Минала низ решетките од капијата и ја погодила куќата.

Чуварот, кој веројатно си ги броел среќните ѕвезди оти не го разнеле, испукал неколкупати.

„Моторџиите потоа се вратиле кај капијата и повторно испукале, но огнот

од крајот на фрлачот веројатно го запалил горивото што истекувало од

дупка од куршум на резервоарот за бензин и го кренал во воздух моторот.

Втората граната ја погодила капијата, како што требало и првата, и ја

однела. Кога експлодирал моторот, а моторџиите се вратиле на Земјата, запалени, луѓето на О’Лири им ги скршиле вратовите со бејзбол палки за да

не оставаат недовршена работа.“

„Што мислат, Тони, кој е одговорен?“

„Ми кажа дека не знаат, но кога јас сугерирав дека е противничка ирска

банда од дома, тој не рече дека не е.“

„Освен моторџиите, други повредени има?“

„Чуварот не е добро. Има рани од шрапнел, а големите шипки од ковано

железо убаво го треснале кога експлодирале кон куќата. Но, веројатно ќе

преживее.

Чистачката има парчиња стакло во газот, но добро е. О’Лириеви биле

одзади, блиску до базенот, така што и тие се сите добро.

„Дали дошла полиција? Мислам дека слушнав сирени, но дотогаш веќе

спиев и можно е да сум сонувал.“

„Не, дошла... исто и пожарната и брзата помош, откако сѐ завршило.

О’Лириеви дотогаш веќе со рејнџ роверот ги имале однесено чуварот и

чистачката во болница. Брзата помош ги однела телата на моторџиите, пожарната го испрскала расчадениот крш, па проверила дали куќата има

претрпено структурно оштетување, а полицијата поставила кордон околу

местото. Сѐ уште ги има многумина таму, се трудат да изгледаат загрижено

и зафатено.

„Ме прашаа дали сум видел нешто, а јас им одговорив дека сум го видел

само чадот. Ги заболе нив, само да не се вмешани Шпанци.“

„Не, имаш право. Па, фала ти, Тони. Одлично сработено, како и секогаш.

Мислиш дека ние сме во некаква опасност?“

„Не, шефе, само морковите, ова, извинете, шефе, Ирците, си водат војна

за територија. Нема никаква врска со нас. Сепак, јас викнав уште некој пар

раце, за секој случај.“

„Добро. Јадеше ли?“ го праша, покажувајќи кон столче.

„Не, но ќе ме чека нешто за јадење кога ќе се вратам во канцеларија.

Фала.“

„Ако сакаш така, Тони... Секогаш си добредојден, го знаеш тоа. Добро, како сакаш, да не те задржувам, те чека јадењето. Ќе се видиме после, на

патрола.“ Џон сакаше да шета двапати дневно низ градините во близина на

куќата, пред да си легне, како дел од режимот вежби.

∞

Џон Балтимор првпат се беше доселил во Марбеља на четириесет и пет

години, но не засекогаш, иако периодите во кои престојуваше таму

постепено се издолжуваа. Тој немаше пребегано таму како многумина пред

него, но имаше заработено и наследено многу пари за да почне да си мисли

дека веројатно е добра идеја да замине од Обединетото Кралство пред

некои луѓе, што ги подразбира полицијата, управата за јавни приходи и

медиумите, да почнат со своите прашања. Ако чукнат на доволно врати, кога-тогаш нешто ќе ги насочи кон него, па затоа емигрираше, иако и тој, како татка си, со децении поседуваше имот во Андалузија.

Во медиумите брегот од провинцијата во Малага го нарекоа Коста дел

Криминал, но тука се криеше поголема вистина од онаа што повеќето, што

значеше британската јавност, ја знаеја. Беше тоа соодветен опис, што се

однесуваше на опсежното британско малцинство во областа. Голем дел од

британската мафија се беше преселил на Коста дел Сол, со намера да се

откаже од стариот криминален живот, но тоа им се беше здосадило, па му

се беа навратиле. Некои едноставно ги водеа старите операции во

Британија од далечина, а некои се трудеа да се наметнат на локалната

заедница, на што Шпанците и останатите се противеа. Тоа често водеше до

насилство. Некогаш победуваа Британците, а некогаш не.

Џон се имаше откажано од сѐ во Британија, но имаше низа

профитабилни бизниси во Шпанија за кои постепено губеше интерес, иако

како зависник од работа и како човек кој нема наследник а повеќе ниту

жена, мораше да продолжи со работа. Беше женет три пати и имаше многу

љубовници. Некои од љубовниците тврдеа дека носат негово дете, но тој

никогаш немаше преземено одговорност затоа што очекуваше еден ден да

има законски наследник. Меѓутоа, тој ден не дојде, па со неговите години, веќе одамна се имаше откажано од надеж.

Тој планираше да ја обезбеди Тереса, исто како неговите „вистински“

жени, а повремено размислуваше останатото да го остави на добротворна

организација за жени од социјална категорија. Тој и татко му имаа удел во

создавањето такви околности за многу жени, па тоа се чинеше правично.

Татко му на Џон, по кого овој го имаше добиено името, и покрај тоа што

татко му првично бил Шон, го пратила неговата мајка во Лондон од Даблин

за да го спречи да не стане дел од востанието што го водело Ирското

републиканско братство, за кое се ширеле гласини во кругот на

информираните од крајот на 1914 година. Планирале да ја искористат

опсежната вмешаност на Британија во Првата светска војна, а Германија им

понудила оружје ако може да организираат некаков бунт. Таа се загрижила

за неговата безбедност откако некој пријател ѝ кажал дека Џон сериозно

размислува да стане дел од „каузата“ – да се обедини Ирска и да се отараси

од влијанието од Вестминстер.

Првата година од Првата светска војна, тој беше ситен криминалец во

Ист Енд во Лондон, но живееше во соба од куќа каде што сместуваа жени

бегалци од Белгија. Во Обединетото Кралство имаше стотици илјади

бегалци од Белгија, од кои повеќето беа жени и деца. Тој имаше забележано

дека многу од нив мораа да се продаваат за да можат да се издржуваат, па

препредено позајми доволно пари од лихвар за да изнајми куќа, која ја

користеше како бордел. За една недела имаше десет белгиски млади жени

и девојчиња кои живееја и работеа таму по цел ден, а за една година имаше

десетина такви „бизниси“. За пет години веќе ги поседуваше куќите.

Првото што го направи откако почна да заработува беше да ги повика

помладите браќа да му помогнат во раководењето на новите потфати кои

стануваа сѐ покомплицирани.

Со неполни триесет години беше милионер, нешто на што особено беше

горд, затоа што пристигна во Лондон во 1914 година едвај со една фунта.

Џон Помладиот бил плод на една од многуте врски со една од

проститутките, но не и со човекот кој за него беше татко, односно таткото кој

го посвои, бидејќи неговите родители загинале во две одделни престрелки

во неговото семејство. Џон Постариот го посвоил Џон Помладиот бидејќи се

срамел од постапката на брата си и од тоа како неговите потомци го

казниле. Се ширеа муабети и дека во семејството имале мал број на

сперматозоиди, па Џон Помладиот отсекогаш мислеше дека останува

доследен на традицијата на своите машки предци.

∞

По два месеци, по уште едно од низата водење љубов, но пред Џон да

заспие, Тереса му шепна на уво на својот шеф:

„Џони, мил мој хероју, ќе бидеш татко...“

„А? Што зборуваш, Тери? Не можам да имам деца... Никогаш не сум

имал, а сега секако сум престарен! Како и да е, ти ми кажа дека си имала

менопауза, така што ни ти не можеш да раѓаш.“

„И јас мислев така, така што бебево е Божји дар за нас, Џони...“

„Право чудо, ако е точно. Дали си била на лекар?“

„Сѐ уште не, но жените ги знаат ваквите работи, не им треба лекар за да

ги информира.“

„Можеби не им треба ним, но на мажите им треба, така што утре да одиш

и да дознаеш за сигурно, девојче.“

„Но, што ако е вистина, Џони, што ќе кажеш тогаш?“

„Едноставно не може да биде вистина. Ниту јас ниту ти не можеме да

имаме бебе!“

„Но, што ако е вистина?“

„Глупости, не може да биде. Имаш гасови... или си се поправила. Тоа е, си се поправила.“

„Не, Џони, нашето бебе е големо колку кикиритка! Не сум покрупна

поради тоа. Всушност, тежам исто како секогаш: педесет и два килограми, но бремена сум. Можеби се чини тоа невозможно, но бремена сум. Се

сеќавам на чувството од претходно, но утре ќе одам на лекар да проверам.“

„Добро!“ Да одиш, па ќе видиш дека сум бил во право.“

По неколку секунди, тој спиеше, а Тереса се зафати со обврски околу

обезбедување комфор на својот сакан.

∞

Кога Џон разбра дека ќе биде татко пред крајот на годината, не знаеше

како да реагира. Се чинеше како сѐ да се случува премногу брзо, но тој

потајно се прерадува, иако суровиот маж во него победи, па беше настојчив

за ДНК-тест. Кога тестот со амниоцентеза во десеттата недела докажа дека

ќе биде татко, тој се понуди да се венча со Тереса, но се разочара кога таа

изгледаше колебливо.

„Мислев дека ќе сакаш да се омажиш за мене, Тери“, рече тој.

„Би сакала“, му призна нажалено, „но не само затоа што носам твое

бебе. Би сакала да ми понудиш брак затоа што ме сакаш.“

„Ама те сакам, Тери, ти знаеш. Само не ме бидува баш во искажување

такви работи, но мислев дека ти го знаеш тоа.“

„Една жена сака и да го чуе тоа, Џони...“

„Веројатно и еден маж го сака тоа, мила. Ќе ти признам дека е така, но

ако кажеш некому што сум ти рекол, ќе одрекувам.“

„Глупави мачо-менови“, таа нежно му се исмеваше додека лежеше во

свиокот на неговата рака. „Сакаш да го чуеш тоа, но не сакаш да им го

пружиш истото задоволство на луѓето кои ти ги сакаш. Себично, зарем не?“

Тој неколку минути не одговори, но Тереса беше спремна да чека.

„Да, веројатно е“, конечно ѝ призна. „Многу ми е жал што претходно не

сум ти кажал дека те сакам. Никому го немам тоа кажано во животот, освен

можеби на мајка ми. Не се сеќавам. Сум ти кажувал за неа?

„Се викаше Флер и беше од Белгија, но засега нема да зборуваме повеќе

за неа. Те молам, сакаш ли да се омажиш за мене, Тери? Ќе ме направиш

најсреќен на светот и знам дека звучи изветвено, но јас докажувам со дела, не со зборови... Мислам дека веќе го знаеш тоа.“

„Не звучи изветвено, Џони, овие зборови се прекрасни...“ Очите ѝ се

насолзија. „Ќе се омажам за тебе, Џони. Отсекогаш сум те сакала, но сакам

да ми ветиш дека ќе се грижиш за нашето дете. Не ми е гајле за мене, но

мора да биде згрижено нашето дете; инаку, поарно веднаш да си заминам.“

„Најмила моја Тереса, само ако се ожениш за мене нашето дете, сеедно

дали машко или женско, ќе наследи сѐ што имам.“

„Во тој случај, Џони, прифаќам. Ќе се омажам за тебе.“

∞

Џон сакаше свадбената прослава да се одржи за една недела, но Тереса

настојуваше да ја планираат и да ја направат како што треба, само што не

му рече на Џон да се преобрати во католицизмот, а не му кажа ниту дека

бебето сака да го воспитуваат како католик.

Во четиринаесеттата недела, по огромната свадба, Тереса му кажа на

Џон дека очекуваат девојче. Таа очекуваше Џон да се разочара, но не

можеше да забележи знак за тоа.

Од своја страна, Џон мислеше дека би требало да биде разочаран, но се

изненади кога откри дека не е.

„Кое име ќе ѝ го дадеме?“ праша Тереса едно утро во кревет.

„Може да ја викаме Дејзи?“ ја праша.

„Секако“, се задлабочи таа. „Дејзи... Маргарита на шпански... бисер...

скриена скапоценост. Тоа е совршеното име за нашата ќерка, нашиот дар од

Бога, која не требаше да се створи.“

2 ПРВИТЕ ГОДИНИ НА ДЕЈЗИ

Бременоста на Тереса, нејзина трета, иако претходните завршија

предвреме, течеше нормално, и покрај тоа што природно имаше немир

поради своето минато. Џон беше свесен за тоа и ѝ обезбеди приватна

медицинска сестра и уште една кола за да може градинарот да ја носи во

болница, во случај тој или Тони да не се дома. Меѓутоа, сѐ течеше

нормално, па Дејзи се роди дома едно сончево попладне, на 14 декември, со помош на бабица којашто ја обезбеди осигурителната компанија на

семејството. Раѓањето се одвиваше без проблеми, а Џон со блескава

гордост ја гледаше својата убава жена како го држи нивното убаво бебе.

Џон никогаш не бил по фотографирањето, но за една недела направи

стотици фотографии. Им ги покажуваше на пријателите и познаниците, а

кога ќе му кажеа дека бебето ги има неговиот нос или очи, нараснуваше од

гордост, иако самиот тој тоа не го гледаше. Нему ќерка му му беше плукната

на милата Тереса, а тој не ни сакаше да биде поинаку. Не ја изнесуваше

надвор од капија, но сакаше да ја шета со количката низ градините, да ѝ ги

опишува цветовите и птиците кога беше сигурен дека никој не може да го

слушне. Едно утро ја стопи Тереса кога таа намина да ја види Дејзи и го

виде Џон како ѝ ја пее „Бе-бе, црна овчичке“. Тој поцрвене од срам кога

виде дека таа го слуша, па таа повторно не го виде да го направи истото.

Набргу потоа запреа и прошетките низ градините, а тоа се одрази и на

Тереса бидејќи Џон не беше научен да се социјализира самостојно, па

сакаше жена му да му прави друштво, а тоа значеше дека им е потребна

дадилка. И покрај тоа што Тереса не го сакаше тоа, чувствуваше дека треба

да се покори поради тоа што Џон беше толку љубезен со неа.

Временските периоди во кои бебето Дејзи остануваше со дадилката

стануваа сѐ подолги и почести, сѐ додека бебето не покажа поголема љубов

кон Лиса, отколку кон мајка си. Тоа го скрши срцето на Тереса, но таа не

можеше ништо да преземе. Отприлика во тој период Тони почна да

забележува дека малата Дејзи често е сама во својата ограда во градината, па почна да наминува за да ја занимава. Нему не му пречеше некој да го

види или да мисли дека е будала; сакаше деца и отсекогаш жалеше што

немаше свои. Дејзи и него го засака и станаа блиски пријатели.

Џон сѐ почесто го немаше дома, и покрај тоа што канцеларијата му беше

таму, но бидејќи за него друг начин немаше, тоа не му пречеше. Тој така

беше воспитан.

Кога бебето прооде, се покажа дека брзо учи, а со приближно иста

брзина учеше шпански и англиски. Тереса ја искористи оваа прилика да си

го подобри познавањето од англискиот, кое дотогаш беше на разумно

просечно ниво за областа и нејзиното минато. Тоа подоцна ќе ѝ се најде и ќе

ѝ го подобри односот со ќерката.

Меѓутоа, и покрај сето тоа, Дејзи порасна, горе-долу, сама или поточно со

слугите. Таа живееше во истата вила со родителите, но Џон беше навикнат

да биде сам, а беше премногу стар да се менува. Тој сакаше да оди на

пијачки и вечери навечер, а очекуваше жена му да го придружува како што

жените на неговите пријатели ги придружуваа нив, и покрај тоа што ова

обично доведуваше до тоа жените да седат на едниот крај од масата, а

мажите на другиот откако ќе завршеше оброкот.

Додека да се вратеа дома, дадилката најчесто ќе ја имаше сместено в

кревет малата Дејзи, а таа ќе имаше заспиено додека ѝ читаа приказна. Што

е за право, дадилката на Дејзи ја сакаше нејзе како своја, а мајка ѝ на Дејзи

се трудеше колку може да надомести за редовните отсуства бидејќи не

престана да чувствува грижа на совест поради нив, но сега барем беше

убедена дека иднината на Дејзи е обезбедена, а тоа ѝ беше најважно од сѐ.

Дејзи нема да треба да го прави истото што таа го направи за да

обезбеди иднина за себе и за своите деца, кога ќе ги има еден ден.

Дејзи го следеше патот на многу деца на богати родители. На почетокот, односот кон неа се движеше од тоа да ја разгалуваат родителите кои

чувствуваа грижа на совест, до тоа истиот дека повторно да ја

занемаруваат. Потоа, кога наполни пет години, ја запишаа во предучилишна, каде што учителите се трудеа да ги заменат родителите и дадилките на

децата. Сите беа добронамерни, но сето тоа доведуваше до уште поголеми

забуна, изолираност и самотност кај засегнатите деца, а меѓу нив и кај

Дејзи.

Таа стануваше нечувствителна; осамено дете кое не бараше

пријателство или друштво. Тоа не ги спречуваше другите деца да

другаруваат со неа, но со ниту едно не се зближи. Таа немаше поим што е

тоа најдобро другарче.

На училиште повторно беше истото, иако на Дејзи добро ѝ одеше. За

волја на вистината, тоа беше така затоа што сакаше одобрување од татко ѝ.