- -
- 100%
- +
TÜRK ŞİİRİNDE YENİ BİR SOLUK…
Şiire ve sanata saygı, Azerbaycan halkının geçmişinde derin kökleri bulunan millî bir özelliktir. Ayrıca şiir sanatı, halkımızın sevdiği ve eğimli olduğu alandır. Acı, tatlı tarihimizde, şiir ve sanat diliyle günümüze kadar gelen çok önemli anlar ve olayların olması tesadüf değildir. Bu gerçek, bir yandan sözlü halk edebiyatımızın gücü, diğer yandan ulusal sanat yeteneğinin zaferi, kalbimizde yerleşen millî şiirimizin gücüdür. Burada şiirimizle ilgili tarihsel bir ifadeyi hatırlamak gerekir: “Şairin sözleri gerçeğin sesidir!”
Bu bağlamda, şaire Leyla Aliyeva’nın sanatsal yaratıcılığından söz ediyoruz. Şairenin şiirsel dünyasına baktığımızda, ele aldığı konular ile şiirleri için seçtiği isimler arasında zengin bir uyum olduğunu görüyoruz. Leyla Hanım’ın şiirlerine, saf bir samimiyet ve asil bir yardımseverlik kokusu sinmiştir.
Nobel ödüllü ünlü Amerikalı yazar William Falkner şöyle yazıyor: “Sakin ruh ve rahat bir günlük yaşam, sanatçı için önemli değil. Yazarın maddî özgürlük ve bağımsızlıktan çok, kâğıt ve kaleme ihtiyacı vardır!” Leyla Aliyeva’nın, yaşamı ve faaliyetlerinde, bu bilge fikirlerin realitesini ve reddedilemez gerçekliğini, toplumsal bakış açısı ve yaratıcılığında açıkça görüyoruz.
Leyla Aliyeva’nın eserinde gözlemlenen bu nadir özellikler, sanatsal yeteneği, halkla ilişkilerdeki tükenmez enerjisi; vatan, ülke ve millet sevgisi ve doğa aşkı ile yakından ilgilidir. Şairenin tablolarındaki renk çeşitliliği, şiir örneklerinde de dikkati çekmektedir. Aynı zamanda Leyla Hanım’ın sosyal faaliyetlerinde çok yönlü olması, şiirlerinin konusu üzerinde de etkili olmuştur. Leyla Hanım’ın günümüz dünyasının canlı bir parçası olan Wi-fi, YouTube vb. gibi konularda yazdıkları şiirleri okuduğumuzda, günlük yaşamımızda meydana gelen olaylar bir film şeridi gibi gözümüzün önünden geçer. Şairinin “Gidip Biraz Ağlayayım”, şiirinde sekiz kez kullandığı “Kalbim ve yüreğim” sözü, şaire ile onun ince kalbinin yüz-yüze, göz-göze, gönül-gönüle samimi olarak sohbetinin açıklamasıdır:
Hayır, iyisi bu kiSaksıya diktiğim,Çiçek yeşersin yerden.Ya da bala bandırıp,Acısını unutturayım,Gördüğünüz gibi, şiirin yalnızca bu kıtasında bile şairenin halk edebiyatını, ulusal ifade tarzını ne kadar iyi anlayabildiğini gösterir. Burada “bala bandırmak” ifadesini başka bir kelime veya cümle birleşimi ile değiştirmek mümkün değildir.
Leyla Hanım, hem resim hem de edebî eserlerinde doğa olaylarıyla duygusal hisler arasında uyumlu bir armoni yatarmıştır. Şairenin tüm şiirleri okuyucuyu duygulandırır. Onun “Neredesin, Dünyanın İyi Adamı?” şiiri şöyle başlar:
Neredesin dünyanın iyi adamı?Acaba hangi uzak kıtalardasın?Bütün denizlerden, nehirlerden geçipSeni görmek için acele ediyorum!Şaire, iki soru etrafında şiir becerileri ile tüm kıtaların, ormanların, dağların ve nehirlerin üstesinden gelerek ve duygularını içtenlikle ifade etme yeteneğini arar. Okuyucu ile samimi bir ilişki kurar. Genel olarak, idealizm ve sadelik arayışı şairenin şiir için tasarladığı ışıklı bir yoludur ki onun tüm yaratıcılığından geçmektedir.
Leyla Aliyeva’nın aşkı, güzelliği ve insanî duyguları her zaman okuyucunun kalbini okşar. Büyük şairimiz Hüseyin Cavid’in tabiri ile: “Benim Tanrım, güzelliktir, sevgidir!” diyebiliriz.
Şairenin eserlerinin nadir özelliklerinden birisi de okuyuculara sürekli iyimserlik aşılamasıdır. Hatta, gamdan, kederin ve hüzünden yazdığı şiirin sonu bile okuyucuda iyimser bir hava yaratıyor. Tıpkı “Keder Geçip Gidecek” şiirindeki gibi:
“Üzülme! Gam kederbirgün geçip gidecek!”diye, ümit verir.
Gönül, zaman, aşk, güzellik, sevgi vb. konularında yazdığı şiirler, şaireyi şiir yolculuğunda sonsuzluğa doğru götürür. Leyla Hanım, şiir dilinde duygu ve düşüncelerini tereddüt etmeden ifade eder. Şairin her bir şiirindeki samimiyet, bir sonraki ifadenin ışık saçan şafağıdır. Leyla Hanım “Bakü” şiirinde şöyle yazıyor:
Garip ülkelerde hatırlarken seni,Bazen gözyaşlarımı döküyorum sessiz.Seni anlamadan, hayran kalıyorumAnlarsam eğer, dayanamam sensiz.Veya her mısrasında özgürlüğe aşık olduğunu cesaretle ilan eden Leyla Hanım’ın kaleminin gücü, büyük filozof İmadeddin Nesimi’nin duygusallığı ile benzerlik kurar. Şaire “Hapsetmeyin Beni Tablolara” şiirinde şöyle yazıyor:
Hapsetmeyin beni tablolara!Bu kaygı, bu dikkat gerekli değil.Eğer ruhuma merhamet gösterecekseniz,Siz ona sadece özgürlük verin.Leyla Aliyeva’nın edebî eserlerinde, düşündürücü ve örnek ifadeler ile karşılaşırız. Evet, “Zaman her şeye egemendir. O, sanki kendi geçiciliği ve insanın aceleciliği arasında bir dengeleme kuvvetidir. İnsanın tüm emeli zamana bağlıdır ve zaman geri gelmediği gibi, emel de silinmez ve geri dönmez. Onu değiştirme fırsatı yoktur. Zaman hiçbir şeye boyun eğmez, hiç kimseden çekinmez, kimseye ihtiyacı yoktur!” Zamanın egemenliğine karşı çıkmak ise, her sanatçının yaratıcılığındaki kararlılık ve yenilmezlik belirtisidir. Leyla Hanım, zarif ve sağlam kalbi ile zamanın yetersizliğine ve geri dönmezliğine karşı isyan eder ve bu isyanını şiir dili konusundaki yeteneği ile dile getirir. Genel olarak Leyla Hanım’ın yaratıcılığında zamana bağlı konular özel bir üstünlük oluşturur.
Zaman nereye aktı, acaba böyle?Ben “dur” dedim, o durmadı.Yola, karanlık çöktü saat altıda,Elim güneşe uzana kaldı…Görüldüğü gibi, bu şiirde, zamanın hızına dair düşüncelerini, naif ve renkli kelimelerle tanımlayabilmiştir. Afgan asıllı ABD’li yazar Halid Huseyin, dünyaca ünlü “Uçurtma Uçuran” eserinde, zamanın hızlı aktığından şikayet ederek şu sözleri kaleme alıyor: “Keşke zamanı durdurabilseydim.” Leyla Aliyeva, örnekte de belirttiğimiz gibi, zamanın hızlı akmasından ve yaşamın hızlı değişmesinden duyduğu endişeyi ifade ediyor:
– Zaman, bekle biraz, dur bir anlığına,Dur, bekle beni, sözümü dinle.Neden acele edersin, gizleme, konuş,Paylaşırım sırrımı ben de seninle.Şaire ayrıca mısralarındaki bilgeliğe dayanarak bir şekilde zamana ve kadere meydan okuyor. O, her durumda mücadelesini şiirsel bir üslup ile ortaya koyabiliyor.
Aliyeva, anavatanına, halkına olduğu gibi kendi İslam dinine de kalben inanıyor ve gerçek anlamda Allah’ını seviyor. Onun büyük Yaratan’a, Allah’a olan inancını ve itikadını “Bana Güç Ver Allah’ım!”, “Benim Allah Vergim!”, “Hayat Nedir, Ölüm Ne?”, “Cennetle Aramda Bir Basamak Kaldı!” gibi şiirlerinde gözlemlemek mümkündür.
Şunu söylemeliyim ki, son yıllarda Haydar Aliyev Vakfı Başkan Yardımcısı şaire Leyla Aliyeva’nın şiir kitapları, Kaspi Eğitim Merkezi ve Kaspi Gazetesi’nin “Azerbaycan’ın Klasik Şair ve Yazarlarını ve Genç Yeteneklerini Yurtdışında Tanıtalım!” projesi çerçevesinde “Farsça olarak Tahran’da ve Özbek dilinde Taşkent’te yayınlandığı belirtilmelidir. Şairenin “Sanki Bir Alevsin” isimli bu kitabı, Türkiye’de şiir severlerle buluştuğu tek kitabıdır.
Bizce Leyla Aliyeva’nın resimlerinin sanat severlerin kalbini okşadığı gibi şiirleri de şiir severlerin ruhlarını besleyecektir. Rahatlıkla söyleyebilirim ki, bu kitap da şiir severler tarafından sevinçle ve ilgi ile karşılanacak ve besteciler için çekici bir örnek olacaktır.
Şaire Hanım’a Büyük Tanrı’dan sağlık ve mutluluk dolu gelecek arzusuyla…
Proje Girişimi Grubu09.09.2019AnkaraSANKİ BİR ALEVSİN
Sanki bir alevsin, sürekli yanıyorsun,Işık saçıyorsun hiç usanmadan.Bakışının etkisi canlar yakıyor,Kalplere baş eğdirip mutlu oluyorsun.Gücünün farkındasın, biliyorum dostum,Onu bir araç olarak kullanıyorsun.İnsanlardan kağıt kartlar yaparak,Vurarak, kazanıp teslim alıyorsun.Geceyi karanlıktan koruduğun gibi,Kime acıyor, kime yanıyorsun?Bu dünyada senin gibi olamadık.Bizim gibi olmayı da sen başaramıyorsun.Bazen sanıyorum ki sen sihirbazsın,Gizli istekleri çözen sihirbaz.Kini nefreti rüzgâra verip,Bağrını güzelliğe açan sihirbaz.Herkesi bir şeyden korumak için,Kılıç yapmışsın sen iyilikten.Onunla rahatça başlar kesiyorsun,Buna hakkın yoktur, iyi biliyorsun.Bazen de sanıyorum sen bir şeytansınSeni kınamaya gücüm de yok.Kötü niyetini rüzgarlara veriyorsun,Yüce meleklere olmak için yakın.Şimdi sen ne yerde ne de göktesin,Bomboş uçurumlar koruyor seni.Belki de bu yüzden böyle dertlisin,Budur gözlerindeki yalnızlık gamı!Seni anlamadım, olsun, ne yapalım!Çiziyorum üstünü, nasiptir bu da.Ama dua ettiğim her akşam vakti,Tanrıya şükür ki varsın bu dünyada!YILDIZLAR DİZİLSE MERDİVEN GİBİ
Yıldızlar dizilse merdiven gibi,Dolsa gözlerime ayın ışığı.Çıkarak kat kat gökyüzüne,Seni getirirdim oradan aşağı.Sıkıca yüreğimde sakladıklarımı,Getirebilseydi rüzgârlar sana.Bak, o zaman bilirdin senin için nasılKırılıp, üzülür yüreğim benim.Kalbimin içinde yaşayan sensinArzudan, istekten değerlidir bana.Senin sözlerinle ilgili anılarımı,Keşke nehirler geri getirebilse.Seni nereden bulayım, bilemiyorum!Gösterebilseydi bari bulutlar.Keşke bir an elinden tutabilseydim,Böyle ulaşılmaz dileğim de var.Neden gözyaşları dönüyor denize?Söyleyebilseydi yağmurlar bana.Huzur hakkında bildiklerini,Ay da yıldızlar da söylerdi bana.Samimi sesini duyuyorum her an,Beni uzaklarda sen koruyorsun.Keşke duygularımı ulaştırsa dağlar,Nasıl özlediğimi, kendin duyarsın.Ağaçlar köprüye dönüşebilse,Üstünden sana doğru gelirdim.Söyleyemediğim, anlatamadığım her şeyiBir gülümseme ile sana anlatırdım.Gündüze dönebilseydi geceler,Güneş ışık saçardı karanlıklara.Sıkıca sarılıp kucaklardım seni,Bir daha gitmemen için uzaklara.Dünyanın en iyi adamıydın sen,Hatıran ebedî yaşar kalbimde.Bil ki bekleyeceğim kavuşmamızı,Buna inanıyorum, bil ki her zaman.BOŞ DÜNYA
Gece, güneş seni terk ettiğinde,Bulut arkasına geçen ay da,Yüreğine süzülen gamı dinlersinBir daha anlarsın, teksin dünyada.Dostlar unutunca doğum gününü,Düşmanın nefreti susar, sakinleşir.O zaman yüksek sesle şiir okuma!Bil ki o, konuşmasan da seni dinliyor.Yaşanmış anları hatırandan silipBırak rüzgâr götürsün, üzülme daha.Yaz gözyaşlarına dönüşse de kar,Diğer dertlerinde teselli arama.Bu küçük dünyada yalnız da olsan,Kalsan da dar bir yol ayrımında,Baksan kimse yoktur, bomboştur dünya,Bil ki tek değilsin, O var yanında…BANA GÜÇ VER ALLAH’IM!
Bana güç ver, Allah’ım!Dilimden düşmesin bu saf dualar!Bana güç ver, samimi olayım…Benden uzak dursun bütün yalanlar!Bana güç ver, veda edeyimBu açgözlü dünyanın heveslerine!Yarıda bırakayım hırs kadehiniGüç ver, çeksin beni gökyüzü içine!Kanadım,İnce bir dal gibi titreyip essin,Dünyanın yüzüne bakayım bu ara,Haddimi aşıp çoşmayayımBırakayım bu gereksiz gurur,Yuvarlanıp düşsün uçurumlara!Güç ver gazabınıKendi gözyaşlarınınAltında gizleyen insan duyulsun!Güç ver!Kötülüğe iyilik yapayımKan ise kanla değil, suyla yıkansın!Güç ver!Birisinin arkasından ben,Susup, konuşmayayım bir daha hiçbir vakit.Bırak yüzüme söylensin, söylenen sözler,Yüzüme söylenen sözle yürek iyileşir.Güç ver!Acımayayım ben insanlara,Acıyan insana sonunda acınır!Açıkla, onlara güven aşılaİmana gelsinler, güçlensin onlar!Hiçbir şey istemiyeyim gereği yoksa,Bana güç ver, senden beklemeyeyim,Hiçbir şey dilemeyeyim anlamsız yere,Bekleyip de gökleri bıktırmayayım.Bana öyle bir güç ver ki çocuk olayım…Şeytanın hilesine boyun eğmeyen,Henüz yetişkinlerden darbe almamış,Yeni doğmuş, saf bir bebeğe!Hayır, eğer şaşırıp da yolumu kaybetsemBileyim ki, çıkmak için bir yolum daha var.Ama senin bir parçan her insanda var…GÖZLERİM KÖR OLMUŞ
Gözlerim kör olmuş,Bir şey görmüyorum.Siyahları beyazdan ayırmıyor onlar.Ben körüm…Körlerden nefret etmezler,Aksine, merhamet edip el uzatırlar.Körüm,Ne korkum var ne çekincem,Neden korkmalıyım?Hadi söyle neden?Beni görenlere acıyasım gelir.Kalplerinin gözü kör imiş meğer.Hayatın hiçliğinde gül gibi azanlar,Ne hakkı duyarlar, ne saf arzuyu.Ben körüm!Körlerden nefret etmezler!Yalan da söylemezler, kötü olur sonu.Tutuldu gözlerim,Ama görüyorum,İnsanlar can atıyor boş faniliğe.Herkes bekliyor, bir şey olacak,Ama var olanı görmüyorlar…Neden?Tutuldu gözlerim…Ama duyuyorum,Hangisi parlak renktir, hangisi siyah.Görüyorum…Hem de çok acıyorum,Kalpleri kör olmuş bu insanlara.Onlar hissetmezler, asla duymazlarAşk nefesinin uyanışı.Kör oldu gözlerim ama nedenseGörüyorum dünyanın öteki başını.Tanrı’ya yakın olduğum anlarda,Gökleri avucumla okşuyorum.O anda unutuyorum duyguyu, heyecanıMucize olanı ben anlıyorum.Her türlü küskünlüğü unutuyorum ben,İçi boş kıskançlığı, aptal faniliği…Birini beladan kurtarmak için,Bana kalp gereklidir,Göz değil.Ben körüm…Gözlerim hiçbir şey görmüyorSonunda ölümlü her bir canlı gibi.Kurtuluş budur ki, yaratılan insanKaranlıkta olanı görsün,Tüm körler gibi…İŞTE YİNE YALNIZIM
İşte yine yalnızım, vefasız dostum,Yine ay doğmuş, rüzgâr esiyor.Sarhoş oldu hayattan aklım, düşüncemYalnızım…Gece uzun, yüreğimin acelesi var.Sadece gözlerim dalmıyor uykuyaGün mutluluğun sonuna mı geldi?Bu ıssız odada yine yalnızım…Yalnızlar kimler için dualar ediyor?İşte hala yalnızım.Yalnızım, yalnız…Ümitle beklediğim, belki bu değil.Beni terk etti, uyudu güneş,Gökte, gökkuşağı karardı aniden.Güneş uyumuştu…Yine rüyâylaSöz bulamıyorum hiçbir şekilde şimdi.Gündüz tuval üzerine çizdiğim renklerBir uçtan süzülür, şimdi sonsuzluğa,İşte hâlâ yalnızım.Şimdi siz söyleyin,Kimin kudreti var böyle yalnızlığa?İnsanlar gözlerinde korkuyu sevmez,Sevmezler silahsızlar,Gizli olanları.Hiç kimseye hoş gelmiyor,Hıçkırık sesi.Özlem, umutsuzluk, güçsüzlük, veda…Hatta melekler de dönüyor cellada,Mazlum insanların başlarının üstünde.Ne bileyim belki de kendi hayatımıBu küçük fırçayla çizip boyadım.Resmime o kadar boya vurdum kiAldatıp, şaşırtayım kendi talihimiBelki gerçekten de beni görmeyiHaksız yere herkese yasak ettim.Gerçekten böyle mi,Var mı böyle yürek?Hem gerçekten sevsin hem de ebedî…İşte hâlâ yalnızım ama korkuyorumBu yalnızlıkla kalmaktan, yine baş başa.Güya duymuşum ağlayan kalbimi,Güya bilerek dönmüyorum taşa.Yine de yalnızım…İlacım ancakGamın kılığına girmektir bence…Ya da pencereye beyaz bir tuval koymak…GECE
Gece, beni affet ama sevmiyorum seniSenden güzel olduğum için değilGündüz gizli olan bütün sırlarıKaranlık düşünce, görüp seziyorum.Gece beni affet, arkadaşım değilsin.Gerçeği söyler dost olan insanlar.Acıyla doludur gerçekler amaGecenin sahte rengi olanları gizler.Gece söyle bakayım, neden geliyorsun?Akıldan çıkan ne varsa hatırlatıyorsunSen gel, uyandırma hayallerimi,Hayalden mi doğar güneş dünyada?Gece, neden karanlığınla üzüyorsun beni?Bu kadar da kin, nefret mi olur?İnsanlar dahi olsun ve yahut aptal,Gündüz bilinmez, bu gizli kalır.Gece, geçici bir rahatlık ver bana,Yüreğime merhem et sabah ışığını.Neşemi geri ver, öfkeyi gizle,Senin karanlığında gam ortaya çıkar.Ne ağla ne bana acı,Ya da istersen beraber ağlayalım.Ne kadar çalışıp savaşsak da bizMümkün değil zamanı geri getirmek…Bırakıp gideceksin beni bu karanlıkta,Gece, gideceksin sen de herkesler gibi.Demek, herkes gibi yalancısın sen de,Ümit vermen yeter, iyileştir kalbimi.TERK EDEMEM HİÇBİR ZAMAN SENİ
Zaman nereye aktı hızla böyle?Kapının ağzını kış aldı yine.Yine, yaz ruhumu iyice üşüttüm,Yakalandım keder hastalığına.Güneş doğdu,Bahçedeki güllerim açmaz,Hazar’ın kumları parlamıyor güneşte…Yakıyor göğsünü özlem ateşi,Kimi sonsuza kadar yalnızdır yine.Yüreğim neden yine dondun,Neden buza döndün,Kim eritecek?Her türlü ısınmak istemiyorsun senSenin alışkanlığındır,Kışın gam yemek.Zaman nereye aktı, acaba böyle?Ben “dur” dedim,O ise durmadı.Yola karanlık çöktü, saat altıda.Elim ise güneşe uzana kaldı.Yetişebilseydi eğer ellerim,Avucumun içinde gizlerdim onu.Öyle kucaklardım ki onuKalbime sokarakBir daha gelmezdi gündüzün sonu.Ancak gözyaşlarını görür geceler…Affet beni kalbim,Beni sen affet.Bir daha, seni incitmeyeceğim.Bir daha seni terketmeyeceğim.İNANMIYORUM
Yine yaralandıRuhum soldu gül gibi.Kırık mısralarımınİçinden düştü yürek…Kalbim kaya gibiÇarptı uçurumlaraMerhamet et ruhumaAllah’ım, nereye gitsem?Aylardan ya da günlerdenGüçlü olur mu hiçbir an?Olur… Çünkü geriyeDönmez asla o bir an…Bu kahkaha sesi ne?Bu gülümseme ne gizler?Benim bu ruhum gibiVar mı güzellikler?Çırpınıyor zavallı ruhumKafesteki kuş gibi.Çırpınıyor denizde,Boğulan yakınım gibiBoğuluyor, yok irademRuhumu çıkarmaya.Ağlamak istiyorum,Gücüm yok ağlamaya.Ellerim güçsüzleştiAğrım gözümde donmuş…Bozuldu bu hikâye,Yazmak çok zordur onu.Bozuldu bu hikâye“Yok” deyip bağırsam da.Sesim gücünden düştüDilim zehir tatsa da.Ne değişti aniden?Kar yağıyor, kıştır ha,Söyleme sen, ayaz imiş,Ne bileydim ben garip.Yapraklar da dökülürKaranlık basar gündüzü.İnanmıyorum peki niye?Neden bilmiyorum ben?KUĞU KUŞU
Toplam tek bir atış,Tek bir kurşun…Kuğu kuşu gökyüzüne uçup gitti…Hayal bir anda söndü karardı.Mucizelere inanç orada öldü…Sinsi sinsi tökezledi avcı,Gülerek gizledi ne derdi vardı.Bir başka hayata kıymakla sanki,Kendi hayatının öcünü aldı.Toplam bir ateş,Sadece bir anda.Kayboldu, yok oldu, dupduru sevgi.Çiselendi o temiz, duygulu hisler.Beyaz tüylere altın kan gibi.İnsanın hakkı var ateş etmeye,Acaba yaşamayı nedir hak eden?Dili olmayanlar kurtulamıyorBu haksız, insafsız, kör takiplerdenHepsi bir ateş,Ağlıyor rüzgâr.Kuğu kuşu yitirir sevgilisini.Verirdi avcıya,Her neyi varsa..Ateş etmeden oradanÇıkıp gitselerdi…Kendi canını bile feda ederdi,Sadece sevgilisi,Geri dönebilsin.Nasıl bir acıdır hasretle ölmek?Dert döner mermiye, göğsünü deşer.Hepsi bir ateş,Deniz kadar keder,Kuğu gökyüzüne uçtu, bir yıldız gibi.Kayboldu ama kendi sevgilisineAsla izin vermedi,Kalbinde ölsün…Kuğu dökemedi gözyaşlarını,Gözyaşları geçmişi getirmez geri.Dert-keder elinden deliye döndü,Gözleri aradı karanlık sonu.Silindi aklından, açılan ateşHer şeyi yoluna zaman sokacak.Ama insanoğlu asla dünyadaKuğu kuşu gibi,Sevmeyi başaramayacak.UNUTAMIYORUM GÖZLERİNİ BEN
Yetimhanenin öksüz çocuklarına
Unutamıyorum o dertle dolu,Denizler gibi derin gözlerini ben.Sadece sen…Bir tek sen hiç gülmedin,Şimdi üzülüyorumO hâlini düşünmekten.Söylesene,Sekiz yılda ne gördün?Zulüm, adaletsizlikDüzeltilemez hatalar…Kalbindeki ışığı kim söndürdü, söyle!Bozuldu nakışlar,Kayboldu renkler…Biliyorum akşamları çok üzüldüğünü.Duvarın ötesinde neler var diye?Bütün bir dünya var,Güzelden de güzel,Sen ise inanmıyorsunMucizelere.Yüzüne gülücük maskesi giysen de,Durur gözyaşların masum yüzündeUmudu küçücük ellerinde sıkıpGizlice tutmuşsunAvucunun içinde.Sıcak bir ev görüyorsun,Gözlerini kapatıp.Duyuyorsun kahkaha, şen müzik sesi.Üstüne yorgan gibi çekip bulutu,Sen nefes alıyorsun,Oysa nefesin esir.Bayramlar geldiğindeSen de beklersin,Herkes yalan söyler, aldatır seni.Gece düşüp de, sessizlik çöktüğünde,Yardıma çağırırsın anne sesini…Ama onun sesi duyulmaz,Biliyorsun.O ses cevap vermez hiçbir zaman sana,Kalbinde erimez buz parçasıylaYalnız kalmak için sen doğmuşsun.Bu dertli, bu etkileyici bakışınlaYalnız olmak içinGelmişsin dünyaya.Küçük ellerinleYavaşça dokunuyorsunHer an yanındaki bebek meleğe.MAVİ DENİZ
Mavi deniz… Yine güneş ve rüzgâr…Mavi deniz… Her taraf sakinleşti bugünMavi deniz, yine de susmuş, bu yürek…Bu kalp sıkılıyor yalnız olduğu için.Akıl acı çekiyor, akıl hastadır,Gölgeler dolaşıyor, dört bir tarafta.Yürek pişman olmuş, yürek sıkılıyor…İnsan denizinde yalnızım yine.Nedir bu aniden keder getiren?Kalbim bu acıyı çekebilir mi?Rüzgâr da sözünü unuttu bugün,Söz vermişti bana, götürecekti gamı.Demek o her zaman esmeyecekmişSonsuz olan bir şey yokmuş dünyada.Yapılacak en iyi şey uyumak galiba,Belki bir cevap bulurum sorularıma.Kaç cevabınız var, ne kadar yorayım?Mutluluk sorusu olmayan insanlar.Tatlıdır azabın zehirli tadı,Şeytan davet eder, yolumu bekler.Rüzgâr, götür beni bulutların üstünden!Götür beni rüzgâr, bırak gitsin gam!Sus, boş sesinle konuşturma beni,Ne cennet bilinsin ne de cehennem.Neden kendi gözümde güçlüyüm ben?Zamanı durduramam küçücük bir an.Dertten el atıyorum buluta, göğeBeni görmek bile istemiyor zaman.Özlemle sonbaharı, yazı tutuyorumGeri dönmüyor onlar, akıyor zaman.Dualar ediyorum, Allah affeder,Siliyor günahımı, beni affediyor.Mavi deniz… Yine de güneş ve rüzgâr…Mavi deniz… Her yer sakinleşti bugün.Kalbim bağırıyor, ruhum çırpınıyor,Çırpınıyor, yalnız kalmamak için.ŞAİR
Ruhun daSözün de canı şiirdirSöze hayat veren gizemli ocaksın.Yirmi altı yaşında can versen de sen,Bence binlerce yıl yaşayacaksın.Nedir elindeki o kağıt yine ?Yine dahiyane ne yaratmışsın?Güzel söyleneniİyi diye anlıyorBir ucu zirvedeBir ucu yerde olan.Anlaşılır,Sevgiden doğan bir nefret,Sadece Allah’a bu his duyulmaz.Acı bir yalan bir de kıskançlıkBulutların arkasınıAçıkca göstermez.Nedir sözlerinin içinde olan,Paslanmış kalpleriDile getirir?İki duygu verilmiş insana:Biri sevgi diğeri korku,Sevenler, korkunun tadını bilmez ki…Acımasız bir savaşta öldürdün onu,Alnından vurmadın…Acıdın ona sen.Belki gözlerinde korkular gördün,İçinde kazanan sevgin yükseldi.Vurmadın dostunu sen düellodaAyıramadın dostunuDüşmanından.Düşmana da acıdın, zayıftır diye,Affettin onun aciz bedenini.Şimdi bak,Yanına düşmüş ellerin!Ölen ise, bir daha dirilmeyecek.Aptal sağ kalacak, keyif almak içinDâhi ise ölümle geri dönecek.SANA VURULMUŞUM
İlk bakışta sana vurulmuşum ben…Saçına, gözüne, dudaklarına.İlk bakışta sana vurulmuşum benBaşka türlü vurulmak olur mu ama?Tüm varlığımla seviyorum seniAma neden, niçin deme haksızca.İlk bakışta sana vurulmuşum benBaşka türlü vurulmaz insan insana.Ya sus ya da çağır, duymuyorum, hayır,Kalbim bir şarkının sesini anıyor.“Bir daha sevemem!” diyen kendimiKalbim affetmiyor, düşmanı sanıyor.Tabii ki, bir zamanlar ben de seviyordumBunun anlamını nasıl anlatayım şimdi?Sevdim ben… Kederden, gamdan kurtuldum,Şimdi ise güneşim… Yüzüm bulutlu.İstersen ağla, ben de ağlarımGülmek istersen birlikte gülelim.Aşkın şarabı ile sarhoşum şimdi,Karanlıktan zevk alan parlak ay gibi.Senin ellerin ise o güzel eller,Onlardan güzeli yoktur dünyada!Senin o ellerin hasret ilacı,Gölgenin düştüğü yere diz çökebiliriz.Allah’a doğru dönüp, dua ediyorum.Seni kaybetmeyeyim, yardım etsin bana.Bak şimdi… Aşktan kalbim titriyorAşk olmadan sanki nefesim yetmiyor.Sana vurulmuşum… Sen de biliyorsun,Nasıl vurulmuşum, düşmüşüm ateşe.Beni bazen öldürüp bazen diriltiyorsun,Ölüm de aciz kalır senin yanında.Bırak, öleyim dizlerinin üstünde senin.Sadece böyle ölmek istiyorum.Bırak kanımla yazayım bu duvarları,Okunsun satırlar, kan tada tadaİlk bakışta sana vurulmuşum benKör olmuş gözlerim o zamandan beri.Kader yazdı bunu, git yaşa şimdi,Öteki hayatında dönersin geri.KAİNAT GAMI
Zaman çalmıştı benim vaktimi,Biliyorum hırsızlık büyük günah.Ama herkes susmuş, hiç konuşmuyor.Kimin ne hakkı var ki kınasın vakti?Zamanla kavga etmem bir dahaOnunla tartışmak fayda vermez ki.Zamanımı götürüp başkasına verdi,Ömrümü yaşamaya bu günler yetmez ki.Cehennem yazılmış günahım kadar,Vakit yok tövbeye, dua etmeye.Utanmadan gözünü dikmiş yüzüme,Hep gülüyor uzaktan, gülüyor o bana.Gülüyor var gücüyle, gülüyor üstümdeSesi kulaklarımda hep zil çalıyor.Belki de bundandır, sevemiyorumBen ne gündüzleri ne geceleri…Anladım ey zaman, anladım hileni,Bu yaramaz kanunun sırrını anladım.Bizi dünyada sıkan, cazibe değil,Evren, kederinin ağırlığıdır.FENERLER
Karanlık caddede yanıyor ışıklar,Sanki gökyüzünde yıldızdır onlar.Görenler, gece boyu neyi dilerler?Belki fenerler de sevmek isterler.Yanıyorlar sessizce, kımıldamadanDar yollar ise, ışığa boyanır.El ele atlıyor sakin gölgeler,Fenerler ise bakıp özlemle yanıyor…Sevgili kalplerinin beraber atışıOnların ışığıyla süzülüp dolar.Belki doğadan gelir bu iş bölümüSevmeyen her zaman değerli olur.Yazık, ne seviyorlar ne ağlıyorlar.Niçin gamlanmıyor bu beyaz ışıklar?Belki de birine bağlı olmayıIşıklar sadece istemiyorlar.Bütün kalpleriyle aşık olmayı,Sevgili olmayı arzulayanlar,Bir şekilde alışırlar sessiz yalnızlığaYalnızlık ise kalp kırar bakmaz hiçbir şeye.Yalnızlığın kendisi de bir güzelliktirOnda hem özlem hem de gam ateşi var.Bir yere dökmeyin gözyaşlarını,Sel olur belki unutulmuşlara.Karanlık caddede yanıyor ışıklarBu ışıklı nuru unutmak olmaz.Onlar yüreklere nur çiseler ancakKendi kırık kalpleri, asla avunmaz.SİYAH KUĞU KUŞU
Ey siyah kuğu kuşu,Yalnızsın yine…İnanayım mı diyorsun,Kaybolmuş ruhlara?Gamlısın, zarifsinHem de çok güzel,Çok da sevimlisinHem de çok yalnız…Ey siyah kuğu kuşu,Geçmiş anlarıEritip batırıyor,Nehrin dibine…Binlerce ifadeKayboluyor burada…Unutulmuş ruhlarGörüşür yine,Kalbi ışık dolu,Siyah kuğu kuşu,Bana sen yaşattınGeçmiş çağları!Çok şeyi anlattın bugün dostuna,Bil ki asla unutmam,Bu iyiliğini…KAÇIYORUZ, UÇUYORUZ, ÇIKIP GİDİYORUZ
Kaçıyoruz, uçuyoruz, çıkıp gidiyoruz,Sevgi arıyoruz, korkuyoruz hem de.Yelkenler açıp mavi sularda,Keşke alıp götürse bizi gemiler…Kaçıyoruz, uçuyoruz, ayrılıyoruzAraba seslerini, kalabalığı bir an.Böylece içimiz tamamen boş kalıyorBoş canı taşımak kolaydır, kolay.Uçaklar uçuyor, kuşlar gibi…Böyle acele etmez her uçan kuşlar.Rüyâ da görmüyoruz bu karmaşadaBu gözün, bu kalbin hafızası mı var?Telaşla yazıyorum bu satırları,Dediler ki, vaktin var beş dakikalıkNokta koymak bile çıkıyor aklımdan,Nokta gerekli midir bu satırlara?Aceleyle yazıyorum, hem de çok acele,Bu şiir gönlüme merhem olacak.Acımasız engeller kesiyor yolumuŞiir ise gecikmez, gecikmez asla.Sağ ol dostum şiir, hoşça kal şimdi!And olsun sevmiyorum vedalaşmayı.Kalbime yazdığım bu hatıranınOkunacak zamanı bir gün gelecek.Unutulduğu günü hatırlayacağımYıllar geçecek bir rüzgâr gibi.“Nereye? Neden ki?” deyince hemen,Anlayacağım gereksiz acele ettiğimi.Ama şu ana kadar cevap bulamıyorum,Dünya bilmecesini çözmeye vakit yok.Belki de bu yüzden göz yumuyorum.Affedin beni, acele ediyorum çok…