Жалдамалы Жауынгер

Пролог

Пролог

Түнерген орманның іші тым тыныш еді. Күйме дөңгелегі сықырлап, ат тұяқтары ғана дүбірлеп келеді.

– «Бұл маған ұнамай тұр…» – деді сақалды жауынгер, беліндегі балтасын сипап.

– «Не болды, Гарон? Орман тыныш қой!» – деп күлді жас жігіт.

– «Дәл осы тыныштық қорқынышты. Тым тыныш…» – деді Гарон қабағын түйіп.

Күйме жанында жүрген қыз маг сәл жымиып:

– «Бәлкім, елестетіп тұрған шығарсыңдар? Біз қарапайым керуеншілер ғана ғой. Не болуы мүмкін?»

Алдыңғы қатарда келе жатқан Тарен үнсіз еді. Көздері көлеңкелерді аңдып, қолы қылыш сабына қайта-қайта барып отырды.

– «Ей, жалдамалы! Неге үнсізсің? Әлде қорқып барасың ба?» – деді жас жігіт мысқылдай.

Тарен оған көз қиығымен қарап қана:

– «Қорықпаймын. Бірақ абай болыңдар. Орман тыныш болса, демек бірдеңе күтіп тұр».

– «Көрдің бе! Айттым ғой, бірдеңе бар!» – деді Гарон қатқыл үнмен.

Осы сәтте ағаш арасынан күркіреп айқай шықты. Орктар!

– «Шабуыл!» – деп айқайлады күймеші, жүгенін тартып.

Керуенді қалың орктар қоршап алды. Авантюристер қылыш, найзаларын суырып шықты.

– «Жанымызды бермейміз!» – деді Гарон айқайлап, бірінші болып ұмтылды.

– «Тым көп… Бізге қарсы тұру қиын!» – деп қорқып шықырлады жас жігіт.

Сол сәтте Тарен қолын көкке көтерді.

– «Киелі Нұр!» – деді дауысы қатаң.

Кенет аспаннан жарық ағылып, алдыңғы шептегі орктар соқыр болып жерге құлады.

– «Бұл… бұл не?!» – деді қыз маг таңырқап.

– «Жалдамалы ма десем… нағыз сиқыршы ғой!» – деді Гарон көзі шарасынан шыға жаздап.

Орктар ысқырып қайта ұмтылды.

– «Найзағай қорғаны!» – деп Тарен сыбырлады.

Жарқ-жұрқ еткен электр қалқаны оның айналасында пайда болды. Бір орктың ауыр балғасы соққанда, ұшқын шашырап, дұшпан кері серпілді.

– «Құдай-ау, ол бізді қорғайды!» – деді жас жігіт шаттана.

– «Шайқастың сиқыры бар екен!» – деп күбірледі қыз маг, көзі жанып.

Қылышын суырып, Тарен гүр етті:

– «Жарғыш!» – қылыш соққысы орк қалқанын қақ айырды.

– «Айқас соққы!» – доға жасап, бірден екі жауды құлатты.

– «Қарша бораған шаншу!» – найзағайдай жылдам қимылдармен үш орк жерге серейіп түсті.

Айналада тек айқай, темірдің соғылысы мен құлаған денелердің гүрсілі қалды.

Бірнеше минуттан кейін орман қайта тынышталды.

– «Бұл… бұл жалдамалы емес қой…» – деді жас жігіт демін әзер алып.

– «Мұндай күшті адамды бірінші рет көруім» – деді қыз маг көзін алмай.

– «Кімсің сен, Тарен?» – деді Гарон күдікті үнмен.

Тарен қылышын қынабына салып, көкжиекке қарады:

– «Мен – жай ғана жалдамалы жауынгермін. Жолды жалғастырайық. Бұл шайқас – тек бастамасы ғана».

Бірінші тарау

Бірінші тарау. Тилмурин қақпалары

Тилмурин қаласының қақпасы алыстан қарағанда-ақ айбарлы көрінетін. Қалың дуалдар, биік мұнаралар, күзетшілердің найзалары күн сәулесінде жалт-жұлт етіп тұрды.

– «Міне, жеттік! Ақыры ормандар артта қалды!» – деді жас жігіт авантюрист қуанып.

– «Әлі де болса тірі екенімізге таңмын» – деді Гарон күрсініп.

– «Ол үшін бір адамға қарыздарсыңдар» – деп күбірледі қыз маг, көзін Таренге тігіп.

Тарен ештеңе демей, үнсіз күймемен бірге қалаға кірді.

Керуенді Тилмуриннің қожайыны, Маркграф Альбрехт өзі қабылдады. Үлкен залдың ішінде от жанып, күміс шамдар жанып тұрды. Маркграфтың қасында тұрған жас қыздың жүзі алаулаған – ол Элена еді, жиені.

– «Жиенім Элена аман-есен! Бұл үшін сендерге шексіз алғысымды білдіремін» – деді Маркграф салтанатты үнмен.

– «Біз барымызды салдық, мәртебелім» – деді Гарон иіліп.

Алтын салынған қаптар авантюристерге ұсынылды. Әрқайсысының көзі жарқ етті.

– «Ал сен, жалдамалы…» – деді Маркграф Таренге көз тігіп. – «Сенің үлесің бөлек. Қабыл ал».

Тарен еш сөзсіз ғана сыйақысын алды да, бір сәт Маркграфтың көзіне тіке қарады. Сол қараста бір салмақ, бір құпия бар еді.

Тарен ақшасын алып, залдан үнсіз кетіп қалды. Оның ауыр қадамдарының дыбысы тас дәлізде ұзақ жаңғырып тұрды.

– «Кім өзі ол?» – деді жас жігіт шыдай алмай. – «Қарапайым жалдамалыға мүлде ұқсамайды!»

– «Дәл солай. Оның қылышы да, сиқыры да өзгеше. Мұндайды тек таңдаулылар ғана жасай алады» – деп қосты қыз маг.

– «Маркграф мырза, бізге айтыңызшы… ол қайдан?» – деп сұрады Гарон.

Маркграф ауыр дем алды.

– «Шынымды айтсам, мен де көп білмеймін. Ол… құпия мекемеден. Өте көне, әрі жабық орден деседі. Олар тек таңдаулы істерге араласады. Бірақ ол туралы мәлімет мардымсыз. Өзім де білгім келеді…»

– «Құпия мекеме?..» – деп қайталады маг қыз сыбырлап. – «Демек, ол жай адам емес…»

– «Әрине жай емес. Бірақ… мұндай адам біздің қалаға неге келді екен?» – деді Гарон ойға батып.

Сол сәтте Элена сөз қосты:

– «Ол… менің өмірімді құтқарды. Бірақ неге екенін білмеймін, көзіне қарасам… мұң бар секілді».

Маркграф орнынан тұрып, терең ойға батты.

– «Мен оны өз жағыма тартқым келеді. Бірақ ол – еркін жүргінші. Қолға тұрмайтын адам. Мүмкін, тағдырдың өзі әлі бізді қайта тоғыстырар».

Ал Тарен бұл уақытта әлдеқашан Тилмуриннің қақпасынан шығып кеткен еді. Оның көлеңкесі ғана тас көшелерде қалып, артында жұмбақ сұрақтар мен күмәндар қалдырды.

Екінші тарау. Жоғалған кеңістік

Екінші тарау. Жоғалған кеңістік

Орман тым тыныш еді. Тареннің етігінің өкшесі дымқыл топыраққа батырылып, әр қадамы сәл сыбдыр шығаратын. Жауынгердің құлағы үйреншікті құстардың даусын, бұтақтардың сыңғыры мен аңдардың дыбысын күтті, бірақ айналада бәрі тым-тырыс. Тіпті жел де тоқтап қалғандай.

– Бұл үнсіздік жамандықтың белгісі, – деді ол өз-өзіне сыбырлап.

Ол жүруін баяулатты. Қолын беліндегі қылыштың сабына қойды, бірақ қару суырған жоқ. Қауіп көзге көрінбесе де, оның тәжірибесі талай рет дәл осындай сезім алдаған емес екенін көрсеткен. Әдетте табиғат тым-тырыс болса – демек, бірдеңе болайын деп тұр.

Аспан кенет күңгірт тартып, жапырақтар арасынан өткінші көлеңке секілді жарық дірілдеп өтті. Тарен тоқтады. Ауа қоюланып, әр тынысы ауырлай түсті. Ол жүрегінің дүрсілін сезді.

Сосын… басқа ештеңеге ұқсамайтын дыбыс естілді.

Шаңқ еткен құстың даусы емес, аңның ыңыранғаны да емес. Бұл бір сызып өткен металл үніндей, көзге көрінбейтін қылыш екі әлемнің арасын тіліп өткендей еді.

– Бұл қандай сиқыр? – деп сыбырлады Тарен.

Алдында ауа қақ айрылғандай болды. Жарқыраған сағым, мөлдір перде секілді, бірақ соның ар жағында – басқа дүние көрініп тұрды. Жаугершілікте шыңдалған тәжірибесі оған бірден айқайлап тұрды: «Жақындама! Артқа кет!» Бірақ басқа бір күш, әлде тағдырдың өзі оны алға жетеледі.

Тарен сақ қадам басып жақындады. Ауадағы діріл күшейе түсті, құлағында күміс сыңғыр, жүрегінде белгісіз қорқыныш пен құштарлық қатар соқты. Ол бір қадам жасады… сосын тағы біреуін.

Бәрі өзгеріп кетті.

Жер аяғы жетпес қалың орман, жапырақ, топырақ – бәрі жоқ болды. Оның орнына шексіз кеңістікке созылған тасты жазық пен биік-біік металл құрылымдар пайда болды. Ғимарат па, әлде құлап қалған алып мұнара ма – ажырату мүмкін емес. Көз ұшын қуалай қаңыраған ангарлар, аспанға қадалған бағандар, бірақ бәрі бос, үнсіз.

Тареннің тұла бойы мұздап кетті. Ол айналаға таңырқай қарады.

– Бұл… қандай жер?.. Құдайлардың мекені ме? Әлде қарғысқа ұшыраған дала ма?

Жау жоқ, дыбыс жоқ. Тек алыстан бірқалыпты гулеген үн ғана естіледі, сиқырлы тастардың арасынан үздіксіз ағып жатқан күш секілді.

Жауынгер сақ қимылдап, алға қадам басты. Жер қатты, бірақ табиғи тас емес, тегіс металл тақталардан құралған. Оның бетінде беймәлім таңбалар мен сызықтар, әлдебір оюға ұқсайтын өрнектер бар.

Тарен тізерлеп отырып, саусағымен сызбаларды сипап көрді.

– Бұл руна емес, – деді ол күбірлеп. – Бірақ… нұрмен жасалған сияқты.

Ол орнынан тұрған сәтте, кенеттен қасында бір сыбыр естілді. Бірақ ол желдің емес, бірдеңе қозғалған дыбысқа көбірек ұқсайды. Тарен қылышын суырып алды.

– Кім бар?

Жауап жоқ. Тек алыс бір ғимараттың қабырғасында көгілдір жарық жанып, қайта сөнді.

Тарен қадамын абайлап басты. Ол ғимараттың ішіне кіргенде, кенет қабырғалардағы сызықтар түгел жанды. Бүкіл зал күміс нұрға толды. Тарен қылышын қысып ұстады, бірақ кенет ортада ауа бұзылып, мөлдір бейне пайда болды.

Бұл адам да емес, жан да емес. Голограмма секілді елес.

Тарен қылышын сермеп көрді, бірақ жүз бейнені қақ бөлгенімен, ол қайта жиналып кетті.

– Бұл… елес пе? Әлде… сиқырлы күзетші ме?

Елес тіл қатты. Бірақ оның сөзі түсініксіз, шапшаң дыбыстар, тіпті әнге де ұқсайтын толқындар еді. Тарен бірде-бір сөзін түсінбеді. Бірақ елестің жанында белгісіз таңбалар пайда болып, бейнелерге ауыса бастады:

Алдымен күнге ұқсас жарық көзі.

Одан шыққан сәуле металл бағандарға ағып барады.

Сосын сол күштен қару жасалып жатыр.

– Қуат… – деді Тарен баяу. – Бұл… шын мәнінде күштің суреті.

Ол біртүрлі елес тілі арқылы ештеңе түсінбесе де, суреттер арқылы мағынаны аңғара алды.

Голограмма сәл шайқалып, сосын залдың ортасында тұрған тақтайшаға бағыттады. Ол қара тасқа ұқсайтын, бірақ ішінен көгілдір нұр ағып тұрған құрылғы еді.

Тарен қадам басты.

Сол сәтте айналадан гүрс еткен дыбыс шықты. Қабырғалардың арасынан қораптай құрылғылар бөлініп шықты да, аспанға көтеріліп, қанатсыз қалықтап қалды. Олардың бетінде жарқылдап тұрған көк көз секілді дөңгелек бар еді.

– Жау, – деді Тарен сыбырлап.

Құрылғылар – дрондар – оған қарай лап қойды.

Тарен қылышын сермеді. Алғашқы дронды «Жарғыш» соққысымен қақ бөлді. Бірақ екіншісі найзағайдай сәуле атып, оны қапыда қалдырды. Тарен қолын көтеріп, «Найзағай қорғанын» шақырды. Жарқылдың бәрі қалқанға соғылып, айналада ұшқын шашырады.

– Бұл құбыжықтардың күші оттан да, найзағайдан да күшті… Бірақ мен берілмеймін!

Ол тағы да қылышпен ұмтылды. «Айқас соққы» – екі дронды бір мезетте қиратты. «Қарша бораған шаншу» – жылдам қозғалып, үшіншісін бірнеше ұрумен сындырып тастады.

Залда үнсіздік қайта орнады.

Жерде қираған темір сынықтары шашылып жатты. Ал орталықтағы қара құрылғы әлі де жарқырап тұрды.

Тарен демін ішіне тартты. Қылышын қынабына салып, баяу тақтайшаға жақындады. Қолын созды.

Қолының ұшына ыстық пен салқын бірдей сезім сыйып, денесін қуат кернеп өтті. Ол бар дауысын шығармай, бірақ ішкі жан дүниесімен айқай салды:

«Бұл күш… сиқырдан өзгеше… бірақ дәл сондай құдіретті!»

Қара тастай құрылғының беті бір сәтке күңгірттенді, сосын ішінен жаңа нұр жарқ етіп, Тареннің қолын толықтай орап алды. Денесін әлдебір толқын толтырғандай, қан тамырларында ыстық қуат жүгіруде. Ол сиқырдың отына ұқсайды, бірақ одан да өзгеше – бірқалыпты, қатал тәртіпке бағынған қуат.

– Бұл… мүлдем басқа, – деді ол тістеніп.

Оның жан дүниесі қалтырағандай. Сыртта тұрған адамның көзіне ештеңе өзгермегендей көрінер еді, бірақ Тареннің ішінде дауыл тұрып жатты. Ол өзінің бойынан белгісіз «өрісті» сезді.

Бұрын «Киелі нұрды» шақырғанда ол құдайдың деміндей бір нәрсені көкірек түбінен тартып алатын. «Найзағай қорғаны» үшін ол табиғаттың күшін ұстап, билеп, содан қорған жасайтын. Ал мынау… мынау мүлде бөлек еді. Бұл табиғаттың күші емес, құдайдың демі де емес. Бұл – сызбаға түскен тәртіпті қуат.

Жаңа күш бір сәтке бойын толық билеп алған кезде, оның көзі қарауытып, айналадағы бейнелер өзгеріп кеткендей болды. Ол осы аванпостты соққан өркениеттің елесін көрді:

Алып кемелердің ғарыш кеңістігінде жүзіп бара жатқанын; биік мұнаралардан нұрдың ағып жатқанын; қолдарында қылыш емес, нұрлы қару ұстаған сарбаздардың шеруін.

Көрініс көз алдына шыққанымен, бір сәтте бәрі өшіп, ол қайтадан бос залда жалғыз қалды.

– Сендер… бұл жерді тастап кеткенсіңдер, – деді Тарен белгісіз иелеріне қарап тұрғандай. – Бірақ неліктен?

Құрылғы үнсіз еді. Бірақ енді Тарен оның бір бөлігіне айналғанын сезді.

Ол алақанын жайып, ойға берілді. Сол сәтте саусақтарының арасынан жіңішке көгілдір сәуле шықты. Ол найзағай да емес, отпен нұрланған сиқыр да емес – таза энергия.

– Бұл… қару ретінде де, қорған ретінде де қолдануға болады, – деді ол таңырқап.

Ол нұрды жинап, алақанында кішкентай шар секілді ұстады. Сосын оны қабырғаға қарай лақтырды. Металл қабырғаға соғылғанда, жарық жарқ етіп, кішкене кратер қалдырды.

Тарен артқа шегінді.

– Мен… енді бұрынғыдан да қауіпті болдым.

Бірақ қуаныштан гөрі, оның ішінде қорқыныш та бар еді. Себебі бұл күш оны билеп кетуі мүмкін. Сиқырда ол өзінің рухына сүйенсе, қылышта – денесінің тәжірибесіне. Ал мұнда тәртіп басқа: қуат оны ғана емес, өзі қалағанды да басқара алатындай сезіледі.

Тарен залдың тереңіне қарай өтті. Қабырғалардағы таңбалар әлсін-әлсін жанып, оның жанында өшіп тұрды. Әр есіктің алдында жаңа бөлмелер ашылып отырды.

Бірінші бөлмеде ұзын қатарлы металл төсектер тұрды. Бірақ олардың үстінде ешкім жоқ. Тек қаңырап қалған, шаң басқан. Кейбірінде темір құрсаулар, сымдар ілініп тұр.

– Олар мұнда ұйықтады ма? Әлде… басқа бір мақсат болды ма?

Келесі бөлмеде дөңгелек үстел мен оның үстінде жарық шығарып тұрған тағы бір құрылғы бар еді. Ол оны ұстамақ болғанда, құрылғы өздігінен іске қосылып, қайтадан бейнелер көрсетті.

Бұл жолы бейнелер анық болды:

Алып қала, аспанға көтерілген мұнаралар; жарылыстар, қираған көшелер; жүгіріп жүрген адамдар, бірақ жүздері бұлдырап көрінеді;

Тарен қалшып кетті.

– Демек… сендер өздеріңді өздерің құрттыңдар, – деді ол сыбырлап. – Бұл аванпост та содан кейін бос қалды.

Залдың келесі шетінде ол тағы бір есікті тапты. Ол есікке жақындағанда, қолындағы қара құрылғы өздігінен жарқырап, есікті ашып жіберді. Ішінде кішкентай алаң бар екен.

Кенеттен алаңның ортасынан үш дрон көтерілді. Бұлар бұрынғыдан өзгеше еді: қарулары қуаттырақ, қозғалысы шапшаң.

Тарен қылышын суырып үлгергенде, денесінің ішінде жаңа күш оянғандай болды. Ол әдеттегідей қылышты «Жарғыш» соққысына дайындады, бірақ қолындағы құрылғы қылышпен қосылып, жүзі көгілдір отқа оранды.

– Бұл сенің сыйлығың ба? – деді ол белгісіз иелеріне қарап.

Алғашқы дрон оған оқ атты, бірақ ол «Найзағай қорғанын» шақырған кезде қалқан бұрынғыдан әлдеқайда күштірек шықты. Қалқан тек тоқтатпай, соққыны кері қайтарып жіберді. Дрон қирап түсті.

Қалған екеуі үстінен түскенде, ол «Айқас соққыны» қолданды. Қылыш көгілдір нұрмен жарқырап, екі дронды бір мезетте қақ бөлді.

Залда үнсіздік орнады.

Ол демін алып, қолындағы қылышқа қарады. Жүзі бұрынғыдан ауырлаған жоқ, бірақ оның ішінде энергия ағып тұрғандай.

– Менің сиқырым мен сендердің күштерің… бірігіп кетті.

Тарен аванпостты ары қарай зерттей отырып, оның көптеген бөлігінің бұзылғанын, кей жерлерінің мүлдем істемейтінін көрді. Бірақ негізгі қуат орталығы әлі де жұмыс істеп тұр. Бұл күш оған бағынып, оны жаңа иесі ретінде танығандай.

Ол бос дәліздерде жалғыз жүріп келе жатып ойға батты:

«Бұл күш… менің әлемімде ешкімде жоқ. Егер мен қайтсам, маркграф та, патша да, тіпті сиқыршылардың ордені де мұндайды көрген жоқ. Бірақ мен қайтуым керек пе? Әлде тағдыр мені осында қалдырды ма?..»

Айнала үнсіз, тек қираған өркениеттің сыбыры ғана естіліп тұрды.

– Мен… енді жалғыз емеспін, – деді ол. – Сендердің көлеңкелерің мені алға жетелейді.

Глава 4

Үшінші тарау. Жасырын ойлар

Залдың іші күңгірт еді. Қабырғадағы шамдар әлсіз ғана жарық беріп, мәрмәр еденде ұзын көлеңкелерді билетті. Маркграф үстелге шынтағын тіреп, ойға шомып отырды. Жанында тек уәзірі – әрқашан иілген, бірақ көзі үнемі бір нәрсені есептеп тұратын адам.

Маркграф:

– Ол жалдамалы… Тарен. Құтқарды ғой, Эленаны. Қарап тұрсам, артық ештеңе сұрамады. Тек үнсіз кетті. Осындай адамдардан қорқамын да, қызығамын да.

Уәзір:

– Жоғары мәртебелім, қарапайым жалдамалы болар. Осындайлар көп қой. Ақшаға істейді де, ізін суытады.

Маркграф (қатқылдана):

– Жоқ. Сен оның көзіне қарамапсың, уәзір. Онда… құпия бар. Оның қылышты ұстауы бөлек. Сиқыр қолданған сәтін көрдің бе? Киелі нұр дей ме, найзағай қорғаны дей ме… Менің гвардиямның ешқайсысы ондайды істей алмайды.

Уәзір (жымиып):

– Демек, сіз оны өзіңізге тартқыңыз келеді?

Маркграф:

– Иә. Осындай күшті адамды жауыма қарсы қолданбасам, ақымақ болармын. Сен маған оның кім екенін анықтап кел. Қайдан шыққан, кімге қызмет етеді… бәрін білгім келеді.

(Уәзір иіліп, бірақ жанарында жасырын от ойнайды.)

Уәзір (ішінен ойлап):

«Міне, қызық болды. Маркграф оны уысында ұстағысы келеді. Ал мен… мен одан да ақылдымын. Егер Тарен шын мәнінде әлдебір құпия күшке ие болса, оны өз пайдама жаратамын. Бүкіл аймақты Маркграфтан емес, өзімнен қорқатын қыламын.»

Уәзір (дауысқа шығарып):

– Жоғары мәртебелім, бұйрығыңыз орындалады. Бірақ… мұндай адамды бақылаусыз жіберу қауіпті. Мүмкін, оның соңынан тыңшы қояйық?

Маркграф:

– Жоқ. Ашық аңдуға болмайды. Ондай адамдарды алдап соғу оңай емес. Сен бір амалын тап. Қажет болса, пара бер, қажет болса, жалған дос қыл. Бірақ маған оның шын сырын әкел!

(Үнсіздік. Шамның жарығы әлсіреп барып қайта жанғандай болды.)

Уәзір (сәл кідіріп):

– Айтқандай, егер ол расымен де сізге адал қызмет еткісі келмесе ше? Егер ол еркіндікті қалар болса?

Маркграф (күліп):

– Адалдықты бәрі қаламайды. Бірақ биліктің қолында алтын да, жер де, атақ та бар. Кім одан қашады дейсің?

(Уәзір басын изеді. Бірақ оның ішкі ойы бөлек еді.)

Уәзір іштей:

«Жоқ, мәртебелім… сіздікі қателік. Бұл адамды алтынмен де, жермен де сатып ала алмайсыз. Бірақ мен… мен оған басқа нәрсе ұсынамын. Еркіндік, күш, тағдырды өзі шешу мүмкіндігі. Сонда ол сіздің емес, менің одақтасым болады.»

(Сарайдың ауыр есігі жабылғанда, уәзірдің көлеңкесі ұзарып, қабырға бойымен сырғып бара жатты. Оның күлкісі естілмесе де, іштегі жоспардың салмағы ауаны қалыңдата түскендей еді.)

Түн ортасы. Маркграф ұйықтап кеткен. Сарайдың бір түкпірінде, күңгірт дәліздер арқылы жасырын есікке қарай асыққан уәзірдің табаны еденге шыңылдап тиеді. Есіктің арғы жағында ескі қойма сияқты қараңғы бөлме, бірақ ішкі қабырғасы жылжып, тар өткел ашылады.

Уәзір алауын көтеріп ішке кірді. Өткел оны шағын жерасты бөлмесіне алып келді. Үстелде үш адам отыр: біреуі қара капюшон киген тыңшы, екіншісі – ескі найза ұстап жүрген бұрынғы жауынгер, үшіншісі – қаладағы саудагер көрінетін кісі.

Тыңшы:

– Уәзір мырза, әдеттегідей түнде келдіңіз. Демек, маңызды хабар бар.

Уәзір:

– Дұрыс айтасың. Бүгін жаңа ойын басталды. Біздің Маркграф бір жалдамалыға қызығып отыр. Тарен деген.

Саудагер (қызығып):

– Сол ма? Қалаға келгенде көрдім. Сырттай қарағанда қарапайым сияқты. Бірақ көзінде от бар еді…

Бұрынғы жауынгер:

– Мен де әңгімесін естідім. Жолда орктерді жалғыз өзі жайпапты дейді. Әсіресе сиқырды қалай қолданғанын халық гу-гу қылып жүр.

Уәзір (кекесінмен жымиып):

– Халық әңгімесі әрқашан асыра айтады. Бірақ онда бір құпия күш бар екені рас. Маркграф оны өзіне тартып, билігін күшейтпекші.

Тыңшы:

– Сізге бұл ұнамай тұр ғой?

Уәзір (күліп):

– Әрине. Билік күшейген сайын, менің қолым байланады. Ал егер сол жалдамалыны өзіме қаратсам… бәрі өзгереді.

(Үстел үстінде үнсіздік орнайды. Шамның жалыны қалтырап, бөлмедегі әр көлеңке тірі жан секілді қозғалды.)

Саудагер:

– Бірақ қалай? Ондай адамды сатып алу қиын. Қарап тұрсаң, ол ешкімге тәуелді емес сияқты.

Уәзір:

– Дәл сол үшін біз оған өзгеше нәрсе ұсынуымыз керек. Маркграф алтын мен атақ береді. Ал біз еркіндік ұсынамыз. Оған билікке емес, өз жолына қызмет ететіндей мүмкіндік береміз.

Бұрынғы жауынгер (күдіктене):

– Егер ол сіздің ұсынысыңызды қабылдамаса ше? Егер ол шынымен жалғыз жүргісі келсе?

Уәзір (қатқыл):

– Онда біз оны мәжбүр етеміз. Оның әлсіз тұсын табуымыз керек. Әрбір батырдың бір әлсіздігі болады. Туған жері, өткен қателігі, не болмаса жүрегіндегі арман… Біз соны табамыз.

Тыңшы:

– Мен адамдарымды жіберемін. Ол қайда жүрсе де, ізінен қалмаймыз.

Уәзір:

– Жақсы. Бірақ абай болыңдар. Маркграф та соның ізіне түсуге бұйрық берді. Бәсекеге түсіп қалмаңдар.

(Бөлмедегі әр адам үнсіз бас изеді. Уәзір алауын сөндіріп, қара түнекке сіңіп кетті. Оның көлеңкесі ұзарып барып, тас қабырғамен жойылды. Тек сыбыр ғана естілді: «Бұл әлемде билікті Маркграф емес, мен ұстаймын…»)