Japon masalları

“Bu konuda hiç endişelenmeyin. Size gerçeği söyleyeyim: Ben oduncu filan değilim! Japonya’nın en büyük generallerinden biriyim. Adım Sadamitsu’dur ve kudretli Lort Minamoto-no-Raiko’nun hizmetlisiyim. Ülkeyi dolaşıp ordusunda görev almak üzere yetiştirilecek güçlü çocukları bulmam için beni görevlendirdi. Bu görevi en iyi şekilde yerine getirmek için oduncu kılığına girdim. Şansım yaver gitti, hiç ummadığım anda oğlunuzla karşılaştım. Eğer oğlunuzun samuray olmasını gerçekten istiyorsanız, onu götürüp Lort Raiko’ya asker adayı olarak takdim edeceğim. Ne dersiniz?”

Nazik general planını aşama aşama açıkladıkça, Kintaro’nun annesinin kalbi sevinçle doldu. Hayatı boyunca dilediği tek şeyin gerçekleşmesi için harika bir şanstı bu: Ölmeden önce oğlunu bir samuray olarak görebilecekti.

Saygıyla başını öne eğen kadın cevap verdi:

“Eğer bu söylediklerinizi yapacaksanız, oğlumu size emanet edeceğim.”

Bütün bu zaman boyunca Kintaro, annesinin yanında konuşulanları dinlemişti. Annesi sözlerini bitirince haykırdı:

“Ah, ne kadar mutluyum! Generalle gideceğim ve bir gün samuray olacağım!”

Böylece Kintaro’nun kaderi yazılmış oldu. General, hemen Kintaro’yu yanına alıp başkente doğru yola çıkmaya karar verdi. Yama-uba, oğlundan ayrıldığı için çok üzülüyordu; hayattaki tek varlığı oğluydu. Ama Japonya’da söylendiği üzere “matemini güçlü yüzünün ardına sakladı” ve üzüntüsünü belli etmedi. Bu ayrılığın oğlunun iyiliği için olduğunu biliyordu ve tam yola çıkmak üzereyken cesaretini kırmamalıydı. Kintaro, annesini asla unutmayacağına söz verdi. İki kılıç kuşanmış bir samuray olunca ona bir ev yapıp yaşlılığında annesine bakacağını söyledi.

Ona hizmet eden bütün hayvanlar; ayı, geyik, maymun ve tavşan gideceğini öğrenir öğrenmez Kintaro’nun yanına geldiler ve eskisi gibi ona hizmet edip edemeyeceklerini sordular. Temelli gittiğini öğrenince dağların yamacına kadar Kintaro’ya eşlik edip vedalaştılar.

“Kimbo,” dedi annesi, “dikkatli davran ve uslu ol.”

“Bay Kintaro,” dedi sadık hayvanlar, “size iyi yolculuklar ve sağlıklı bir hayat diliyoruz.”

Sonra hepsi bir ağaca tırmanıp son bir kez Kintaro’ya baktılar, gölgesi yok olana dek onu izlediler.

General Sadamitsu, hiç ummadığı bir zamanda Kintaro gibi genç bir yeteneği keşfettiği için neşeyle koyuldu yola.

Gidecekleri yere varınca General, Kintaro’yu bir an önce Lort Minamoto-no-Raiko’ya götürdü, çocuğu nasıl bulduğunu ve onun ne kadar kuvvetli olduğunu anlattı. Lort Raiko, duyduklarından çok memnun oldu. Kintaro’nun getirilmesini istedi ve onu hizmetkârlarından biri yaptı.

Lort Raiko’nun ordusunda kahramanlıklarıyla ün salmış “Dört Yiğit” vardı. Bu savaşçılar, askerlerin en cesur ve güçlüleri arasından seçilmişti. Bu küçük ve seçkin grup, tükenmez cesaretleriyle bütün Japonya’da tanınıyordu.