Шрифт:
-100%+
© Шаҳзод Кенҷазода, 2024
ISBN 978-5-0062-8398-5
Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero
Ту барои ман азизӣ!
Ту барои ман азизӣ!
Ту барои ман тамоми дилу ҷонӣ,
ки нафасҳои ман аз будани он мехезад,
Ва забонам, ки фақат номи туро медонад,
Ва ду чашмам, ки туро мебинад,
Ва лабонам, ки зи лабҳои ту як бӯсаи гарм
Ва танам оғӯшат
Ва ду дастам, ки ба зулфи ту зи ночорӣ
раҳе мехоҳад,
Ту ба ман бо ҳамаи ҳастият
ва ба ин хомушию мастият
Каси даркортарини манӣ, зебои дилам!
Ту барои ман азизӣ!
Ки дигар ҳеч касе, мисли ту бар дил
натавонад нишаст,
Ва қафас роҳи дигарро ба ҳама хубу баде
рост бибаст.
Лаҳзаеро, ки ба ман бахшидӣ,
Дами зебои ҷаҳон буд барои мани девона ҳамон,
Ту зи ман дур мабош,
Ту фақат бо ман мон!
Ту барои ман азизӣ!
Чӣ бигӯям,
Чӣ нагӯям…
Чӣ ки мегӯиву гуфтиву шунудам,
ҳамааш дар ёдам
Ту ки ҳастӣ мани зиндонӣ ҳаме озодам…
Ростӣ
ман зи ҳаётам
Бо ту бошам
шодам!…
«Дар мавҷи зиндагист, саропо вуҷуди мо…»
Дар мавҷи зиндагист, саропо вуҷуди мо,
Фарқе надорад бар касе, буду набуди мо.
Пас аз ғаме пайдо шавад, андӯҳи тозае,
То оташи дигар занад, бар рӯйи дуди мо.
Ҷуғрофиёи ин замин танг асту бесамар,
Дар назди ҳаҷми ғуссаҳои беҳудуди мо.
Созанда, най навозу бигӯ бар мани асир,
Оё ту дидӣ ранг, ба сақфи кабуди мо?
Аз мо набуду хостем, аз мо шавад яке,
Бо латма мерабояд онро ҳасуди мо.
Кай омадан сиёҳ буд, кай рафтан ончунон,
Оғози марги мост, рафиқам, вуруди мо.
«Ман ба дил кандани дилдор, надорам бовар…»
Ман ба дил кандани дилдор, надорам бовар,
Ва чун осон шавам инкор, надорам бовар.
Дар нигоҳаш ҳама дарде, ки аён аст маро,
Бизанад хандаи саршор, надорам бовар.
Лаҳзаҳо мегузаранду ғами ман дар қафасам,
«Хайр!» гӯяд саду як бор, надорам бовар.
Дили мо хонаи хубест, вале бе дару дом,
Ҳар кӣ ояд, накунад кор, надорам бовар.
Зиндагонӣ ба сари мо чӣ ҷафоҳо дорад?
Ба сукути сари бозор, надорам бовар.
Онкӣ мисли мани ошиқ ҳамагӣ бедор аст,
Дорад аз ман ғами бисёр? Надорам бовар.
Ҳарчӣ гуфтанду бигӯянду нагӯянд, вале
Ман ба дил кандани хуммор, надорам бовар!
«Мо наметарсем аз теғу туфанги ҳеч кас…»
Мо наметарсем аз теғу туфанги ҳеч кас,
Мо намехоҳем бедодиву ҷанги ҳеч кас.
Мо намедонем пиндори бадеро аз азал,
Мо намеронем ҳарф аз ному нанги ҳеч кас.
Мо намегӯем дар ин зиндагӣ чизе бад аст,
Мо намемонем бар тасвиру ранги ҳеч кас.
Мо намеҷӯем айб аз кори ҳар бечорае,
Мо намедорем хас бар чашми танги ҳеч кас.
Мо намехандем бар ҳоли ҳақиқатгуфтагон,
Мо намемирем аз борони санги ҳеч кас.
Мо намесозем аз сар кӯҳҳои бесурур,
Мо намегардем роҳи пойи ланги ҳеч кас.
Мо наметонем оё, пас бигӯедам чаро,
Мо намегирем мулки худ зи чанги ҳеч кас?
Мо намеғунҷем, эй дил, бо ту бар рӯйи замин,
Мо намесӯзем қалби поку шанги ҳеч кас!…
«Гарчӣ дилҳо ҳамагӣ бар рухи ту побанд аст…»
Гарчӣ дилҳо ҳамагӣ бар рухи ту побанд аст,
Ишқ зебост, ба зебоии ту монанд аст!
Ишқ чун омада, медонӣ ба қалби ошиқ?
Боиси ин ҳама девонагӣ як лабханд аст.
«Дӯст дорам!» Ба ҳама гуфтани ин нодонист,
Агар онро ту шунидӣ, ки ҳамон савганд аст!
Боварӣ дорӣ, агар дӯст надорӣ ту касе,
Ба дили мо бинигар, ойинаи дилбанд аст.
Ишқ – вақте ба ту ғам омадаву танҳоӣ,
Лек аз дидани аксе дили ту хурсанд аст?
Ишқ, яъне ба ту маънои ҳаётат омад,
Ки ту меҷӯӣ варо, лек надидӣ, чанд аст.
Ишқ – он аст, ба дилдодаи худ мегӯӣ:
– Ишқ зебост, ба зебоии ту монанд аст!
«Сияҳчашмони ту аз сар бурун созад…»
Сияҳчашмони ту аз сар бурун созад
хаёли мо,
Наметарсӣ чаро ин гуна аз қаҳру уболи мо?
Чу як девона такрораш кунам, аммо намеёбам,
Бигӯ то кай ҷавоберо намеёбад суоли мо?
Дар ин танҳоӣ мегардам, зи худ бегонаву шояд,
Касе ёбад хабар аз хастагии қалбу ҳоли мо.
Намедонам кадомин лаҳза мепӯшад ба тан ҷома,
Ба мисли кӯдаки урён, таманнои муҳоли мо.
Кӣ мебозад ба ҷуз мо дар тамошогоҳи ин дунё,
Чунин девонавор аз ишқи ту дар саҳна роли мо.
Нашуд баъд аз вафоти Ҳофизи Шерозӣ кас пайдо,
Ки созад рӯзу шаб зоҳир,
чунон риндона фоли мо.
Кунун парвози одам дар ҳаво он сон
гарон гардид,
Ҳама донад, шикастӣ, ҳамчу дилҳо бехи боли мо.
Биё, бо зӯри лабханде, ҷаҳонеро чароғон кун,
Намедонӣ, чӣ тур мӯҳтоҷи ишқ аст эҳтимоли мо.
«Чӣ тавр аз ин дилам берун кунам…»
Чӣ тавр аз ин дилам берун кунам
ёди туро ҷонон?
Дилам гӯяд макун қаҳру
бирав созиш бикун бо он.
Намегӯям, намегӯям, чунин ҳастам,
чунон ҳастам,
Ҳазорон дардро дар кунҷи қалбам
кардаам пинҳон.
Куҷо хуршед метобад, намебинам, чаро, эй дил?
Бароям осмон абрист, ҳар дам мезанад борон.
Касеро ман намехоҳам, намедонам, чӣ мехоҳам?
Туро ман дӯст медорам, туӣ наздиктарам аз ҷон.
Ба рӯят аз тағофул чизи дигарро намебинам,
Агар рӯзе бимирам аз фироқат, мешавӣ ҳайрон?
Бирав, эй марди доно, нест инҷо ҷойи хомӯшӣ,
Аз ин девонагӣ ҳосил гирифтам, гаштаам сарсон.
Бипурсидам зи бас, шояд касе инро намедонад,
Куҷо оғоз шуд ин қисса кай пайдо кунад сомон?
Тамоми умри кӯтоҳам, ба ҳиҷри чеҳраи моҳат,
Гузашт, эй меҳрабон, о, ин дилам
бар ҳоли худ гардон!
«Магар аз хона биронанд…»
Магар аз хона биронанд,
куҷо меравӣ, эй дӯст?
Хаста чун кӯҳи Дамованд, куҷо меравӣ, эй дӯст?
Ҳама манзил, ки ба як ҷо барад охар сари моро,
Ту ба ҷуз назди Худованд, куҷо меравӣ, эй дӯст?
Умри якбора ба оворагӣ бигзашта равад, ҳайф,
Ту на сарсон шудӣ ҳарчанд, куҷо меравӣ, эй дӯст?
Ҳар қадар сонияи мо, ки ишорат диҳад аз ғайб,
Бишнав аз фосила як панд, куҷо меравӣ, эй дӯст?
Гарчи бишкастӣ тамоми дилу ҷонро, чӣ бигӯям?
Ба амал кардани савганд, куҷо меравӣ, эй дӯст?
Шавқи дидори ту дар дида аён аст, биё,
то бо ман,
Ҳамнафас бошиву хурсанд, куҷо меравӣ, эй дӯст?
Роҳи мақсуди ту дур аст, бале, дури дарози беҳад,
Пеши ман о, ба Самарқанд, куҷо меравӣ, эй дӯст?
«Ин чӣ сиррест…»
Ин чӣ сиррест,
ки дар ҷони ту пинҳон шудааст?
Он чӣ сӯзест, ба мо решаи фармон шудааст?
То кунун рӯйи ҷаҳон ҳамсафари ишқ, ки буд
Аз нигоҳи дили Маҷнун ҳама ҳайрон шудааст.
Назаре афканӣ кофист ба мо, вовайло,
Дидаат мурдаи моро ҳама дармон шудааст.
Зи куҷое ба замин Одаму Ҳавво омад?
Пас аз он манзили мо хонаи шайтон шудааст.
Айби мо бар сари нафсе натовон истодем,
Баски он дам ба шикоят сари имкон шудааст.
Ақл дорему забон, дида, ҷаҳон мебинем,
Чанд кӯре ба ҳавас гӯӣ мусалмон шудааст.
Қалби вайронаи моро туӣ меъмори азиз,
Чи кунам, чун дили зебои ту вайрон шудааст?
Самарқандам
18-уми октябр —
рӯзи шаҳри Самарқанд аст
Бароям, эй сабо, овардӣ пайғоми Самарқандам,
Ки дурам ман, чӣ зебо гуфтиям
номи Самарқандам.
Забон ҳайрон, бигӯям ё нагӯям,
шодӣ рафт аз ман,
Мусофирам, ба ёд ояд, фақат коми Самарқандам.
Шаби торик, хиёбони ҷавонон, боми Регистон,
Шабеҳи он набошад дар замин,
роми Самарқандам.
Агар амсоли онро ман кунам таъриф, куҷо дорад,
Чу нону обу себу ноку бодоми Самарқандам?!
Замину осмонаш пок,
чун халқи накӯву хоксори худ,
Ҳама фориғ зи ғам,
озодӣ – аҳкоми Самарқандам.
Намехоҳам, тамоми сарвати дунё шавад аз ман,
Бароям беҳтарин ҷоиза,
шаҳҷомӣ – Самарқандам.
Ромишгари бузург
Ба Устод Муҳаммадризо Шаҷариён
Эй садоят аз баландиҳо ба мо орад хабар,
Ин садоро аз дили мо то абад, ҳаргиз мабар.
Эй замину осмон муштоқи оҳанги нават,
Бар хурӯш о!…
Наъра зан!…
Исён кун!
Ғамро бубар!…
Эй, ки дар майхонаи мо май туӣ, соғар туӣ,
Дар замони безабон, танҳотарин довар туӣ.
Ғарқи ишқему ба мо аз дардҳо ёвар туӣ,
Боз ҳам андешаи нав ор, чун гулҳо ба бар.
Мо зи оҳанги ту ҷонро бар амон овардаем,
Мо чароғ андар ниҳоди ин замон овардаем.
Мо туро ҳамчун ба қалби хеш аз он овардаем,
Боз рӯҳи ҳар касе бинмо ба оҳангат забар.
Як суруди ошиқона, як суруди беғубор,
Аз ту мехоҳем, эй Устоди бузурги табор.
Бо садоят бар дили мо завқ ор, озодӣ ор,
То касе натвон занад бар решаҳои мо табар.
Эй замину осмон муштоқи оҳанги нават,
Хезу бо ҳар ғуссаҳои умр, чун Рустам, ситез!…