Het Hart Van De Tijd

Hoofdstuk 4 "Let op"

Kyoko rukte zich terug van hem af en voelde plotseling vibes van hem afkomen die ze niet had mogen voelen. Er was hier iets aan de hand en ze had het gevoel dat ze de laatste was die hiervan op de hoogte was.

“Ik heb antwoorden nodig,” fluisterde ze met een nerveuze stem, terwijl ze op haar onderlip beet in de hoop de kietelende sensatie die Kyou had veroorzaakt kwijt te raken. Ze wenste even dat ze zich kon ontdoen van de adembenemende rillingen die besloten hadden de sneltrein door haar zenuwstelsel te nemen.

Kyou inhaleerde haar geur en voelde zijn bloed onmiddellijk opwarmen. Ze leunde achterover. Hij had het kleine lichaam van het meisje zien trillen, maar niet van walging. Hij keek naar beneden en grijnsde bijna toen hij haar armen tot leven zag komen met kippenvel.

“Waarom onderdruk je je macht? Je moet je bewust zijn van je omgeving voordat het verleden zich herhaalt.” Vertelde de ietwat arrogante stem het haar.

Kyoko slikte. “Wat bedoel je daarmee?” Ze verstijfde.

“Je bent je ervan bewust dat er hier op school onsterfelijken zijn, nietwaar?” Zijn ogen glinsterden iets dat Kyoko nog nooit had gezien, en zijn stem klonk hard alsof hij het afkeurde. “Demonen zijn overal om ons heen terwijl we praten.”

Kyoko's ogen werden groot en vernauwden zich. Speelde hij met haar? “Hoe weet je dat er hier beschermers en demonen zijn?” Vroeg ze met een verontwaardigde spot.

In een oogwenk pakte Kyou haar bij de armen en trok haar omhoog, zijn hoofd gebogen op een centimeter van haar gezicht. Hij gromde boos: “Let op.”

Kyoko knipperde met haar ogen, niet te geloven wat ze zag. Voor haar stond niet degene met wie ze zojuist had gesproken. Ze keek in onnatuurlijk heldere, pissige, gouden ogen, en daaronder zaten de witste kleine hoektanden, en ze voelde de klauwen die op dat moment onbewust in haar arm groeven.

Zijn haar was verlengd tot twee keer zo lang als zojuist en leek bijna om hem heen te zweven alsof het wachtte op erkenning. Met een geschrokken kreet rukte Kyoko zich los van hem en deed snel een stap achteruit, alleen om hem een dreigende stap dichterbij te brengen.

“Ben je een bewaker?” Stotterde ze zwak.

“En jij bent de priesteres die dat al had moeten weten,” siste hij haar volgend terwijl hij zijn woede voelde wegebben.

Ze draaide zich om om naar de deur te rennen en schreeuwde meteen toen ze van achteren sterke armen om haar heen voelde slaan.

Kyou's lichaam klemde zich om haar heen terwijl ze worstelde. Hij tilde haar van de grond terwijl haar voeten de lucht in schopten in haar poging aan hem te ontsnappen. Hij gaf haar genoeg tijd om te beseffen dat het zinloos was om zich van hem te bevrijden, legde zijn lippen bij haar oor en fluisterde: “Je blijft totdat je sterk genoeg bent om jezelf te bevrijden uit deze armen priesteres.”

Hij sleepte haar toen de lucht in, maar gooide haar weer op de overvolle bank, waar ze met een lichte klap belandde. Nu ze weer oog in oog met hem stond, gaf Kyoko hem een woedende schreeuw en knipperde weer met haar ogen toen zijn uiterlijk weer terugging naar de man met wie ze had gesproken.

Ze keek hem boos aan en balde haar vuist: “Wat is er in godsnaam aan de hand?”

Hij stond kalm voor haar, het enige verschil was deze keer dat zijn ogen nog gloeiden: “Je blijft hier.” Hij boog zich naar haar toe. “Je zult me je laten trainen.” Hij legde zijn handen op de rugleuning van de bank om haar efficiënt in de val te lokken. “En deze keer win je zonder opoffering.” Zijn neus raakte de hare bijna terwijl hij het laatste van de verklaring siste, nu zijn ongenoegen tonend.

Kyoko leunde zo ver mogelijk achterover in de bank en beantwoordde zijn verhitte blik, maar ze voelde nog steeds geen enkele bedreiging van hem. Zelfs als hij geen mens was, was hij niet van plan haar kwaad te doen. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze besefte wat hij zojuist had gezegd.

“Deze keer?” Haar stem was zacht: “Wat bedoel je ... deze keer?”

Kyou haalde diep adem. “Misschien ben je het vergeten, maar ik niet.” Haar geur omringde hem en hij voelde de bekende pijnscheut rond zijn vergeten hart, maar ze moest de waarheid weten. “We hebben in het verleden samen gevochten priesteres, en de tijd nadert dat we dat opnieuw zullen moeten doen.”

Kyoko's ogen werden even zachter: “Wie ben jij?”

“Je bewaker. Kyoko, ik weet dat je het bent vergeten omdat je je herinneringen aan ons hebt opgeofferd om het Hart van de Beschermer terug te brengen naar deze wereld.” Zijn blik zocht de hare en zijn stem werd slechts een gefluister: “Je moet me vertrouwen.”

Hoewel hij zojuist had geprobeerd haar bang te maken, zei alles in haar dat ze hem moest vertrouwen. “Ik vertrouw je.” Zodra ze de woorden fluisterde, merkte ze dat ze in zijn armen werd getrokken. Eerst verstijfde ze, toen ze de deken van warmte voelde die haar omringde, gaf ze toe aan de omhelzing die zich in serene verwarring tegen hem ontspande.

Je kon er niets aan doen. Hij had zich al veel te lang zorgen gemaakt over afwijzing, en het horen van die woorden tilde de last van de wereld van zijn gespannen schouders. Hij drukte haar tegen zich aan en omringde zich met haar geur terwijl hij zijn gezicht in haar haar duwde.

“Blijf deze keer,” fluisterde hij op een zwak moment.

Kyoko voelde de tederheid in zijn woorden en in zijn armen, maar toch, hij had haar een paar minuten geleden gewoon doodsbang gemaakt, en nu hield hij haar vast alsof zijn leven ervan afhing. Ze zat gevangen tussen haar vrees voor hem en haar verlangen om zijn gladde wang te strelen.

Ze zat vol vragen en mompelde in zijn borst: “Ik wil me herinneren wat je hebt verteld, ik ben het vergeten. Wat moet ik weten?”

Hij sloot zijn gouden ogen en wilde nog niet terugkeren naar de echte wereld ... ze was precies waar ze hoorde ... in zijn armen. Met een zucht liet hij haar ongewild weer op de bank los en ging naast haar zitten.

Kyou haalde zijn hand door zijn te lange pony en haalde diep adem om zijn razende instincten te kalmeren. Terwijl hij zijn verlangens vervulde, concentreerde hij zich op de muur voor hem en begon haar te vertellen wat hij wilde dat ze wist. Iets horen was niet hetzelfde als je eraan herinneren.

“Je zult hulp krijgen. Alle mensen hier zijn op dezelfde manier gekomen als jij, met de beurzen, ik heb ze voor je verzameld. Ze herinneren je je niet en jij herinnert je ze niet, maar ze vochten toen met je, en dat zullen ze weer doen met je als de tijd daar is,” in zijn stem klonk een vleugje herinneringen aan het verleden.

Kyoko's ogen werden groot: “Suki en Shinbe?” Ze vroeg zich af waarom ze hem zo graag geloofde.

Kyou knikte, “ik zie dat je ze hebt ontmoet. Ja, je stond heel dicht bij ze, evenals Toya die je als geen ander beschermde.”

“Toya?” Ze trok een wenkbrauw naar hem op. “Je maakt een grapje.” Toen voegde ze er mentaal aan toe: 'Hij mag me niet eens.'

Kyou zuchtte met tegenzin. “Toya is in dit leven niet veranderd en is nog steeds de onaangename, koppige puber uit het verleden. Maar ja, hij beschermde je met wraak en zou voor je zijn gestorven als de nood zich had voorgedaan.”

Kyoko fronste haar wenkbrauwen. “Hij herinnert het zich niet?” Ze had het gevoel dat hij haar de waarheid vertelde, en het was logisch dat ze wist dat ze een deel van haar eigen geheugen miste. Haar ogen zochten de zijne en wilden die kennis terug.

Kyou schudde lichtjes zijn hoofd. “Ik ben de enige die niet met jou is meegekomen. Daarom ben ik de enige die de herinneringen meedraagt aan wat er is gebeurd. Toya herinnert zich niet eens dat hij mijn broer is.”

Kyoko ademde in bij de bekentenis. “Broeders? Wat is er gebeurd waardoor jij de enige bent die het zich herinnert?” Ze moest het weten.

“Je gaf al je herinneringen op in de strijd om het kwaad van onze wereld te vernietigen en de Guardian Heart Crystal te redden. Op hetzelfde moment deed je een wens op het kristal om iedereen weer te zien. Je wilde ze niet kwijtraken. Je verdween onmiddellijk, net als alle anderen ... inclusief de vijand. Je had ze zonder het te weten hierheen gebracht ... met je mee.”

Hij zuchtte spijtig. “Ik had een betovering over mezelf uitgesproken die me tegen zulke wensen beschermde.” Zijn ogen werden afstandelijk alsof hij de herinnering opnieuw beleefde.

“Je nam iedereen mee, en je wist het niet eens. Ze werden hier allemaal herboren, in jouw tijd, en lieten me alleen achter in het verleden.” Zijn ogen concentreerden zich op de hare. “Dus ik heb het overleefd en op je gewacht. Eens was het tijd, ik verzamelde iedereen die me had verlaten. Nu heb je het kristal meegebracht, en de boosaardigheid die het wil ...” zijn stem werd donkerder, “het kwaad is er al en begonnen aan zijn zoektocht naar jou en ik zal het niet toestaan.”

Kyoko knikte en probeerde het te begrijpen. “Dus iedereen die hier is zoals ik, kan ik vertrouwen?” Hij knikte en Kyoko vervolgde: “Weten ze hier iets van?”

Kyou schudde zijn hoofd, “ze zullen een band voelen en die zal groeien, maar verder ken ik de toekomst niet, alleen het verleden. Ze zullen je beschermen, zoals ze toen deden. Het is waarvoor ze geboren zijn. ... hun reden van bestaan.”

Hij keek snel weg van haar onderzoekende ogen, wetende dat de waarheid van zijn woorden ook op hem van toepassing was. “We hebben nog wat tijd, maar voor nu wil ik dat je stopt met het verbergen van je priesteressen, en je bewust wordt van je omgeving. Ik zal over je waken en heb tegen Toya gezegd ook alles goed in de gaten te houden.”

Kyoko keek hem aandachtig aan en probeerde zich alles over hem te herinneren wat ze maar kon. Hij scheen haar zo goed te kennen. Ze keek hem diep in de ogen en fluisterde nieuwsgierig: “Hoe close waren we?”

Een fladderende verborgen genegenheid doorkruiste zijn gouden ogen voordat Kyou verstijfde en bij haar vandaan liep. Zijn koele buitenkant viel weer op zijn plaats, gromde hij naar de deur kijkend en toen snel weer naar haar. “Herhaal niet wat ik je heb verteld, want ze zullen het vanzelf herinneren.”

Kyoko schrok toen er hard op de deur werd geklopt, waarna deze zonder toestemming openging.

Toya begon zich zorgen te maken over de veiligheid van het meisje en dacht te onderbreken, al was het maar om haar te redden van de ijskoude sfeer waartoe hij wist waartoe hij in staat was. Zijn blik werd onmiddellijk naar haar getrokken toen hij binnenkwam.

“Nou, ik zie dat ze haar toespraak heeft overleefd,” flitsten zijn irissen zilver, nog steeds aanvoelend dat er iets niet klopte. “Als je klaar bent met Kyoko, Suki wacht op haar.” Toya richtte zijn gouden ogen op Kyou, zich niet bewust van de zilveren vlekjes die in zijn oogbollen zichtbaar waren geworden.

Kyou wierp Toya zijn gebruikelijke blanco blik toe en knikte zwijgend.

Kyoko keek Toya hartelijk aan, want nu ze haar zintuigen gebruikte, kon ze zien dat hij zich zorgen om haar had gemaakt, ook al deed hij niets.

“Zou zijn leven voor jou hebben gegeven.” De woorden van Kyou kwamen terug om haar te achtervolgen.

Kyou keek toe hoe ze door Toya kalmeerde en voelde een ver weg, maar vertrouwd verlangen, dat hem een frons bezorgde. Hij herinnerde zich dit gevoel nog goed en zijn ogen vernauwden zich naar de zilveren bewaker. Zou ze altijd een speciale band met zijn broer hebben die ze niet met de anderen deelde?

Kyoko stond op, knikte gedag tegen Kyou en wierp hem een geheime glimlach toe die Toya niet kon zien, wendde zich toen tot Toya en schonk hem één van haar liefste glimlachen. “Kom op, we laten Suki niet wachten.” Ze liep de deur uit en liet Toya daar met een warm gevoel staan. Een gevoel dat alleen haar glimlach kon veroorzaken.

Hij schudde zijn hoofd terwijl hij probeerde de warmte weg te schudden, en keek toen boos naar Kyou en merkte dat hij hem intens aankeek. “Wat?” Vroeg Toya met harde stem, wetende dat hij geen antwoord zou krijgen. Omdat hij besloot dat het zijn tijd niet waard was, liep hij de deur weer uit, sloeg hem achter zich dicht en haastte zich om Kyoko in te halen.

Toya keek naar Kyoko terwijl ze haastig door de gang liep. Ze moet haast hebben om bij Kyou weg te komen. Hij grijnsde in zichzelf, haastte zich om haar in te halen, wat geen probleem was, aangezien hij een bewaker was. Zijn gedachten werden een beetje donker en vroeg zich af of ze wel wist wat hij was. Hij betwijfelde of ze dat wel deed, anders zou ze niet zo naar hem hebben geglimlacht.

Bovenaan de trap wist Kyoko dat Toya haar had ingehaald, omdat ze hem achter zich voelde. Ja, ze kon zijn krachtige aura voelen, maar het was een beetje anders dan bij Kyou. Ze sloot even haar ogen. Tijdens het zoeken naar de aura besloot Kyoko, hoe gemeen hij ook handelde, zijn aura was eigenlijk heel warm en gaf haar het gevoel … onder vele dingen … beschermd.

Ze begreep dat Toya jonger moest zijn dan Kyou, maar ze voelde ook de verborgen kracht in hem. Een kracht die, als er gebruik van wordt gemaakt, Toya in een oogwenk zijn broer zou kunnen laten overtreffen ... hoewel ze betwijfelde of één van hen er zich van bewust was. Kyoko genoot van het gebruik van haar zintuigen, nu ze ze weer had aangezet.

“Dus ...” ze wendde zich tot hem, “... waar zijn Suki en Shinbe?”

Toya kneep zijn ogen tot spleetjes naar haar nu hij op z’n plaats was gezet met zijn leugen. Hoe moet hij in godsnaam weten waar Suki en Shinbe waren? Hij was alleen maar teruggegaan om haar bij Kyou vandaan te halen.

“Ik weet het niet,” lachte hij lui.

Kyoko fronste haar wenkbrauwen, “maar je zei ...”

Toya onderbrak haar. “Je zou me moeten bedanken dat ik je gered heb,” zei hij tegen haar, terwijl hij naar haar toe boog alsof hij haar wilde intimideren.

“Mij redden van wat?” Kyoko gromde recht in zijn gezicht, zij hield niet van zijn houding, goh, soms kon hij echt overkomen als een klootzak.

“Van Kyou,” gromde Toya luid terug, terwijl hij zijn vuist balde. Ze kon hem echt kwaad maken met die mooie mond van haar. “Mooie mond?” Waar kwam dat vandaan? Hij deed verward een stap achteruit.

Verrast staarde Kyoko hem even wezenloos aan. Toen eerst zacht, maar steeds luider met de seconde, begon ze hem uit te lachen. “Wat?” Vroeg ze, terwijl ze tussen het gegiechel door probeerde te ademen. “Waarom zou je ...” stopte ze, terwijl ze langzamer begon te lachen en uiteindelijk genoegen nam met een brede grijns, hoewel haar ogen nog steeds een ondeugende twinkeling hadden.

“Dat was heel lief. Ik wist niet dat het je iets kon schelen,” ze trok haar neus op naar hem en probeerde haar gezicht strak te houden.

Toya keek haar woedend aan en kreeg het gevoel dat de grap op hem gericht was. “Dus, heb je besloten om toch 'Priesteres' te blijven?” Hij spuugde het laatste woord uit alsof het een vieze smaak in zijn mond achterliet.

Kyoko verloor haar glimlach en duwde haar gezicht weer een paar centimeter van de zijne, terwijl ze hem recht in zijn gouden ogen staarde. “Ja, dat heb ik, bewaker,” ze trok een wenkbrauw op naar hem, draaide zich toen om en rende lachend de trap af.

“JA!” Riep Kyoko zwijgend uit en zette mentaal een punt op haar kant van het bord. “Kyoko één ... Toya nul.”

Toya's ogen werden even groot voordat hij besefte dat de kleine meid hem had gepakt. “Verdomme!” Siste hij en ging achter haar aan.

Kyoko was bijna onder aan de trap toen ze voelde dat haar priestereszintuigen in overdrive gingen. Ze voelde naast Toya nog een bewaker en keek om zich heen. De enige persoon die dichtbij genoeg was om dat gevoel te veroorzaken, was een student die onderaan de trap met belangstelling naar haar stond te kijken.

Als ze goed keek, was ze verbaasd over de paarsachtige highlights die door zijn ongetemde haar liepen, en de mooiste ogen. Terwijl ze naar die ogen keek, had ze kunnen zweren ... ze kon glitter van elke kleur in zijn irissen zien verschijnen.

Toya stond nu achter Kyoko. Toen hij haar plotseling zag stoppen, merkte hij op dat ze naar Kamui staarde. ‘Ze kan nu onsterfelijken kan detecteren,’ dacht Toya bij zichzelf. Hij reikte naar beneden en pakte haar arm vast. “Kom op, ik zal je voorstellen.”

Toya had een zwak voor Kamui gevonden zodra hij de jongen had ontmoet. Het enige wat hij echt van hem wist, was dat hij geen ouders had en in een pleeggezin was opgegroeid totdat Kyou hem hier een plaats had aangeboden.

Kyoko liet zich half trekken en half meesleuren door Toya in de richting van de vreemdeling. Ze kon zien dat hij ook onsterfelijk was, maar voelde ook een ontzagwekkende vriendelijkheid. Ze liet haar zintuigen zijn aura verkennen en vond daar warmte en ... een verborgen onschuld die alleen aan een kind toebehoorde.

“Hihi Toya, wie heb je hier?” Kamui's glinsterende ogen keken gefascineerd naar haar. Hij had het gevoel dat hij al zo lang op haar had gewacht ... ook al had hij geen idee wie ze was. Het was alsof hij haar vreselijk had gemist. Het voelde alsof hij plotseling weer kon ademen en hij inhaleerde zelfs om dat te bewijzen, maar toen hij dat deed, ving hij haar geur op en merkte dat het ook zo vertrouwd aanvoelde.

Terwijl hij naar Toya keek, vroeg hij. “Wat heb je gedaan ... heb je een vriendin gevangen?” Kamui grijnsde terwijl zijn ogen oplichtten van humor. “Echt niet,” gromde Toya. “Ze is helemaal niet mijn type.”

“Hoe zou je dat weten? Je hebt nog nooit een vriendin gehad.” Kamui lachte hardop om zijn eigen grap.

Kyoko deed haar best om niet te giechelen, maar het zien van de vrolijkheid in Kamui's ogen in combinatie met de donkere uitdrukking op Toya's gezicht maakte het onmogelijk.

“Dit is Kyoko,” wendde Toya zich tot haar en liet haar arm los alsof hij zich net herinnerde dat hij haar aanraakte. “Kyoko, dit is Kamui. Hij is hier ook met een beurs en zal in dezelfde lessen zitten als jij.”

“Ja, ik ben één van de klaplopers hier,” zei Kamui met een strak gezicht, waardoor Kyoko het vermogen verloor om het gelach dat ze in de eerste plaats nauwelijks had bedwongen in te houden.

Ze wendde zich tot Kamui en stak haar hand uit. Met een heel vriendelijke glimlach, haar geheimhoudend van binnen dat als hij hier met een studiebeurs was, ze wist dat hij in het verleden haar vriend was. “Hallo Kamui, leuk je te ontmoeten. Hoe lang ben je hier al op de academie?”

Kamui hield al van dit vriendelijke meisje. “Ongeveer twee jaar. Dus wat doet heethoofd? Je rondleiden?” grijnzend keek hij Toya aan, en toen weer naar haar, zijn glimlach verzachte. De ondeugende kant van zijn persoonlijkheid kwam naar voren en hij nam Kyoko's hand in de zijne. Hij boog een beetje voorover, bracht haar zachte hand naar zijn lippen en legde een zachte kus op haar knokkels.

Kamui lachte bijna om de verhitte blik die hij van Toya ontving. Alleen een idioot zou de voor de hand liggende aantrekkingskracht van de andere man op de mooie Kyoko niet kunnen zien.

Kyoko bloosde een beetje en giechelde om de term ‘heethoofd’. Toen ze Toya naar Kamui zag staren, grijnsde ze. “Eigenlijk proberen we Shinbe en Suki nu te vinden. Heb je ze al gezien ...”

Voordat Kyoko zelfs maar klaar was, greep iemand haar arm en trok haar tussen Kamui en Toya vandaan. Met een snelle blik merkte Kyoko dat ze in het bezorgde gezicht van Suki keek.

“Is alles goed gegaan, Kyoko? Je blijft toch?” Suki klonk bijna smekend.

Kyoko knikte plotseling en hoorde Kyou's zachte stem fluisteren dat ze moest blijven. “Ik ga nergens heen.” Ze knikte over Suki's schouder naar Shinbe, die zag dat hij net zo tevreden leek als Suki over haar antwoord.

Toya trok een wenkbrauw op bij de woorden van Kyoko. Hij vroeg zich af wat Kyou precies tegen haar zei om haar zo vastbesloten te maken om te blijven. Nu gedroeg ze zich zo anders, ze zag er bijna gelukkig uit. Als Kyou alleen met mensen praatte, liepen ze meestal urenlang zenuwachtig rond. De man had zelfs het vermogen om hem af en toe de kriebels te geven.

Kyoko pakte Suki bij de arm en liep naar de trap. “Je moet me helpen iets te vinden om vanavond aan te trekken, als we gaan dansen.” De twee meisjes liepen gezellig pratend weg. Ze gedroegen zich alsof ze elkaar al altijd kenden.

Shinbe, Kamui en Toya zagen de twee meisjes de trap op verdwijnen. Vroeg Shinbe aan Toya met een bezorgde stem: “Weet ze wat hier echt aan de hand is?”

Toya zag Kyoko's lippen bewegen terwijl ze tegen Suki sprak: “Ja, ik denk dat ze het weet.” Toen keerde hij zich weer naar hen om en veranderde van onderwerp. “Kamui, ga je vanavond met ons mee?”

Shinbe deed een dubbele poging. “Toya? Kom je echt dansen?” zijn stem klonk geschokt. “Dat klinkt niet als Toya,” dacht hij bij zichzelf.

“Hé, ik moest haar bewaken als een havik, dus ik denk dat ik geen keus heb, toch?” Toya gedroeg zich geïrriteerd, zodat ze zouden denken dat hij dit tegen zijn wil deed. Maar in werkelijkheid wilde hij haar ineens niet uit het oog verliezen.

Zijn hartslag bonkte onder zijn huid, alsof hij hem wilde zeggen haar koste wat het kost te beschermen, of hem dat nu was verteld of niet. Het hielp niet dat hij nu een mentaal beeld had van Kyoko die zich suggestief voortbewoog op een bonkend ritme op een drukke dansvloer. Het deed zijn beschermende instincten naar boven komen en hij had plotseling liever dat ze niet ging.

Een zacht gegrom kwam uit Toya's keel en hij schudde zijn hoofd terwijl hij probeerde de gedachte van te veel ogen op haar kwijt te raken … ogen die er niet bij hoorden.

“Ja, klinkt leuk. Ik ga ook,” stemde Kamui in. “We moeten in de weekenden iets doen om onze gedachten van deze plek af te leiden.” Hij voelde zich bijna licht in het hoofd van opluchting wetende dat Kyoko er voortaan zou zijn. “Bovendien moeten we een vriendin voor Toya vinden,” zei hij onschuldig.

“Wie zegt dat ik een vriendin nodig heb, jij kleine sukkel,” gromde Toya terwijl hij Kamui op zijn kruin sloeg. “Je zou niet weten wat een vriendin was als ze je in je reet beet.”

Shinbe grijnsde. “Ik denk dat ik de enige hier ben die weet wat een vriendin is, maar ik kan je twee maagden laten zien als je die ervaring wilt.” Hij deed een snelle stap achteruit toen ze zich allebei omdraaiden en hem moorddadig aankeek.

Shinbe veranderde snel van onderwerp, knikte en schoof toen wat dichter naar Toya toe. “Heeft Kyou je opdracht gegeven om op Kyoko te passen?” Zijn blik dwaalde in de richting waarin ze was gegaan. “Weet je ... de laatste tijd heb ik hier een verschuiving in de balans gevoeld, alsof er iets op het punt staat te gebeuren. Het kwaad komt dichterbij. Ik vraag me af of ze er iets mee te maken heeft.” Shinbe's instincten hadden bijna altijd gelijk en dat baarde hem zorgen.

Toya had het ook gevoeld en hij wilde antwoorden. “Nou, geen moment zoals het heden. Waarom ga ik niet gewoon naar boven en vraag ik Frosty om de waarheid?” Hij wist dat Kyou iets verborg en hij zou erachter komen wat het was.

Voordat Shinbe hem kon tegenhouden, was Toya al vertrokken naar de trap. Shinbe kromp ineen. “Ik haat het als ze in dezelfde kamer zijn. Ik heb het gezien, en het is niet mooi. Ze gedragen zich als broers of zoiets.” Zijn amethistogen gleden langs de trap en keek hoe Toya twee treden tegelijk pakte.

Kamui knikte, wetende dat Kyou hem soms doodsbang maakte. “Hij is beter dan ik. Ik zie je vanavond.” Hij vertrok en liet Shinbe daar alleen staan, nog steeds naar de trap kijkend.

Diep in Shinbe's geest, waar zijn beschermers krachten weerspiegeld werden in zijn spiegelbeeld, verwonderde hij zich over het vertrouwde gevoel dat hij had bij de priesteres die ze net hadden ontmoet. Hij zocht diep in zijn ziel naar de waarheid terwijl hij zijn ogen sloot.

Toen zijn amethistogen weer opengingen, glinsterden ze met geheimen die alleen hij kenden.